Paul Delvaux
in rode waas verdween hij in het duister
zijn sporen glommen wijkend in het niets
nog hoor ik haar liefkozend zacht gefluister
stationwaarts treurend achter op mijn fiets
het leeg perron liet mij in droef gekluister
in ’t vale licht verdween ze als een flits
niemand die nu met mij nog praat of luistert
weer heel alleen blijf ik mijn eigen gids
de stilte bracht mij hemelse visioenen
een naakt verscheen gracieus in sluierrok
ze noodde mij en wou mij zachtjes zoenen
haar wenkend met mijn notelaren stok
nam ik de trein van de duizend seizoenen
bood haar mijn arm en trok met Morpheus op
Zie ook: http://www.gedichtegedachten.be
Schrijver: Aramis
Inzender: JGF, 18 februari 2007
Geplaatst in de categorie: schilderkunst