Hartenkreten

hartenkreet (nr. 48.878):

Aan d'aarde verhangen.

De avond laat weer zijn schaduw vallen.
De dag kleedt zich uit
en in het terugblikken schilder ik het portret van het mysterie.
Haar laatste stuiptrekking ebt weg in golven en laat tekenen achter
van een naamloos gezicht
en toch zweert mijn hart het te herkennen;
mijn ziel gecreëerd door mijn eigen denken.

Tijd heb ik als illusie geïntegreerd,
geen Nu-moment verspild
bij het proeven van stukjes zoete herinneringen.

Slapeloze nachten leggen zich neer
en verven jouw schaduwlijnen op mijn adem,
terwijl mijn lippen bitterzoet proeven...

en de lucht zelf
mij gaat dragen in dromen, in
dingen die ik nog wil doen.

Ik laat mij dopen in het maanlicht
omhult door stukjes zachte liefde
waarvan elk beeld
door het dansend spel van de regen
wordt opgeslokt.

Met gesloten ogen kijk ik
voel en raak met tintelend verlangen
en toch...toch zweef ik in het niets
met alleen een ruimte tussenin
om in de ochtend herboren te worden.
Ik ben nog te hard aan d'aarde verhangen !