Hartenkreten

hartenkreet (nr. 51.877):

Nog één keer

Kan ik nog één kus krijgen.
Nog één keer je lippen voelen, en dan ga ik.
En misschien nog één ontbijt, nog één lunch en één diner.
Dan ben ik voldaan en kunnen we uit elkaar.
Maar daartussenin kunnen we nog één keer in bed liggen.
Nog één keer voelen alsof de tijd stilstaat, met mijn hoofd op je borst.
Als we doorgaan met 'nog een keer' duurt het misschien een heel leven lang en hoef ik je nooit te verlaten.
Maar dat is niet echt, toch?
Er is geen 'nog één keer' meer.
Alles was ooit nieuw en spannend, de mogelijkheden leken eindeloos.
Dat zijn ze nog altijd, voor jou en voor mij.
Maar niet voor ons.
Ergens tussen toen en nu, hier en daar, groeiden we niet alleen uit elkaar maar we leren er hopelijk ook van.
Als iets breekt en de stukken zijn groot genoeg, dan kan je het repareren.
Helaas versplinteren sommige dingen.
Maar als je het licht toelaat, dan glanzen de scherven.
In die momenten, als de scherven het zonlicht opvangen, herinner ik me hoe mooi het was.
Want wij waren het en dat was magisch.