Hartenkreten

hartenkreet (nr. 55.759):

Een zoete dood

In het donker van de nacht,
heel keurig, allemaal in gelid,
wachten ze op de morgen.
De zakjes waar de thee in zit.

Angstig en huiverend,
ze wachten op hun beurt.
Wie wordt er gekozen,
wie wordt goedgekeurd.

De voorste probeert het
zich klein te maken.
Hij vreest het al ten zeerst.
Hij is natuurlijk ‘ eerst.’

In de vroege morgen,
na de nacht, horen ze
de vertrouwde dingen,
de ketel staat te zingen.

Getinkel van een glas,
een hand verschijnt.
Grijpt onverschillig in het doosje.
Niks eerst of laatst.

Niet vroeger of later.
Zomaar er tussenuit.
En met een gil valt het
in het kokend hete water.

De lepel honing,
verzacht nog wat de pijn.
Een zoete dood,
zal nu zijn einde zijn.

Hij wordt nog wat,
heen en weer geslingerd.
Voelt nog hoe het touwtje brak.
Valt dan uiteindelijk...
Met een smak...

In de vuilnisbak.