Hartenkreten

hartenkreet (nr. 5.080):

Geloof

Zich hullend in de donkere sluiers van het ongewisse,
Verblijft Hij en laat ons blijk- of schijnbaar begaan.
En met een bereik van slechts aannemen tot gissen,
Zijn we beperkt in verklaren van ons bestaan.

Ook de wankele momenten van wel of niet kan ik niet vergeten,
Geeft het bestaan van een Goddelijke hiaat eigenlijk een gemis?
Sommige biologen denken het te weten.
Maar die komen niet verder dan wat er ogenschijnlijk is.

Toch grijpt Hij in vele levens in,
In menige vorm zoals het betaamt een God.
Geeft de mens voor het zijn een zin,
Met een gevoel dat niemand ooit werkelijk bedot.

Zal Hij antwoorden op eenieders vragen?
Dat ligt verborgen achter van doodgaan de grens.
Hierin gewoon geloven kan niet anders dan behagen,
Voorziet van binnenuit de nodige kennis aan elk mens.

Tijden stond ik ver van Hem vandaan,
Met een periode van vlammen die me zwaar griefde.
Een heftig zielenleven die de weg deed ontstaan,
Mijn eeuwigheid te zoeken in Zijn liefde.