Ze zit alleen, zelfs tussen velen zo heel alleen met haar verdriet Pijn, die zij met geen kan delen Erover spreken gelukt haar niet Ze lacht wel eens wat vluchtig edoch haar ogen doen niet mee Die haar nam bleek zelfzuchtig Hij brak haar geestelijk in twee Ze weent, edoch zonder tranen want dòòr duurt maar haar pijn Ongeschonden..geen…

toen ik hier kwam wonen zo in een heel groot huis vroeg ik me ineens af waar is meneer muis hij was mijn liefste knuffel zo zach en ook zo lief hij was ook zo klein echt een hartedief ik miste hem steeds meer en begon toch maar te zoeken tot ik ineens een oortje zag achter oude doeken ik keek er echter achter want ik was nieuwschierig…

EEN WERELD VOL PIJN De pijn die ons het hart doorsnijdt laat ons weleens twijfelen aan God Is deze liefde een tegenstrijdigheid en is de smart voor eeuwig ons lot De smart die ons alsmaar begeleid voelen we dikwijls als een complot Bestaat ’t leven dan uit enkel strijd of stierf de naastenliefde als gebod Het droef dat dorpels overschrijdt…

wij weten even goed hoe alles vroeg of laat in elkaar zakt een lichaam is niet van steen en je been ouwe je been fiets door de eeuwen heen ouwe jij ligt daar het doet pijn ouwe wij hebben niet de eeuwigheid blijf nog even ouwe het leven is nog niet klaar het klinkt mischien raar ouwe pa…

Droge tranen leverden de meeste pijn wenen was het voor een gesloten deur Onder het masker verdwijnt de schijn achter haar masker..bekende zij kleur Achter ‘t vrolijke masker van de lach woonden grauwe wolken, zonder zon Van het leven betaalde ze er het gelag haar ingevroren vreugde, in het beton Onder ‘t enkel lachen voor de schijn lagen…

Twee ogen keken het meisje aan ze spiegelden enkel maar verwijt Ze kon zichzelf om de oren slaan van haar daden had ze nu al spijt Twee ogen keken het meisje aan ze drukten enkel radeloosheid uit In kleine hoekjes blonk wat traan om haar duchtig gehavende huid Twee ogen keken het meisje aan ze getuigden woordloos van pijn Ze wilde ‘t nu…

de scherven liggen nog steeds op de grond in elk van de duizend stukjes zie ik jou je vroeg me je te vergeten iedere dag neem ik een stukje weg om daarin voor het laatst jou gezicht te zien terwijl ik je naar de glasbak draag de stofzuiger staat verlaten in de gang staat al drie maanden stil bij mijn verdriet geen ander die het hem na zal…

Als de zon in het westen ondergaat en de hemel in vuurrood vlammen staat dan is er weer een dag voorbij en ik,...... ik voel me vrij?! Kleine dingen van de dag doorloop ik in alle rust het nog aanwezige verdriet is weer geblust In de spiegel van het verleden zie ik jou nog dikwijls staan, alles is zo snel voorbij gegaan De nacht zal weer…

Ik dacht dat ik van je hield, dat ik alles van je wist. Maar in dat alles wat ik dacht, Heb ik me zwaar vergist. Die dingen wil ik nu niet meer weten, ik wil alles van en over je vergeten. Je bent en blijft te leuk en te lief, maar ondertussen ook gewoon een dief. Je hebt me gebroken, je zoekt het maar uit. Ik blijf niet meer hopen, voor…

fijne herinneringen geven je een goed gevoel een goed gevoel over de tijd die achter je ligt een goed gevoel over wat je toen mee hebt gemaakt een goed gevoel omdat het nu ook voortduurt maar fijne herinneringen krijgen soms iets extra's iets extra's over de tijd die achter je ligt iets extra's over wat je toen hebt meegemaakt iets extra's…

Je viel. Diep. Een kuil gegraven door een ander. Maar je lette zelf niet op. Ik wil je mijn hand wel geven. Maar zo werkt het niet in het leven. Overigens, je viel te diep.…

Daar zit mijn moeder, heel alleen, zo zit ze alle dagen ze zegt geen woord heeft niets meer te vragen. Daar zit mijn moeder in haar wereld, heel alleen heeft geen besef meer van de wereld om haar heen. Zo zit ze alle dagen het lijkt of ze ergens nog op wacht en soms lijkt het of ze even lacht. Het lijkt op een herkenning en dan klaart ze…

ik weet dat je daar zit, alleen achter je computer en je weet niet eens dat ik weet dat je daar zit; ik weet bijvoorbeeld dat je een mooie vrouw bent, dat je alleen bent en de liefde van haar leven tracht te vinden in de regels van een email, in de persoon achter de woorden waarvan je hoopt dat het een man is met veel gevoel voor romantiek…

Een dikke traan op mijn wang. Ik veeg hem snel weg. Waarom??? Jij bent het waard een traan te laten.…

voordat alles is vergeten loop je met je hoofd tegen een muur zonder pijn blussen tranen alleen een vlam niet het vuur het vuur smeult na wakkert aan en uit en weer aan doorgaan met leven alleen nog geven ongenaakbaar onvatbaar onbrandbaar maar lief oh zo kwetsbaar…

De zon schijnt. De was is nog niet droog. Ik heb angst op een door-de-weekse dag. Ik weet wel waar ik bang voor ben! Ik ga huilen bij het horen van je stem! Maar ik neurie een vrolijk lied en zing 'alles kan, maar niets mag'. de brug is gebroken.…

zo vaak zo veel ben jij daar even zo vaak zo veel kan ik het kwijt want het valt me zwaar dit leven heb vaak geen besef meer van omgeving of tijd zo vaak zo veel droom ik van veel beter zo vaak zo veel niets meer zoals nu jij bent weg en dus interesseert me niks voor geen meter ben ik niks een nada individu…

'K liep gisteren met Gerard op de hei. Hij heeft een zoon waar hij niet over praat. Van zijn vriendin vernam ik hoe het er mee staat. In kort bestek: daarvan word je niet blij. "Zie jij je kleinkind wel eens?" vroeg ik hem kordaat, waarop hij mij volledig informeerde en schouderophalend beweerde, dat het nu eenmaal gaat zoals het gaat.…

Duizend tranen heb ik al vergoten. Duizend tranen van verdriet. Duizend tranen die zich een weg banen. Duizend tranen alleen je ziet ze niet.…

Je handen die krommen De beide ruggen zijn gericht naar de zwaarte Naar het gezicht van de Aarde Naar de grond en het felle licht Twee levende kommen onder de kin geplaatst Twee kuiltjes met tranen Evenredig veel namen, ogen en haken. Het verleden verzonnen behuild, geproefd en geslikt De vergissing losgelaten……