alhoewel mijn lijf de verte draagt en ik het komende in lengte van dagen ontzie is het dus niet overmorgen die verder vraagt om het even wat ik er nu zelf mee bedoel daar zelfs wat was, schijnbaar niet opdaagt vandaag ervaar ik, dat wat is geweest als jaren verzameld lijkt in slechts een beeld waarin begrip enkel ledigheid leest ik ben…

ik roep naar de zingende merel die trippelt over pannen met mos van het aflopende dak van toen in het heden maar van de toekomst los wil de vogel voor mezelf als een schutsvrouwe op mijn hand die liefde kleurt op een blazoen in het verleden doch blijkt reeds van mijn toekomst los * zij is al bij leven door onthechting overmand…

stappen in de straat verlaat op weg naar het geluk een woord maakt alles stuk stappen in de straat op tijd op weg naar het afscheid stappen in de straat gelukkig niet te laat....…

Groet alvoor je gaat zodat ik weet dat morgen bestaat waar jij en ik opnieuw ontmoeten elkaar weerzien om te groeten.…

Stilte Gesproken Kilte Gebroken Kraagje recht Staan wij Iemand zegt “Ligt er mooi bij” Voeten komen en gaan Bloemenpracht ’t Is gedaan Eenzame nacht Uit het raam gekeken Alleen wordt hij ouder Geef hem een teken Blijf op zijn schouder…

een graf gedolven zand hoopt zich op geen kant te gaan die bos bloemen, besef je, had je eigenlijk bij het leven moeten geven…

aan de horizon staat een flat een hoog gebouw de zon slaat hen gaande het silhouet in stilte beweeg je niet de tranen zijn gevallen o hand vuil liefdesverdriet ziet gij nooit gevoelens zijn echt gedichten dubbelzinnig uitgelegd maar mischien wel te hoog gegrepen in de lucht mischien is het simpel de letters begrijpen zoals het hart hard…

voor Alice (1926-2008) voorbij het lievemoederen voorbij de laatste vraag die ook het eerste antwoord was – wat weten wij van de doden ? laat haar heelhuids in een kistje slapen mooier dan de open kooi waarin zij sterven moest en lichter dan het laatste uur van nooit meer dood laat haar huizen in de warme schoot van keukens vol potten…

Lachende ogen kijken op mij neer Een grote vinger in mijn hand Ik geef geen verweer Bloedband Achter een ijzeren hek Zie ik weer die pupillen Aan oorlog een gebrek Ik zou niet anders willen Waar vind ik de route Naar identiteit De wenkbrauwen groeten Zorgen bij de ogen kwijt Vragen bij arbeidsethos Discussie over maatschappij De…

Eten, dagenlang voor je meegebracht, verzamelde ik uit laden naast het bed dat je afdruk nog niet kwijt wou. Aangebeten vruchten, taart in zijn sarcofaag verdroogd, vleesresten in je zakdoek uitgespogen, brood dat onder een mossen deken lag. Nu, het is tijd, ga zitten. Eet. Wees stil, niet mopperen. Eet, leef omdat ik het wil. ------------…

Langzaam verdwijn je uit je lijf In vage reizen door het verleden beleef je angsten opnieuw Op de wand tegenover je bed zie jij taferelen die voor ons verborgen blijven We zoeken je in een enkel woord dat je af en toe ontglipt En vinden je als een in de tijd verdwaald kind terug…

De eerste, onrijpe sneeuw viel als zuivere kerstversiering bedekte onmerkbaar de stationsgebouwen, de perrons, de daken van de huizen in het noorden van Frankrijk, er soesde een bodempje sneeuw op de landerijen. De trein verwijderde zich schokkend van Parijs, onwillig bemand door een man in uniform, verstoten door de stad. Ik liet me brood en…

ik mis de vorst in mijn cyclisch denken het ijswater van de sloten de lucht met bevroren idealen ik mis het afscheid en verzwijg de spijt van dat ik leef en de bloemen die ik je nooit gaf ik mis de vogels in je ogen de tempel van je fatsoen de nissen waar ik kon schuilen soms wens ik, was het maar als toen…

Eer ik de kamer van het onbekende zwart zal binnen treden. Worstel ik mij door de hagelstorm van angst en ongeloof. En rijdend op het paard van pijn draai ik mij nog éénmaal om naar de gouden zomers van weleer vol kinderstemmen en felgroen gras. Daar..waar ik voor even meende, voor altijd onsterfelijk te zijn.…

Geen woorden voor verraad, voor plots heengaan,voor dood, enkel maar een voelen dat je wereld instort. Geen woorden voor troost, voor nabijheid, voor steun, enkel maar een trachten de ander te zien, doorheen tranen. Geen woorden voor uitleg, voor begrijpen, enkel maar er zijn, niets kunnen, doorleven tot het leven weer alles overneemt…

Daar zit je dan, Tegen de muur aan op je matras, Lege glas in je handen, Waarvan je had verwacht, dat dat nog vol zat. Het kleine vuurtje dat is aan 't branden, Die overheerlijke joint die weer op me wacht, Geen dag dat ik m'n moeder zie, die nooit meer lacht. Grote schuldgevoel bouwt zich op, Wil je niet laten zien, al gaat het voor de…

langzaam tel ik de uren af totdat we jou ter aarde bestellen de tekst die ik leren moet staat in schril contrast tot lessen die jij leren gaat achter de einder de zandloper heeft gesproken…

De stilte moet het ongelden In waarheid zijn wij geweest Een moment van gelukzaligheid Het was meer dan een feest…

Je misbruikte vaak mijn gouden lijf. 48 kg? Dat past perfect in een kartonnen doosje. Geen lijkwade of een dure dienst Jij belandt gewoon in een doosje. Nu wens ik erin, het is me niet gelukt Wat 'verlang' ik naar mijn hemelse doosje....…

Morgen valt hier mijn laatste traan, en ben ik verlost van jarenlange bliksemblikken. Ik ben er overmorgen van bevrijd, die dondervloedse woorden als ontbijt en zal ik zelfstandig verder gaan. Vanaf dan zoek ik mijn heil in opgetogen eenzaamheid: al raak ik mezelf misschien wel kwijt zie ik toch reikhalzend uit naar nieuwe dagen…