Netgedichten

netgedicht (nr. 32.157):

De dood van de verte

ik roep naar de zingende merel
die trippelt over pannen met mos
van het aflopende dak van toen

in het heden maar van de toekomst los

wil de vogel voor mezelf
als een schutsvrouwe op mijn hand
die liefde kleurt op een blazoen

in het verleden

doch blijkt reeds
van mijn toekomst los

*

zij is al bij leven
door onthechting overmand