De dood van de verte ( 2 )
alhoewel mijn lijf de verte draagt
en ik het komende in lengte van dagen ontzie
is het dus niet overmorgen die verder vraagt
om het even wat ik er nu zelf mee bedoel
daar zelfs wat was, schijnbaar niet opdaagt
vandaag ervaar ik, dat wat is geweest
als jaren verzameld lijkt in slechts een beeld
waarin begrip enkel ledigheid leest
ik ben alleen bij machte te ervaren
dat een mens nietig kan zijn of minstens gering
mijzelf nu, tijdens het inademen het meest
als tegelijkertijd vocht het requiem voorleest
Inzender: julius dreyfsandt zu schlamm, 26 april 2010
Geplaatst in de categorie: afscheid
Voelen we, hoe we van betekenis kunnen, mogen zijn.
Klasse jouw schrijven.