een kind doet haar eigen zin en springt de morgen in plukt woorden, als bloemen en vlecht ze ineen gekleurde kralen aan een gouden koord waarmee ze dansend zinnen vormt woord.. voor woord..voor woord de bomen fluisteren de wereld zo licht als vanzelf ontstaat een nieuw gedicht op weg naar de volwassenheid is langzaamaan die schat aan…

haar tassen staan al klaar in de gang zeven jaren samen duurden nét te lang haar hart was koud zijn ogen kil vechtlust was verloren bij gebrek aan goede wil het moment was daar stilletjes haar jas aangedaan zwaar bepakt verliet ze het verleden het was tijd om te gaan…

och lief, ween toch niet om zwarte randen rondom blauwe dagen toe, laat wassende wind de zeilen bollen en adem lucht in lagen vaar, ver voorbij de ingedutte zon door het wijde water en landt, waar dorst zal verdrinken in warme armen van een tweede later…

Kijk daar gaat ze! Ze vliegt naar haar horizon toe Wacht je op mij als je daar bent...? Roep ik haar nog vluchtig toe Maar ze hoort me niet meer... Mijn schat, het ga je goed Waar je ook gaat En weet: ooit komt weer Onze Tijd Onze Eeuwigheid Vroeg of laat…

De tijd is gekomen de tijd om te gaan mijn jeugd deels ontnomen dat heeft heel veel pijn gedaan Het woordje "vader" dat ben je niet waard het verdriet over het gemis, laat ik achter mij hiermee sluit ik het nu eindelijk af deze periode nu voorgoed voorbij Vol hoop kijk ik de toekomst in bevrijdt van mijn verleden het erkennen van de…

Liefste Pa, Ik was je schone-dochter, dus aangetrouwd Enkele dagen geleden ging je, ik heb gerouwd! De echte kinderen smaalden, dat stukje komediant Je was ook zeer gesloten en stil, zowat mijn zielsverwant. Watermannen, weet je, slim en passioneel Deze mensen zijn écht, voor hen dus geen toneel. Je bent een mens van goud, waar ik zielsveel…

Zo ontzield geef jij het antwoord op de laatste levensvraag de trekken op je mond gesmoord in de stilte die ik draag de blik vergleden in het licht van het eeuwig schaduwrijk spiegelt de zon in het gezicht waarin ik mijn dood aankijk.…

Als ik je ogen lachend in de lens van de liefde zie lonken vallen de schellen van mijn ogen die zich vullen met opwellende tranen. Het afscheid zal ondraaglijk zijn. Het zo eerlijk liegende beeld, gevangen door mijn roze bril, vernedert wreed mijn tere wereld. Gelaten heb ik je laten gaan. Je hebt me zoveel pijn gedaan.…

Ik ben 53 en dus een beetje oud Marrie, jij bent 82 en zweeft over golven waar ik nog op moet klimmen kijk mee en geef soms een knipoog ik kan het niet alleen zonder jouw ogen jouw oren dag…

Onze baas mag het nu weten, ons werken was aangenaam Bijkletsen en lachen, onze pret had vaak geen naam. Onze job, deden we prima, we vulden elkaar goed aan Bij het ontwaken dacht ik, yep, naar mijn baan! Daar vond ik jou en onze dag was compleet en goed gevuld We deden alles samen, met liefde en geduld. Zijn de dossiers aangevuld en alle…

Wij nemen altoos afscheid van al wat dierbaar is en schikken ons met spijt in het gemeen gemis leven in herinnering aan alles wat ik zag sterven in de hunkering als mens van alledag.…

Diep in de nacht blaft een hond huilt naar de sikkelvormige maan Er is weer een bekende overgegaan een band van zijden draad doorsneden Misschien is het slechts een droom van de hond, de maan en van mij…

Ik ga weg. ver weg, van hier van alles, zeg jij: ik ga weg van jou! Ik heb je gedragen onder mijn hart jouw bloed, is mijn bloed met duizend onzichtbare draden, ben ik met je verbonden, en dat zal altijd zo blijven. Ik respecteer je beslissing. Lief kind, waar je bent en wat je doet altijd ben ik, en blijf ik je moeder…

Je kreupelt al een week zonder een kik te geven het leven laat je in de steek ik moet je zeilen reven tussen het hoge gras kijk je naar de reigers het wordt nooit meer wat het was mijn kerk staat in de steigers Je ogen tarten mijn geloof in het goede van de mens er gaapt een catastrofale kloof in jouw allerlaatste wens ik gooi een…

De Wereld Jij en Ik New York Samen in Central Park Bretagne Uren aan zee Den Haag Ons laven Arnhem Wat eindeloos leek; Sonsbeek Slangenburgklooster Nog nooit zo close de hoofden tegen elkaar In de villa Zoveel afstand en meer... Een kamer in de Spijkerlaan Intiem tot in elke vezel en meer... In Nijmegen Zie ik je in…

Zo maar gelaten kamer, gordijnen dicht, strepen zon in een leegte waar jouw beeld en motieven in verbleken, een door- schenen put, wind uitgeput de laatste adem tegen ramen baart, aan de halsband rukt van bekentenissen die we vermeden in een monoloog van pijn.…

ik kijk naar buiten de vlokken wit plakken tegen de ruiten ik peins en zit zal het ooit voorjaar zijn? zal het nooit die witte wereld zijn ik kijk naar buiten en geeuw mijn ogen sluiten ik zie enkel de zwarte sneeuw.…

Mama mag ik je wat vragen? Waar ben je nu heen? Ik kan het niet verdragen ik voel me zo alleen Ik kan je niet meer zien Is er iets daar boven? Kan je een teken geven misschien? Ik wil het zo graag geloven want als er iets is na de dood dan doet me dat goed want dan is de kans heel groot dat ik je daar weer ontmoet.…

Twaalf jaar geleden gevonden in het bos. Eenzaam en klein achtergelaten door godweetwie. Thuis wacht een vrouw op haar metgezel. Een trouwe makker is hij voor haar. Voor altijd. Het zieke meisje toen vond troost bij hem en hij bij haar. Niets liever wil hij dan leven. Maar de tijd is op. Zijn hart is zwak en op poten stram…

Het is vroeg in de ochtend als zij aan de dood vraagt nog heel even te wachten bijna ademloos spreekt zij zijn taal vermoeid ritst hij de laatste dag ruimschoots open en bijna gekuild verschijnt helder een open gezicht als was in handen van moeder aarde sneeuw noch ijs deert deze vorst al jaagt hij in zijn nadagen menigeen de stuipen…