Zijn oude handen zoeken Rusteloos pakt hij het laken vast Zijn lichaam is hem nu een last. Hij ademt zwaar Wat duurt het lang, zegt hij Waarom moet het zo lang duren Deze laatste uren We blijven bij hem Deze laatste nacht Soms zegt hij nog wat woorden Het klinkt zacht In zijn hoofd is nog geen rust Zorg goed voor Marie En of we nog…

Langzaamaan, héél voorzichtig, steeds een stapje verder waag ik mij op dit nieuwe levenspad. Vertwijfeld en aftastend, langzaam loslatend het andere leven dat ik eerder had. Alleen dán zal ik groeien en weer stralen, schouders fier. Als ik besef tot in elke vezel, mijn thuishaven is voortaan híer.…

Nu op deze verloren dag in weer een ander jaar, vloedlicht zwaait over het ontvroren land, het is niet waar dat zij daar in ruste ligt en dat zij de tocht is aangegaan in een omfloerst gebaar, het is toch waar, dat wij haar profiel polijsten in ruwe steen, beschrijving van haar taal tegen beter weten in. Ik smeek haar de stilte…

We verleggen klinkers van de ene hof naar de andere, misschien passen ze wel helemaal niet, maar da’s van latere zorg. Ieder van ons kiest een richting bij de nu naderende aftocht. Er blijft contact, zoals afgesproken, voeling zal er blijven, als altijd. Ook jij zult van voren af aan moeten herbeginnen: ik ben al eerder gestart dan…

zwarte vogels met hoge hoeden knikken na de onderste steen eindelijk boven maar te laat…

Grote mooie ogen in een hol gezicht je blik is al een beetje naar binnen gericht zie je die vreemde verte is daar al die andere tijd waar je, en dat is zeker, langzaam naar toe glijdt ik zeg tot ziens en kijk je aan en geloof dat je mij hebt verstaan in die vreemde verte in die een andere tijd…

Laat dicht de luiken; 't zonlicht dringe Niet in deez' ruimten, waar geen morgen Haar langer wacht. Ga, laat m'alleen met mijne dode. 'k Wil mèt haar zijn in d'eerste wake Van hare nacht. Ik wil de teedre woorden spreken, Die 'k nog voor haar in 't hart bewaarde; 'k Zei niet genoeg. Ik wil haar dodensponde sieren Met bloemen…

liefde als leidraad versterkte hun partnerschap het verlangen oh zo intens tot groei naar meer uitbreiding van hun gezin bekronen met nieuw leven hopend om kinderen van ver hier te laten opgroeien omringd door genegenheid was het wachten lang werd het paar op de proef gesteld maar toen was het moment daar vlogen ze hen tegemoet…

Op de rand van de afgrond Een ieder van ons maakt het wel eens mee Zal ik mij laten vallen Kijken hoe diep ik val Misschien is daar de rust Misschien wordt ik me daar pas bewust Dat het leven elders mischien wel beter is Tot die tijd blijf ik wel balanceren Of zal ik het toch eens proberen Het zwarte gat Wacht op mij Ik ben het hier al zo…

Liggend op mijn luchtmatras zie ik de wolken voorbij kabbelen, hoor ik de meeuwen schreeuwen, de zee zacht zingen. Elke golf, elke wave elke keer op en neer Gedragen door de kracht. Kracht van het water, Kracht van het leven, Kracht van het zijn. Wat een rust kan ik vinden in dit mooie wiegelied. Vredevol verder kabbelend naar eeuwige…

Ik zie hoe jij jouw ogen Voorgoed hebt gesloten Een keuze hebt gemaakt Die mij heeft geraakt Ik wist dat jouw leven Je pijn had gegeven Maar niet dat de pijn Zo hardnekkig zou zijn En ben je daarboven Wil je mij dan beloven Om de gedachte te bewaren Dat wij gelukkig waren…

daar lig je dan kleine meid ik had mij zo op jou verheugd maar het mocht niet zijn jij mocht niet zijn je hebt je steentje bijgedragen…

als ik zo naar je kijk stellen je ogen vragen je lippen bewegen op geluiden in een onbekende taal ik weet niet of zij op mijn antwoord duiden leven jij en ik op ongelijke dagen met ieder een eigen verhaal * je koude ijle vingers grijpen mijn hand wil je me voelen of zoek jij nog naar jezelf in de broze wereld door…

Vlinder danst in het morgenlicht zijn sprieten genietend naar de zon gericht hij fladdert en dartelt vrolijk en blij leve het leven, de wereld is van mij Dan steekt een storm op geheel onverwacht vlinder vecht uit alle macht maar wanhopig fladderend stort hij neer mooie vlinder is niet meer....…

'k versier je graf met tranen van glas die zo breekbaar zijn als porselein. en ik hoop dat de sterren je naam al kennen zodat je veilig kan rusten in de armen van de maan.…

Tegen Kerstmis had hij huizenhoog tegenop gezien overweldigend de opeenstapeling die almaar groter werd onmogelijke keuzes lagen aan de vooravond wat hem deed besluiten niet meer te zijn…

sneeuw dwarrelt langs zijn raam wijl hij de godganse dag bleke muren ziet en stijfgestreken hagelwitte jassen hij staart bloesem aan de kastanjeboom, zee en meeuw het oude jachtpad met die scheve plataan winter is te koud om te verkassen hij vloekt niet om het sterven, maar hij was zo graag met de lente gegaan…

Wij willen water overbruggen van oever naar wal en omgekeerd Het is niet de rivier die ons deert zelfs niet bij hoog water Nee, dan ooit het veer dat veerstoep met veerstoep verbindt het nu...met het later Maar de veerman heeft z'n veerpont verlaten motoren stilgelegd Zijn vaartuig heeft hij vaarwel gezegd met een '…

Je flamboyante levensstijl eist nu zijn tol en leef je een teruggetrokken bestaan De wereld wordt steeds kleiner om je heen Je verleden sluiert in nevelen, heel langzaam Vandaag hoor ik je prachtige donkere stem op een verzamel cd waarop je oude nummers zingt Je woorden raken mij en ik omarm je gevoel Een heerlijke melodie die zó harmonieus…

gelijk zeep glibbert de grip uit mijn greep…