Stilletjes neemt het publiek haar plaats in onder begeleiding van zachte muziek toneelknechten rollen het decor naar `t midden geruisloos opent het gordijn de tragiek het gaat niet zoals bij Heintje Davids déze hoofdrolspeler verlaat heel uniek het toneel om nooit meer te spelen, dient een recensie nimmer meer van repliek…

De nacht biedt bescherming tegen mijn verdorven zucht zielloos, zonder leven kraaien azen reeds op wat nog zijn zal een ploeg spit om wat is traag, schoorvoetend, delvend wordt het onverbiddelijke voltrokken.…

Krakend buigt de eik zich onder de hevige vlagen van de Noordenwind. Vol eerbied en toch aarzelend, trekt een donkere stoet langs de wijdse dodenakker. Dat kleine meisje, helemaal vooraan, met die rozen in haar handen, is zij wellicht de dochter? Nu staan ze eindelijk stil, bij het open graf, en prevelen hun gebeden. Het meisje…

ik denk mij telkens los van jou om bielzen te verplaatsen in de richting van een eigen spoor maar waar geen korsten groeien lukt het strepen trekken niet ik denk mij telkens los van jou van jou los…

naakt het podium waar de stralen zon dwarrelstof gevangen houdt in de stilte van de leegte na het allerlaatste applaus bet zij haar glanzende ogen met de mooiste herinnering ergens verder wenkt de weg een groene laan vol rust met bankjes langs de randen waar gedempte stemmen vragen nog even halt te houden voor een keuveltje en een pauze…

Zal nimmermeer gebeuren Mij dan na deze stond De vriendschap van uw ogen, De wellust van uw mond? De vriendschap van uw ogen, Van uw ogen. De vriendschap van uw ogen, De wellust van uw mond, De gunste van uw hartje, Dat voor mijn open stond De gunste van uw hartje, Van uw hartje. Zo zal ik nochtans blijven U eeuwig onderdaan,…

geef mij maar de vijf, zei ik tegen jou niet dat jij van plan was ooit er een te geven je keek mij niet eens aan, dat zat in je aard och dacht ik we komen er wel doorheen die blik van jou zal mij herinneren als een schilderij met onbekende kleuren, meestal donker geverfd zo neem ik ze althans waar; daar het grijs naar jou toe daar het altijd…

de koffie is op na zestig dagen sluit de deur zichzelf bij de condoleancebel de zon krijgt een schijntje kans enkel het zand moet nog uit mijn gitzwarte regen…

Dunne vingers grijpen om haar heen, zwarte vegen op gouden gloed verstikken haar langzaam. Zij verdraagt, laat begaan. Nog eenmaal verheft zij zich en straalt als nooit tevoren. De strijd is ongelijk Hoogmoed komt voor de val.…

Ze is nu gebroken door het leven verslagen de tijd heeft gewroken ze wacht op de laatste dagen wachtend in pijn heeft zichzelf overgegeven ze wil niet meer zijn een gevangene van het leven haar lichaam en geest zijn op het licht dooft in haar ogen haar hart vol liefde en vuur kloppend zonder mededogen hopend op haar laatste reis…

voor vader 1. Lach niet: hij is als mens met een verleden, sleept oude brieven van de zolder op zoek naar vrolijkheid, naar koorts die het plafond doet dansen - noem het de belofte van een uitgang, die hem reizen doet naar vroeger want bij het langzaam strelen van vergeeld papier is er nooit een spoor dat dood loopt, voelt…

de kalender hangt nog steeds met zijn rug tegen de muur het is een maand eerder met 1 januari op zijn gezicht er wordt niet meer gescheurd de dagen niet langer geteld wat voor zin dat ook heeft als men er geen extra krijgt in die lange uren van nood rest er enkel te vergeten wat nog is komen kijken toen er nog leven was al was het machinaal…

voor Rob Pat het gehavende schelpje destijds opgeraapt op station Hoek van Holland strand bewaar ik nog in de zak van m'n uniform als souvenir van mijn allerlaatste rit van Rotterdan CS naar de Hoek en weerom ik hecht aan rituelen zoals u uit de voorgaande regels kunt opmaken voor mij is een laatste keer wat het ook mag zijn telkens…

Koperdraad rood koperdraad gewonden om een stok waarmee hij traag uit wandelen gaat wanneer het weer op onweer staat Nog eens naar de heuvel toe want hij is moe - doodmoe…

Laat me nog even naast je zitten op het bankje voor ons huis luisterend naar de geluiden van een naderende nacht hoor je hoe de uil ons roept zoals hij elke avond doet? hoe vaak hebben we gezegd zo elke dag te willen sluiten tot we beiden buigen voor de tijd hoor je hoe de uil ons groet?…

Oud en alleen twee woorden vormen samen een De oude mensen om hen bekommert geen Ja, een kaart met hun verjaardag met een allerbeste wens is dat wat die mensen verdienen maar niemand laat zich zien geen mens En zo worden ze oud mager en beven verlangen naar de eeuwige rust en dan het laatste licht geschenen de laatste kaars geblust…

als ik aan mijn opa denk zie ik een heer met witte haren in een krakende schommelstoel meerschuimen pijp in de mond hij is een cliché opa met een standingvolle krijtstreep in het tweedelige pak met gouden zakhorloge enkel zijn vest ontbreekt alsof hij niet wou gaan maar hij ging werd me verteld met een standingvolle zekerheid die…

Het ijzer wacht De hamer slaat De klink klinkt door de nacht en bereikt het ademloze huis waar heimelijk een deur dicht gaat Hier heeft men op gewacht Er is een tasten van de handen Er valt een niet geziene traan Een schorre stem kaatst van de wanden Liefste – nu moet ik gaan De deurscharnier kreunt zacht Er is een achterblijven…

Zoals ooit gespitste oren bij je kleine kinderbed naar adem die nog net te horen was of niet zo is ook in deze lange nacht het luisteren naar wat men niet meer ziet En dan toch nog sneller dan je dacht het einde van het lied dat leven heet Hoe lang is deze gang - hoe breed? dan stap ik in het licht de ochtendzon schreeuwt in m'n ogen…

Laat mij eens raden wie er zijn Ik hoor gesnotter en gelach Bij het schenken van rode wijn Gefluister alom hoor ik het goed Dat het nu er toch niet meer toe doet Wel mooi zo een lint met laatste groet Ach, hij had ook zo zijn gebreken Vier huwelijken wat denk je daar dan van Geleefd heeft hij neem dat van mij maar aan Kijk dat is zijn…