Betondorp
voor vader
1.
Lach niet: hij is als mens
met een verleden, sleept oude brieven
van de zolder
op zoek naar vrolijkheid,
naar koorts die het plafond
doet dansen -
noem het de belofte
van een uitgang, die hem reizen doet
naar vroeger
want bij het langzaam strelen
van vergeeld papier
is er nooit een spoor
dat dood loopt,
voelt hij de hete adem weer
van wie voor minnaar
wilde spelen.
2.
Toch ging hij over
op zelfbeklag, hoewel de situatie
niet hopeloos was
en hij nog lang had kunnen genieten
van de regelmaat der dagen.
Maar hij wees op het gevaar
van kuilen in de Nederlandse heide,
die door de adem snijden
als je valt
trok zijn hoed
van het hoofd en zei te willen wonen
in een bunker zonder horizon -
en zie hoe zwaar
het voelt als hij beweegt op zolen
zonder veerkracht,
de angst ook in zijn ogen
dat we hem opnieuw
gaan verlaten.
3.
Er hangt een geur
van ondergang, van oude mensen
op een stoel
maar hij is niet bang,
brengt dagelijks de vensterbank
op orde -
en wanneer hij denkt:
ik ben te vaak op vakantie gegaan
ik moet slapen en vergeten,
overdag niet denken
aan de dood
dan klinkt er gelach in de tuin,
en ziet hij mensen
van middelbare leeftijd die knielen
voor hun nageslacht.
planet.nlGeplaatst in de categorie: afscheid
afscheid
1.367
Geef je reactie op deze inzending: