Lieve oom, Ook al bent u er al een jaar niet meer Dit is een soort laatste berichtje U bent veel te vroeg gegaan Ik kende u nog helemaal niet goed We hadden nog zoveel moeten doen U kwam in het ziekenhuis op donderdag Ik maakte op zondag voor u een tekening Ik was net klaar en toen ging de telefoon Het was afgelopen U was gegaan…

Als leven lijden wordt de pijn niet meer te dragen de nacht steeds zwarter wordt en dagen vol met vragen Waarom dit leven mij niet geeft waaraan een ander wel plezier beleeft Als leven lijden wordt en je verdriet niet meer te dragen de eenzaamheid steeds erger wordt geen zin meer om te dragen waarom ik eigenlijk verder leef en een ander…

vragen rennen me achterna en terwijl de stilte tegen me leunt of ben ik in de waan luidt een vlinder de metamorfose van de dood kinderen wisselen land en keren herfst om verplaatsen aarde naar hemel, weer naar aarde en wanneer ik me aan hen bind blijft de weerspiegeling niet onberoerd wij huilen om het afscheid en vinden…

nu windsels van het uur waaien schaduwen rekken en jij geen dromen streelt achteloos elk gebaar verlaat vloeien licht en water samen harmonisch maar onbemand niemand keert het tij ook koorts heeft afgedaan geborgen achter ramen die ogen worden helderziend en wreed maak ik afscheid zichtbaar brand mijn naam in het glas als het uur…

opeens begon het te dagen vreemd, dat ik het licht niet zag terwijl het toch aanwezig was onder handbereik lag het daar -ik kon het niet geloven- dat briefje op het dressoir geen reden die je achterliet geen kleine woorden, geen liefste zelfs een aanhef had het niet wit licht bespeelde ’t papier en toonde tussen zwarte lijnen een requiem…

Het piepen van de wind doet de stem verstarren in het vriendelijk gebaar van de ochtend als ik ja knik tegen het leven roep en rijk me de hand vergeef me vriend stuur me bloemen of steentjes om bij te dragen aan het gewicht dat drukt de laatste bloedspat van uitgewist leven kus me dan ten afscheid…

ze heeft het bereikt die verdomde oude dag ze bindt veters vast en de strijd aan loopt achter haar rollator als in haar beste dagen achter haar kroost in de wandelwagen kinderen tsjilpen op het plein ze vraagt zich af waar ze morgen zal zijn misschien nog een rondje?…

Laat me maar gaan, huil maar niet om mij. vergeet maar dat ik ooit bestond vergeet alles wat ik zei. Laat me maar gaan, Ga maar verder met je eigen leven, Ik ben je vriendschap niet waard je hoeft mij niks te geven. Laat me maar gaan voor mij is het te laat Hoe zou je van me kunnen houden, als ik mezelf zo erg haat. Laat me maar gaan…

De tijd kon niet lang genoeg duren, toen we zwegen en je uit de mantel van de zomer stapte. In de vroege uren van de late oogst omhulde je me met nerfdunne zinnen, weinig afscheid om je naargelang te minnen. Je rilde door mijn vraag te blijven, het laatste wat ik las was mijn illusie in een frons. Waar elke boom z’n wortels…

ons laatste uur samenzijn verging zwijgzaam - zacht ontslapen herinnering - in mijn keel sloeg je hart traag moeizaam trager tot aan je laatste slag zucht van verlichting…

De wolken tekenen luchtkastelen en vinden ook de elfen uit. Ze willen met ons dromen delen en maken nieuwe sprookjes buit. Ze schilderen dieren en zelfs bomen, proberen lichte tinten graag; ze jagen voort of durven schromen en vatten ieder bij zijn kraag. Maar ’t leven gaat niet als de wolken; het lacht en schreit maar keert nooit weer…

Veilig weggestopt: het keurslijf en de gulden bril de handdoeken voor later de troep die niemand hebben wil door moeder nagelaten. Een zolder vol geschiedenis geschreven zonder platen het zijn de dingen die het doen, de spullen die hier praten. De schoenpoets en de zemen lap voor schoenen lang versleten een fotoboek van iemands jeugd…

als je partner op sterven ligt en het leven aan je voorbij flitst waar sta je dan nog bij stil ? ik schrijf dan jouw laatste gedicht gespitst op een laatste wil…

Bomen kalen Wolken jagen late zonnestralen De hemel kleedt zich nu in grijs dan in grauw Een noord wind werpt zich tegen muur en dak rukt verstoord aan ieder blad en tak haast zich voort, vergaart de afgestorven blaren krijst, wervelt, blaast zijn kille adem door alle holten, kieren, gaten heen, een kou die aan mijn botten knaagt. Ik ga gebukt…

Bij het licht van de maan kwam het besef de vlinder in mijn hart ontpopt zich. Ik had hem gekoesterd met liefde gedragen en hem ook verwarmd. Was het een naïef gedrag werkelijkheid vermijden dat het niet voor altijd was. In de morgen ontvouwde hij zijn vleugels vloog weg uit mijn leven, wat achter blijft is tijd voor bezinning.…

toen je trein kwam kwam hij ineens ineens uit het niets niets aan te doen het is goed zo je laatste woorden de woorden die ik niet hoorde ik was er niet toen ik kwam was je trein weg hiervandaan alleen een gedachte en lege harten hij kwam te snel te snel reed hij wachten deed hij te kort te kort voor een vaarwel…

Mijn leven gaat verkeerd, ik voel mezelf langzaam verdwijnen. Ik ben niet dood, mijn vader is dood daarom ben ik ook dood. Een stukje van mij vergaan, een stukje van mij naar de hemel. Ik weet dat je er komt, ik weet alleen niet wanneer. Ik zal je ontmoeten op een dag, die dag kijk ik naar uit. Ik heb je laten gaan, ik heb het geaccepteerd…

Ik weet nog hoe alles toen mooi begon, in elkaars armen, reikend tot de horizon, liefde met passie in zeldzame overvloed, herwonnen onvermoeide levensmoed. Maar we wisten beidden, er komt een tijd, moeilijk en zwaar, een harde tweestrijd, vlinders stierven langzaam in mijn buik, ik verloor al mijn zorgenloos kleurgebruik. Het is tijd voor…

Niet eeuwig duurt het feest dat ik op aarde zou wensen draag nog de stof van velours en zwart satijn de pijnen zie nog de ellende die er is en hoor het bitter klagen kom leid mij voort tot aan die diepe kloven daar waar die brug nog is waarover ik niet de last kan dragen van het lijden snijd het dan af ik zal niet klagen maar…

..en slechts een melodie de harp die in de morgen mijn ziel betovert of de eenzame avond waarop wij samen hadden kunnen zijn maar die alleen wordt doorgebracht zei ik je niet: 'hoop' wat heb je eraan? als de warmte van jouw handen zoveel beter is zei ik je niet: 'vergeten' kan ik niet, en jij? bent als een vergezicht gedroomd…