ik kan mezelf niet vinden niet in jou en niet in mij vergeef me ik ben geen wonder en toch kan ik niet zonder vind me alsjeblieft zing mijn lied speel me op de piano zoek me in de tonen in de snaren van de gitaren ergens in de dood ben ik verloren en word opnieuw geboren laat mijn schreeuw daar waar het resoneert in een bevrijdende…

Je woorden zijn gevleugeld en maken alles bij me los wat ik net heb beteugeld wij hebben niet getreuzeld en alle druiven van de tros met passie opgepeuzeld had maar wartaal gekeuveld dan was ik niet met volle blos beschaamd in bed gesneuveld.…

grasliggend kijkend naar het wolkenspel witte dromen glijdend langs egaal blauw rare neuzen, bokspringend clowntje, daar een schaap, lichtbel, dan… ineens bekend en vertrouwd, jouw gezicht, met blote schouder aan je volranke lijf wildbollend je borsten, kortharig vreemd.. maar wel mooi wazig je oog knipt, wiebelt met je neus, dan een hand…

Ik ben de morgenster die naar de letter leeft en over klinkers zwalkt Mijn klanken dragen ver vanuit de ferme geest die lettergrepen spalkt Ik ben de morgenster slechts tot het woord verplicht vrijheid zonder oever gevangen in gedicht.…

het is als een droom van water die vanuit je handen door je vingers sijpelt het druppelend vallen in een glimmende plas ik schenk mijn dorst aan dit dromende water verbeeld me dat ik goudgevend leef drink van je omhelzing spoel kletsnat in een echo aan…

ochtendnevel zacht en koel vochtig veebont in witte uren flarden zweven de tijd voorbij langs bomen gras en grond de toekomst in een vochtig glas het is ondoorzichtige huid in verhulde openheid een zwevende dans een overduidelijke kans op liefde en hoop in de bedauwde ochtendglans zweeft daar in nevelen door dalen en heuvels…

Toen die keer dat ik in de bus in gesprek raakte met de stilte ze zei natuurlijk niets en ik dus ook dat was nog eens iets anders een gesprek dat bestond uit luisteren alleen.…

Deze morgen was heel rein van vorst Niet vermoeid van leed van leven En ziet 't maagdelijke buiten 't Kwam onze ogen bij de wilgen weer tegen. Met een stem van lichte sneeuw Ontsnapte zelf een geeuw. Die het moment van nog even nadromen drijft Een gedachte in de juiste baan beschrijft. Wat is in leven ooit verzwegen Kunnen deze woorden…

Deze voorbije levensfase sluit onze liefde achter deuren van een oogverblindende oase liggend in levensechte kleuren dat jij mijn diepste wond zacht streelde maakt mijn gestolen hart verlegen dank zij jouw innerlijke weelde zijn wij voorgoed aan tijd ontstegen.…

in een sprankelende waas halverwege de horizon lijken shepen slechts speelgoedbootjes nachtstilte zeilt onder een gouden maan sterren slapen glanzend in een holte boven zee mijn hart van koraal echo't de golven hartstochtelijk als een kleurboek van dromen…

Zoals er komt steeds een nieuwe dag zo zal hij ook weer gaan. Ik tel de uren dat ze voorbij gaan en de avond weer valt. Plooi ze voor de nacht strijk ze dan glad voor weer een nieuwe dag.…

En het mist zo door de dag heen denk ik naar buiten kijkend, Het is windstil zelfs de bloesem van humor ontluikt niet Is de dag traag te droef om te stralen waar is de zon, Zijn de uren minuten niets dan een schaduw. Een bed en een tafel zonder gezelschap? Dit beeld binnenstebuiten geeft duizenden cirkels Werelden om in te wonen of even in…

soms moet je terug naar de waanzin om te begrijpen dat het klaar ligt ergens op een plank vol met stof draag mij opnieuw door het duister luister het komt en pakt het neemt en lacht hard en koud muren oud stenen bloot het licht blauw tapijt rood…

vele ochtenden verspoelt hij het gruis van de vorige dag er zijn momenten dat hij zichzelf betrapt, hardop lacht ‘koffiekop sijpelt’ de stemmen, dromen ‘gebruik hen, luister naar hun razen’ vele ochtenden is niets hem dierbaarder dan de randen van het bad hij stapelt er boeken en klokhuizen sterven er is een asbak, een viltstift…

Die lei, die moet vandaag nog schoon. Ik boen, ik schrob, ik schuur, ik sop. Ik zit niet bij de pakken neer. Ik pak ze uit. Ik berg ze op. De stallen worden uitgemest. Ik stoom me warm. Ik was me koud. Het sist, het schuimt, het reinigt, ruimt. Op alle slakken leg ik zout. Ik heb mijn straatje schoongeveegd. Alleen die beerput staart me…

Ik hoorde gisteren de musjes tjilpen en fluiten Als een koor van wel duizend houten luiten. Het liefst hadden ze hun lof wijds verspreid Wellicht zich zelf op een feest voorbereid Ik zag elders kinderen en hun dansende lokken Een lucht vol sneeuw maar toch geen vlokken. Zag merels en weet ze gaan straks ook zingen Het zijn als gewoonlijk de…

Vanuit de kant waar de mens opzij gelegd wordt waar het licht liggen is flinterdun geplooid het oor hangend aan het firmanent van het plat, het oog weerkaatst het schouwtoneel al dat glinstert ligbankgewijs het flikkert allemaal binnenkamers tot in de donkere krochten van mijn schedel waar de inspiratieloosheid heerst de mens zittend van…

Mierzoet bijna als gesponnen suiker, rijgen woorden zich aaneen tot gedicht. De boodschap duidelijk voor de gebruiker, met z'n dromen als een wankel evenwicht. Slechts de lezer doorziet de tekst, bedacht en geschreven door de dichter, door dromen, drank en méér heel relaxed. En buiten kleurt de nacht al wat lichter. Maar wie het gedicht…

tegemoet bij een zomerse zefier roept de verbeelding ahoi, schip ahoi op de pier meeuwentirannie in de straten spraakgebrek sans gêne geld vervloeit in held ruimschoots wolkendraken in beton in overvloed maskers van verkrotting ensor verliest het licht op zijn blazoen vloekt vernieuwend op het bal ‘du rat mort’ er zitten pissers…

Toen de deur kreunend de inbreuk aankondigde en de koude wind even de warmte kon verdrijven. Toen was de stilte voorgoed verstoord door de onhoorbaar schreeuwende angst van het vergankelijke lichaam. En als de aarde de kleuren heeft uitgedaan om een bad te nemen in zwart en grijs gaan de dagen een verbond aan met de nacht en zal het een vroege…