Netgedichten

netgedicht (nr. 30.481):

Het was een miezerige dag

Ik hoorde gisteren de musjes tjilpen en fluiten
Als een koor van wel duizend houten luiten.
Het liefst hadden ze hun lof wijds verspreid
Wellicht zich zelf op een feest voorbereid

Ik zag elders kinderen en hun dansende lokken
Een lucht vol sneeuw maar toch geen vlokken.
Zag merels en weet ze gaan straks ook zingen
Het zijn als gewoonlijk de doodgewone dingen.

Ons zijn ze lief de groene bomen en struiken
Ons zijn ze lief de vogels de zee en alikruiken
Wat is dit land toch aan gunsten rijk
Alles gaat om vreugde niets om ongelijk of gelijk.

En als ik zo denk zal me niets ontbreken
Dan voeg ik mijn adem toe om er over te spreken.
Hier kan geen vreemde kracht me overheersen
Ik moet enkel mezelf steeds rustiger leren beheersen.

En als ik denk wat wil toch die vreemde klank
Al dat moois in leven waar ik dan weer voor dank
Is dit dwaasheid van mij als nuchter wicht
Als ik mezelf van zegel voorzie en erover bericht.

Want ook de beemden zijn geen vreemden
En ook geen vogel in welke vlucht ook
Zo ver zon tussen miezer door het erf ook bescheen
Ik weet bij God niet waarom ik soms om die schoonheid ween.