ik zie niks ik hoor niks ik voel niks ben ik dood? nee. ik ben niet dood ik leef in 'n vacuüm.…

De woorden dansen in mijn hoofd, overal gedichten. Ze komen als lichten uit mijn herinnering en warrelen als blad'ren alle kanten op, om dan op hun plaats te vallen. 'tIs lang geleden, dat deze wind door mijn gedachten waaide. Te lang geleden, dat woorden me zo streelden dat ik ze voelde in mijn hart. Ik voel ze komen. Ze dromen mijn…

Het bloed dat in je slapen gonst het hart dat in je keel zo bonst het lood dat zich in je schoenen bevindt je angstig voelen als een klein kind klam zweet dat uit je poriën springt als men diepste gevoelens uit je wringt…

En ik ontwaakte en ik zag hoe mooi de wereld was de vogels die hun lied weer zongen en rook het pas gemaaide gras Ik zag hoe mooi de bloemen bloeiden en rook de geur van de jasmijn en ik besefte eens temeer dat ik een kind van Zijn schepping mag zijn 'k Zag mooi gesponnen zilveren draden de kunstwerken van een spin 'k hoorde het zachte…

soms denk ik zomaar aan je dan is vaak het missen de schaduw zoveel sterker dan het aanwezige licht soms vind ik je in wat woorden, een strofe of één enkele zin van een mooi gedicht soms herken ik in ogen rond vingers, een mond een volle heldere stem zo jij, zo jij…. soms in een stille overdenking geraakt er een ontroering in mijn…

Ik kocht mij een baseballkapje 'k zet me af en toe eens lekker in de zon 'k lees mij bekruipen woorden lukraak landt een hemels beestje op mijn handrug op mijn vingers naarstig ogenschijnlijk nietig bondig een klein wonder aarzelt even ongedwongen vliegt dan op lekker lekker in de zon…

Als alles wat ik liefheb plots weer verdwijnt Net als de Zon die in het water schijnt Door golven verslonden in stukken geslagen Een leegte zo groot zo moeizaam te dragen Nu alles wat ik liefhad er niet meer langer is Treuren tere tranen druppels vol gemis…

communicatie - jij levend schepsel verjaagt woede, verdriet, somberheid en angst tussen de mensen honger en pijn en al dat lijden zullen in jouw bijzijn door jouw woorden uit zichzelf verdwijnen zelfs het stilleven neemt het woord en communiceert zijn geschiedenis van toen de zon er was van toen de maan verscheen van toen de regen…

laat de zon niet verdrinken in tranen, het verdriet van weleer geef de maan geen kans haar laatste licht te spiegelen in het donkere meer schuif regengordijnen open durf weer te kijken naar het blauw en vlieg als een hoge zwaluw die scherend langs de hemelbaan zonnestralen verzamelt tegen winterkou zie de bloesemwind hoe ze haar kleurigheid…

Glimlachend in een herinnering die niet verdwaalt zou ik je stem zoeken. De stilte weg willen geven. En je weer willen vragen wat je zocht in jouw momenten van vervulde tevredenheid. In jouw gedachten van geluk dat niets kon dwingen wat niet bij je paste, steeds als je het een kleur en betekenis gaf die de stilte niet veranderde. Want de…

Wij weten niet wat komen zal. Het hart gedenkt wat is geweest: De vrede van een stille geest, Vervreemding, duister, overal. Maar smart en onrecht zijn voorbij. Wij keerden weer tot liefdes wijk. Als kind'ren van Gods koninkrijk Zijn wij herboren, sterk en vrij. God boog de rechte lijn; ‘t begin Raakt aan het eind, de cirkel sluit. De…

Morgen zal ik mij onderdompelen in de stroom van herinneringen meedeindend op de rust van beeldende gedachtengangen. Om als een kind mij te nestelen in de schoot van het leven, voedend in het eeuwige groeien. Morgen neem ik tijd om uren te verdromen om te dwalen in voetsporen waarvan de afdrukken zichtbaar zijn in het stille…

Gisteren overviel mij het verleden voelde ik weer hoe het toen was de pijn van eenzaam zijn, het kind in mij liet haar tranen komen. Vandaag kan ik lachen genieten van al het moois om me heen toch zijn gisteren en vandaag allebei een deel van mijn bestaan. Het kind van gisteren dat soms even terug komthier in mij de vrouw van vandaag…

Bedriegende ogen die een moment vragen van woorden die uitwissen wat de pijn en elke ontmoeting niet kan geven of vergeven. En de stilte weer laat spreken als de scherf die haar naam krast in het spiegelbeeld dat ze wil zijn of wil geven als de mooie illusie die je wilt geloven om haar aandacht niet te verliezen en te wachten…

Het grote geheel lijkt zonder inzicht op chaos zonder uitzicht ik zou het moeten opdelen in grijpbare deeltjes maar het mes ontbreekt het is te scherp en hard voor blote handen waarvan de meeste wonden nog niet geheeld zijn…

Achter de horizon slapen zwanen en moeders in japonnen kinderen onder luchtballonnen bij het water dromen vaders in tranen die rivieren maken en oceanen zonder zon staren naar bomen die woestijnen benijden mieren die olifanten berijden in een land dat niet bestaat.…

Verlaten gedachten in de mijmering van een verlate avond schaduw die wil wachten. Stilte die niets vraagt of bedwingt dat niet kan dwalen in eenzaamheid of gevonden geluk van een man die zijn koude herinneringen aan de vroege dood van zijn laatste liefde vergeten wil, zolang de warmte van zijn gedroomde nacht hem slechts de wens om…

Wát ik later achterlaat dat kan me echt niets schelen maar wie ik moet verlaten dat zijn er toch zovelen Soms weleens bezig zijn met m'n gedachten bij de dood en hoe het zonder mij zal zijn maar dan houd ik me groot Want de dood is niet erg maar geeft opnieuw weer leven niet door mensenhand gemaakt maar door God aan ons gegeven…

jouw stilte is oorverdovend wekt irritatie op daar de investering stoelde op los zand kleurrijke uren teniet gedaan toen onze toekomst vol plannen alleen de mijne bleek…

de ochtend geurde pasgewassen net als jouw kant van het door ons gedeelde bed wij hadden de verbaasde nacht een kus ontnomen intiem boven dagblad en koffie bloosden we het donker weg van dichtbij waren we steeds dichterbij gekomen nu is er ander zicht de geuren en besef van samenwonen komen weer terug al is het in mijn dromen…