Wie kan nog boos zijn met dit prachtig weer: de zon in al haar kracht wil stralen als normaal pas laat in mei. Ze kan zich haast niet tegenhouden, vult met kleur en warmte heel dit koud bestel dat wij nu aarde noemen. De kinderen zijn uitgelaten als de jonge lammetjes die grazen vol overgave zoals hun honger hen dicteert. Niemand durft nu nog…

Mijn baas wil met mij wandelen maar ik ben zo bang de laatste keer langs het kanaal klonk er een harde knal ik ben toch zo geschrokken mijn oor voelt nog de pijn kon ik het hem maar zeggen zou het dan over zijn? Maar kijk, hij gaat de bocht om, hij neemt een andere weg heeft hij mijn angst vernomen, ik huppel langs de heg hij kent mij…

Indien u het avondrood schuwt Angst heeft voor de komende duisternis Is er de noodzaak nimmer te sterven…

Gitzwarte paarden ik tel er één twee drie vier de ochtend breekt een wonder weer onhoorbaar open ik tel ze ieder morgen één tot vier gitzwarte paarden zo rassig en zo fier…

gerangschikt volgens tellingen loopt een jaargang vol vertier licht en luchtig, in heuplange haren vergaarden wangen haar lachende jeugd en immer roze meisjesblos in doorzondagen vol sjeu fietste onze rugtas mee, geladen met de joligheid van mooie zomers op haar stalen ros hield ze het wel uit hij steigerde niet maar liet zijn trappers…

Heb jij het met gezeur, ook helemaal gehad Ben jij het oeverloos drammen, ook zo vreselijk zat Is de ander altijd belangrijker, omdat: Je zo goed luisteren kunt? Is de glans vertrokken, zijn de dagen mat Zou je in staat zijn te zeggen, gewoon dat: Je wilt dat men naar je luistert? Iedereen is bezig, alleen maar met zichzelf Egoïsme voert…

Het gevoel zo dood, zo verloren, zonder ziel... Het gevoel zo intens, zo warm, toen ik voor hém viel. Het gevoel zo verward, zo complex, toen ik blééf proberen. Het gevoel zo dom, zo gebruikt, blíjf maar negeren! Het gevoel zo vrij, zo blij, na deze laatste schrede. Blanco gevoel naar jou toe; mijn ex-echtgenoot…

Stilte, intense stilte mensen in een kring rondom de kist bij het pas gedolven graf. Laatste rustplaats van een mens, omringd door dierbaren en allen die ze liefhad. In deze stilte zingt plots de merel zijn mooiste lied, als een laatste groet aan haar. Heel even komt de hemel naar de aarde warme zonnestralen drogen onze tranen…

Jij wees me hoe ik moest leven alles wat was gebeurd vergeten het deurtje dat zolang goed was gesloten ging toch weer open. Aarzelend kwam ik naar buiten emotie in mijn handen gedragen gaf het mee aan de wind,waar het verwaaide tussen de wolken. De last van het verleden verdween mijn hart voelt nu licht en vrij.…

Steeds weer duidt het feest naar hopeloze gasten, boekbinders van de ergste soort die met valkuilen analfabeten weet te scoren we zeggen ongehoord verschuilen ons achter vodden wrijven met vinger kurkresten uit het wijnglas om het vervolgens in het geniep af te likken ze schreeuwen dat de nacht hun eenzaam maakt, herschrijven telkens…

Hier op de kast staat nog onze foto, lachende gezichten ogen die stralen wij samen, een liefdevol moment verankerd in de tijd. In gedachten hoor ik nog jouw stem, tussen de chaos in mijn hoofd van het niet begrijpen, droefheid in mijn hart voelt als muziek zonder klanken.…

toen de avond begon te vallen dansten we op paden die nog geboren moesten worden het grind vers met zoete grassprietjes die onze tenen kietelden bogen we ons voorover kusten we gezamenlijk de kleurrijke zonsondergang…

nog zie ik het glas geblazen in elke vorm waterdicht en zondoorlatend spelenderwijs met je vinger dirigeren, de muziek beheersen zonder klank of stem nu krijt de zon dwergen op de straat, het zoet van smaak is niet meer proefde ik nog maar het bitter dan was mijn hart in evenwicht en dichtte ik het leven naar mijn wens tijd lijkt verankerd…

bol van verhalen kleuren je wangen luchten in het avondrood [senryu] foto: Martien Montanus…

Eenmaal de Dood in de ogen gekeken, de spanning gesmoord, gezwicht en bezweken. Het werkelijke genieten en ervaren van geluk, een nieuwe pagina in een nieuw hoofdstuk.…

de landman trekt zijn sporen trouw aan 't wisselend seizoen standvastig ploegt hij voort wie zal hem storen zo toegewijd ook is een moeder met haar kind trouw aan haar taak voelt zij de liefde stromen wat til ik nog aan schaamte over een miniem gemis er is geen schuld aan onvolkomenheden de schaamte over menselijk tekort gaat dieper…

Als ik zoek naar de momenten van ons samen zo vol warmte. In mijn gedachten nog vaag hoor de klanken van jouw stem. Wacht op nieuwe momenten die nu nog in de schaduw zijn. Straks zullen ze de leegte vullen als woorden worden uitgesproken. Dan zal de schaduw verdwijnen plaats maken voor een nieuw begin.…

jij wees me 'n kant op die ik nooit meer op zou willen jouw kille blik deed haren rijzen aarzelend bewoog ik me richting het gevecht in m'n hoofd duidelijk zichtbaar middels parels de knoop in mijn maag trok samen deed me omdraaien en zette een stap voorwaarts "En als ik nou eens nee zeg" van nu af aan zou ik me niet meer laten leiden…

Geen geloof meer in religieuze abstractie of absurditeit van bloemen in afscheid van armoede geestelijk achtergesteld op ondergrond van gelijk wanneer zielsverwanten zwijgen met muzikanten van stilte geen geloof meer in lucht slechts een dwalende duif.…

Vertel het met zachte woorden die de lente tekenen in gezichten van wachtend plezier. Gezichten die spreken zoals een kind dat woorden verzamelt als druppels van de zon en die met zijn gulheid elke dorst teder beantwoordt als een een verlangen dat niets steelt, haat of dwingt een schaduw te zijn.…