Even een foto van Sophie Francine Hilbrand het biggetje heet Joanan en komt uit Nederland zij houdt de biggensnuit bij haar blote borst een geneeskrachtig kruid voor de eindeloze dorst van het knorrige dier jodelaar in de tepelhof van Eden vol plezier genietend als een prof van haar gulle tederheid in de stal met hooi tot…

vijf lichamen – vlammen die handen vastgrijpen en niet meer loslaten de aarde onder hen is groen alsof ze dansen op een begin nog voor taal, voor schuld voor schoenen hun huid is rood niet van zon maar van binnenuit – alsof kleur is gaan ademen en spieren geworden is ze draaien geen rondje ze maken tijd ze zijn klokken zonder wijzers…

het kon gebeuren je werd door een fascinerende foto op het verkeerde been gezet zoals bij deze foto begin jaren zestig in de hal van Rotterdam CS toch had het ook zomaar een schilderij van Edward Hopper kunnen zijn een puur stukje realisme dat wij van hem kennen van pakweg begin zestiger jaren doch fraai gevangen in de lens van…

'k Kreeg foto's uit het verre noorden, een gouden zon boven besneeuwde bergen, houten rode huizen het Noorderlicht, rendieren, over ‘t meer een orb 'k Kreeg foto's uit een ander werelddeel van zoon, ook sneeuw, Versierd de boom voor het grote grijze houten huis. Binnen veel familie in een rond en op een rij, zoals bij ons en…

‘Kijk recht vooruit, de lippen op elkaar.’ Krampachtig zoek ik naar m’n beste blik. Hoe vief, hoe vrolijk en vitaal ben ik, Ondanks m’n rimpels en m’n grijze haar? Terwijl ik roerloos naar het toestel staar En onbewogen blijf bij elke klik, Voelt alles aan alsof ik wroet en wrik. ‘Kan het niet nog ‘s? Maak er nog een paar.’ Ik wacht geduldig…

Een nieuwe digitale camera Wezenlijk verschil met analoge Met blijdschap heb 'k mij hierover gebogen Camera 'op pootjes' verdwenen, ja Iemand in huis, zonder in mijn maag stenen Vervolgens is mijn camera verdwenen…

Scherpte snijdt verbazing uit, het oog kleurt open wat het tegenlicht verhult, de dingen zijn zichzelf, ze staan voor niets dan taal, hun raadsel is verheldering die zich met dichtheid vult. ------------------------------------- uit: 'Als het dichtklapt', 2005.…

wolkenluchten bewegen interessante schaduwen toeristen beleven fotografie in de binnenstad intenser plaatsen ze zichzelf naast sokkels, standbeelden bronzen schrijvers op de bruggen in de ideale onbezorgde stad poepen duiven op mat brons…

( een weemoedig vergezicht ) café 'Het Bolwerk' sinds 1904 te Enschede zie daar Willem Wilmink op z'n vertrouwde stek ter inspiratie in zijn stamcafé in dorstige verwachting van zijn Vlaamse Duveltje de dichter broedt zo op het oog wellicht weer op een versje want stand verplicht dat wist hij als geeneen...…

Oud hout vroeger boom Nu vorm je voor schelpjes algen en wieren de zeemeeuw en andere dieren een toevlucht een schaduwplek voor een worm…

Hoe zou deze hanger aan een koordje aan een hals staan zoals deze nu hier schier achteloos neergelegd siert op het strand?…

Ontspannend lopend met stok stuttend zijn lijf en zijn leden, peinst in de verte over 't verleden of is hij nu juist in het heden?…

Het album Mijn ouders zijn getrouwd in de jaren vijftig. Een prachtig fotoboek brengt het verslag uit. Het album toont mensen uit die jaren. Ze kijken, praten en lachen zoals wij ofschoon de brilmonturen anders zijn en die rare kapsels. Ik herken verschillende mensen, bekijk hen zoals ik hen nooit bekeken heb toen ze nog leefden. Dat is…

er zit nog een beetje verf aan het penseel die de gordijnen achter mij gaat sluiten de heggen en bomen ken ik van buiten​​ mij er in verdiepen wordt me nooit teveel tot in de details heb ik hun beschreven maar zij vergaan ook naar langere tijd sommige huisjes missen nog wat krijt een wandeling duurt er niet voor even de stad waar ik ben…

haiku/senryu de isolator als een eenzaam symbool voor geïsoleerden…

eenden op het water als zwemvogels met drijfveren... doch schijn bedriegt in de boot genomen zijn ze allen weerloos…

ik probeer uitsluitend poëtische prentjes te schieten waarbij woorden overbodig zijn prentjes van een plek op aarde waar alleen het geluk mag wonen dat soort prentjes dus...…

ik ken een chanson van Francis Cabrel (Ma Ville) waarin hij o.a. zingt over de fabrieksstraat in zijn woonplaats ergens in het oude Frankrijk... welnu toen ik deze foto tegenkwam was de associatie al snel daar een stap terug in de tijd toen alles ogenschijnlijk trager ging het is weliswaar maar een poging tot benadering van een gevoel…

Het is de eerste bladzijde van een gedichtenbundel op een nieuwe blauwe dag drie zwarte kraaien verstoren de rust in het natte stadspark in de ochtend van het groene gras we zijn erg visueel ingesteld zegt de fotograaf tegen zijn model een levenslustige knappe jongeman een mistige waas voor zijn mooie ogen statusloze engel van lage landen…

de eenzame visser heeft ogenschijnlijk geen weet van het decor waarin hij de hoofdrol vertolkt dit fraaie prentje maakt bij mij iets los waarvoor ik even het juiste woord niet kan vinden noem het voor mijn part een vorm van sprakeloosheid…