Het leven is van de organische natuur in bescheiden liefdesschijnbewegingen wakker worden door het zonlicht op nauwlettende dauwdruppels door het ochtendnieuws in tranen nerveus als een trillende bloem ver weg van het verheven hemelse door deze virale hel op aarde gereserveerd, op veilige afstand totdat de avondmaan verhaalt.…

dichter bij de schaduw achter de echo was ik niet eerder geweest, in volstrekt voltooien zonder nawoord noch hervinden ook al is de geest vervlogen de fles voorgoed gebroken zo hoorbaar had ik het stilzwijgen nog niet eerder verstaan…

een rake uppercut laat de orgelpijper duizelen zijn balg zwelt vervaarlijk hij ziet hemellichamen waar hij nooit deel van uitmaakt als nooit tevoren vergrijpt hij zich op schandelijke wijze aan onschuldige sterren…

Feuilles mortes zien we in de herfst Als dode afgestorven bladeren Onbegraven naakt en blootgesteld Aan weer en wind en Wodans elementen Stof in wederkeer vergaan tot stof Sterveling, als tijdelijk passant, Strijdt om het bestaan al duurt het even Een korte spanne tijds is hem vergund Een intermezzo in de eeuwigheid Stof vergaan…

Maar lees de woorden van mijn liedren niet. Lees het onleesbare achter woorden. Dan zult gij weten, wat mij wreed bekoorde, Wat mij verlokte en toen verliet.…

Ik wikkel deze avond in een deken en draag hem naar een tuin. Niet naar de jouwe, Lief (gemakzucht is voor een gedicht wat noorderlicht voor remslaap is). Maar naar een tuin die aan de jouwe grenst, zo tergend dicht dat jij nooit zeker weten kan of ik mij van adres vergiste of met opzet fout geleverd heb uit kleine, zachte wraak. Waarom ook niet…

Schrijf de winter af, wees maar stil je weet maar nooit, voorspelt de tijd uit de manden van de heerlijkheid dan smelt de kou in het geel van narcissen die voor zichzelf dat moment hebben opgericht, dan wordt het minder kil vandaag, dus vertaal ik de omgeving in alles wat mij drijft,…

Antwoorden en vragen, een verschuivende waarheidszin, afkomst en geaardheid als terugkerend onderwerp de uitkomst niet in het geding spannen alleen de doden hun vermoeide paarden uit elke onhaalbare hindernis in de barrage van de tijd wordt ervaren als gemis waarin schaduwen bleker worden, rekken zich uit in een eindeloze reis…

Binnenin mijn hoofd trilde en schudde mijn geheugen van links naar rechts De tennisbal verloor ter grootte van een pingpongbal een deel betreffende korte-termijn Haren op mijn hoofd zijn, licht-uitgedund, gebleven Twee banen verloor ik terwijl ik nu, 50-plus de zorgverzekeringsbavianen mijn hoofd schuddend, uitlach…

Je hebt pech wanneer je anders bent. Je hebt pech gehad wanneer je naar een school moest waar je nooit jezelf kon zijn. Je hebt gewoon pech wanneer je over paden lopen moet die platgetreden zijn. Goed leren omgaan met mensen die je niet kunnen begrijpen. Dat kun je leren in een goed verlichte school. Je hebt geluk wanneer je anders…

er is geen taal om uit te drukken wat naar het ontastbare tast alleen het zoekend hart dooraderd met ademzucht dat nooit vindt wat er altijd was dat naar heimwee neigt zonder het land te kennen of zelfs maar de naam te weten…

Kosmonaut Kosmonaut, zoals jij je raket instapt. Totaal ongehinderd door angsten. Jij ruikt niet zoals gewone mensen. Al schuurt het soms een nanoseconde. Jij torst kennis over het oneindige mee. Zonder vrezen, terwijl jij weet dat het jou aan stukken zal scheuren. Jij beziet jezelf, geheel ten onrechte, als een druppel water in de woestenij…

Ik wist niet wat me nog te wachten stond Als ik mezelf na al die tijd daar weervond. Zou ik blij of boos zijn om het weerzien? Wie ziet zichzelf nu graag terug? Zou ik mezelf voorbij lopen? Op zoek naar de voorbije ik Vraag de weg aan mijn huidig ik Als de dood voor mijn komend ik…

Geschapen naar het evenbeeld van God heeft het gezondigd tegen de Natuur en ontkent de slagen van het lot, niet opgewassen tegen z'n natuur Het voelt zich liefdeloos en zeer miskend zijn tegendraadse perversie ten spijt waar is zijn drang, is zij haar drang ook kwijt? TUTORIAL noem ik een equinox een schijn van donker als de evennacht…

de kamer is ontvolkt naar evenbeeld gevoegd gestold tot stilte neergedaald in stof met lege adem gevuld roerloos aangezet meerstemmig weerschijn tekent reeds de wand door schemer die eeuwig het daglicht tart…

De grote Mozes dobberde ooit in een mandje op de rivier...…

in het lichaam, buiten is ontkenning overal tastzin, nergens aanwezig lichtvoetig, ondanks volhardend bestaan overal kalmte, nergens perfectie keerkringen, steekhoudend glasloos venster toekomend verleden, van oever tot oerzee aan tafel gezeten, enige ogenblikken later voortschrijdend en alles in menselijke omhulling…

Je twijfelt over jouw identiteit geen masker momenteel voor handen en ook jouw schoenen deugen niet te vaak belopen verre stranden de straat is grijs, de lucht voelt koud is er nog iemand die van jou houdt je slentert maar door waar doe je het voor lente laat nog op zich wachten niets kan op dit moment jouw leed verzachten.…

'Hoe heet je?' vroeg ik, Harpo, zei hij, dat is heel bijzonder 'is dat je voornaam dan' vroeg ik, 'maar dat is toch onwenselijk' ik zei 'het is ronduit onmenselijk je kind Harpo te noemen, dat lees ik hier in Grunbergs boek, 't hoeft verder geen betoog. er zijn, staat er, wel meer onmenselijke namen zoals die van…

zoals de dichter soms vergeefs naar iets zoekt en louter leemte treft tóch moed houdt en de hoop op meer... verwondering is de vondst van het onverwachte met 't gedicht als ultiem geschreven bewijs…