De zanglijster zingt de botten uit de twijgen in de Kwarekken.…

Het lied dat in mijn hoofd zit heeft nog geen klank of wijs pas als het echt tot leven komt dan geef ik het de wereld prijs Het lied door kinderen gezongen die heel de wereld dan zal horen wanneer uit blijde keeltjes klinkt de lente is geboren Dan dansen weer de madeliefjes in het frisse groene gras en al zag ik de zon niet vandaag…

Ik zag een ekster op een zondagochtend halfweg maart op zijn nest van vorig jaar hoog in een kale kruin van een populier wat dacht je wel heus zwart en wit het zou geen ekster zijn was hij op zijn nest niet fier…

De tinteltenen van de lente, ze maken me zo blij, ze maken me zo vrolijk; ze dansen zelfs met mij; De tinteltenen van de lente verheugen zich zozeer, ik zie de knoppen groeien, het licht schijnt meer en meer; De tinteltenen van de lente, ze roepen naar elk kind, ze roepen alle mensen en zingen in de wind.…

verwacht nog niet het grote ik ben pas op de ongeboren grond net omgeploegd en verlost van vergeten ouderdom o ja, omgeven door ringen van jaren in bomen en gestapelde bladeren al rottend verbindingen leggend tussen houten torens zij nemen wind uit zeilen en scheppen rust voor bevruchting door zaden een teder fundament…

De wereld leek voorgoed ontdooid en leefde voort in Polaroid met blote armen op een fiets die iets daarna werd weggegooid in kalverwei met kikkersloot waarin twee lijven uitgeplooid de dagen lengden met een kus in gras dat ooit werd weggehooid En pluizenbollen rolden door tot daar waar wind het land verloor om er te zingen in het riet waar…

herfstbladeren over de aarde weggeveegd als misschien zo ook de winter eigengereide knoppen steken de kop op niet wachten na ijsheiligen zelfs katers en poezen worden onrustig zoals mijn lentehormoon het kan niet vroeg genoeg zijn als tussendoor de kilte lentegeuren lokken buurvrouw wandelt voorbij en kijkt glimlachend om: ook…

blootsvoets betreden zuigt drassige grond gedachten weg van zorgen later dan het heden zo hoopvol hupt alweer jong leven rond de waterplas waar het als immer ontstond krioelend in een eierenklont duizend maal een nieuwe morgen gaat nu in sprongetjes uiteen bemoedigd groet ik het grut met een jubelende teen…

Ik heb de vlag al bij de deur gezet en wil de lente welkom heten maar als ik zo naar buiten kijk kunnen we het nog wel eventjes vergeten Ik zie de lente meestal als een vrouw je weet wel, zo eentje in de overgang opvliegertjes en koude rillingen maar dat maakt mij niet bang Ik heb de vorst alweer vaarwel gezegd en terug naar winterland…

kijk om je heen kijk naar de rood gele bladeren voel de ochtend dauw Het is tijd Sla de vleugels uit we gaan Kijk naar het water kijk naar het zand kijk naar de bomen we dalen kijk om je heen kijk naar de groene bladeren voel de warmte…

Op vleugels van de lente laat ik mij dragen door kleurrijke strelingen voor het oog, die vanuit zwarte gronden mij betoveren Mijn wintergaap verandert in een voorjaarsglim, de dorre maanden lijken slechts een hersenschim Wéér is het de lente gelukt om mijn gevoelens te veroveren.…

sneeuwklokjes schuchter de kopjes scheefweg geloken witwassend een zee tussen de bomen, en daarna de anemonen, vaak wit en soms roze akoniet, geilend geel gillend om aandacht, schiet uit de grond krokussen, Japanners flitsen foto's wereldoverstekend naar het Lange Voorhout de lente naakt en smaakt naar zoveel meer…

met geoefende vingers schrijf je levende letters op gevoel die tussen zon en maan zwieren bij het maartse lentelicht gouden zonnestralen vallen op vers wuivend zacht groengras deze waarneembare realiteit geeft nieuwe levenskracht rijpt tot ontplooiing gedurende het groeiseizoen raak je vol bewondering geïnspireerd door de pracht van…

voel jij ook al, buiten dan, de prille schijn van een nieuw begin de herhaling van voortgang, de finale van de dood ik zeg maar, even ontwaar ik kleuren die als geschilderd verschijnen dus bruin, rot en zwart luiden de klokjes jubeltonen die onhoorbaar klinken over de doffe grond van gevoel vergetelheid of gedempte temperament…

En daar is de lente die ik niet meer had verwacht een uitbundig dak in roze en wit viert het afscheid van de nacht vrolijke vogels fluiten me wakker tillen me hoog in de blauwe boog lachen schel om die zwarte gedachten meizoete regen en de zon blaast me droog de aarde barst open in duizend kleuren en dieren werpen hun jongen rondom ik…

Vogeltjes die fluiten in de vroege morgen, Dauwdruppels vallen naar benee, Fluitend zonder zorgen, Doe ik heerlijk met hen mee. Bloemen beginnen te ontluiken, Het gras dat weer begint te groeien, Nieuwe bladeren aan de struiken, Ik hoor weer koeien loeien. De bomen kijken me vragend aan, Alsof je ze hoort vragen, Wanneer kom ik in bloei…

ik ben een lentekind maar meer nog een zomervrind in het voorjaar kijk ik de bollen uit de grond bij mij sneeuwt het klokjes kussen kroken en sissen de narcissen en als dan plots de wind weer uit de noordhoek waait, dan staan de bloemen nog wat langer maar niet te lang, warm water moet het regenen, de zon ploertend door het…

O zon gij komt mij weer genezen! O geurenvolle zomerwind Ik wil in U gelukkig wezen - Een diep-gelukkig mensenkind! Ik worstel in uw straal naar boven, Ik stijg weer uit uw schaduwen - Ik wil weer in mijzelf geloven, Dat ik gezond-gezegend ben! Zie 'k heb mijn hoofd weer opgeheven, Ik wil een dappere kerel zijn, Ik wil weer vechten…

de klei dampt zuchten der gestorven stronken het is heiig een beslagen spiegel over het veld als een deken waar iets broeit maar de dood nog even duidelijk is als wedergeboorte alleen een diep invoelend mensenhart of dierenoog ervaart de spanning van de toekomst in het nog onwelriekend zwart getint tapijt…

Vier korte gedichten Winter De kou bevalt me wel. Ze neemt de plaats in Waar je leegte is. Voorjaaar. De voorzichtige zon Bevalt me wel. Ze neemt de plaats in Waar je leegte was. Zomer De warmte bevalt me wel Ze neemt je plaats in Nu kan ik wel zonder je. Herfst De wind bevalt me wel. Ze fluit in mijn oren, En roept steeds…