Vier korte gedichten Winter De kou bevalt me wel. Ze neemt de plaats in Waar je leegte is. Voorjaaar. De voorzichtige zon Bevalt me wel. Ze neemt de plaats in Waar je leegte was. Zomer De warmte bevalt me wel Ze neemt je plaats in Nu kan ik wel zonder je. Herfst De wind bevalt me wel. Ze fluit in mijn oren, En roept steeds…

Winters gedord, snoeischaar gekort Onooglijk sta je daar, maar de lente geeft je aanzet om reserves aan te spreken, je takken hoog te steken en blad, door dor ogend hout, heen te laten breken Per dag groei je groener in tinten, gaat bloesem stralen Dank, lieve lente dat dat wat levenloos leek, dankzij jou de kracht van leven kan vertalen…

in spin, de bocht gaat in en spring draai het touw stevig rond dubbele zwiep voeten veren licht als veders van de grond uit spuit, de bocht gaat uit rennen, draaien, keren dubbele zwiep en luchtig passeren touw als arcadeboog in voorjaarsvlucht gezien met mijn eksteroog…

Ik ruik de lente;) De sneeuwklokjes bloeien weer het gras wordt weer mooi groen mijn gedachten zijn bij de lente en wat ik allemaal ga doen Nog even, en er zijn weer madeliefjes verscholen tussen het groene gras ik droom alvast een stukje voorjaar en wou dat het al zover was 'k Maak al plannen voor dit jaargetij verheug me op wat…

't Is voorbij, over, tabé en neem asjeblieft ook het verleden mee. 't Is voorbij. die vriendschap, na al die jaren, voor mijn part mag je alleen verder varen. 't Is voorbij, mijn vertrouwen in jou, hoewel ik nog steeds van je hou. 't Is voorbij, ik heb niet meer die kracht, want 't is teveel wat je van me verwacht. 't Is voorbij, 't…

een licht geklater over zilverglanzend water weer buigt het riet nederig diep mussen neuriën voort hoog aan de zwakke wind breekt de zon door nevelslierten heen alles licht op in verschillende kleuren tot in de teerste kern treed het binnenin je hart verwarmt daardoor al het aardse leven op gewenste momenten in het ritme van seizoenen…

Wat zingt het hupplend koninkske In onze doornenhaag? – Het heeft zo fel gesneeuwd vandaag, En toch zal ’t lente worden! De takken missen blad en bloem: Daar tussen fluit de wind; Doch immer zingt het welgezind: En toch zal ’t lente worden! Al zijn de velden doods en stil, Ik blijve welgemoed, En roep gelijk de vogel doet: En toch zal…

Eindeloos verstilde voren Markeren het Hollandse zand Meeuwen dansend in de lucht Oh mijn prachtig vaderland RR…

De glibberende meerkoet op het gladde ijs, de rijp die grassprietjes naaldwit uitvergroot De koperwiek die naarstig voedsel zoekt in bermen Ganzen op zoek naar open water passeren door de lucht in zwermen Schaatsers blazen warme ademwolken in snijdende winterwind, die wangen rood laat blossen De lage zonnestralen toveren kleuren in…

Onberoerd als het oppervlak van een meer bij de avondstilte, zo proberen we ons gemoed in alle omstandigheden te onthouden. Lentepassie laat een bries ontsteken, rimpels stuwen water voort tot voedingbrengende beken, waarvan de roerselen ontbreken, blijven we in een verloren kilte steken, en gruwen we de februariwind.…

Ik verlang naar de lente met je teer ontluikend groen Ik verlang naar de crocussen die ontwaken in het plantsoen het zonnige geel van de narcissen die dansen in de wind de zachte donzige eendjes die ik zo vertederend vind en de lammetjes dartelend in de wei de warmte van je betoverende zonnelicht Lieve lente maak me blij want…

Hoe het wintert En kraakt zo helder Strakblauwe luchten Boven witte daken De vogels, zij vluchten Weg van nog flinter Dun ijs op 't water Mensen verzuchten En de zucht Die zij slaken Spreekt verlangen Naar behaaglijk Ooit, ja en later Zij wetten de schaats Een blij verheugen Op wolkig dampende adem Rode neuzen en oren Blozend warme…

Ach, mijn lieve, wonderschone vlinder, je sterke vleugels strelen de ijskristallen op de donkere, overmoedige elzenproppen, je bent niet alleen, geelzwarte mezen roepen vanuit elk hoekje in de tuin de lente aan, brutaal negeren ze het hoge miauwen van een jonge buizerd, ach, mijn lieve, wonderschone, vlinder, de herfst kleurde boom en blad…

De takken van de rozen werden staken, de bottels zijn tot zwarte vellen verdroogd. Sneeuw roetsjt omlaag langs de daken en heeft zich op de tuintafel en stoelen gehoogd. Ik voel hoe zijn omvamen mij warmte ontrooft en in één adem om de pijn te bestrijden een van zijn kwartliter bruiden belooft, maar 't jachtinstinct houdt zich nog koest.…

waar schuilt zij mijn rijpvorstin tussen wit gewelf waarop ik zie? waar kuilt zij haar wangen of misschien de koude grond? waar ruilt zij schone kilte wrakbaar in haar tred naar lente waar behuilt zij als dooi haar wegsmelt naar een nieuwe tijd wit naar groene schors laat haar transparant in mijn handen sterven overgaan in…

Als 's morgens in de vroegte de nevel nog boven de landerijen ligt en ik mijn eigen adem zie m'n warme handen tegen mijn gezicht dan voel ik weer het leven stromen begint het warm in mij te gloeien de frisse geuren van het buiten doen mij als mens steeds meer groeien zo'n dag vol frisheid, winterweer dat kan en mag een mens bekoren walmende…

Winterweer houdt ons in de greep niet te weinig auto’s moesten op de sleep accu’s worden vervangen de daklozen mogen niet buiten blijven hangen. Winterweer houdt ons in de greep de kou snijdt overal doorheen binnen is ’t behaaglijk net dat beetje extra zorgt voor een tevreden gevoel. snap je wat ik bedoel? Als ik me schurk tegen…

Zeeland is bevroren en ligt onder een dun laagje ijs alles is wit zover je kan zien en de lucht is sombergrijs. De zon kan er niet doorheen komen door de bewolking ozo dik de dieren voelen zich nu alleen met hun troosteloze blik. Ze hebben moeite om aan voedsel te komen want de grond is hardbevroren vogels zitten dik ineen gedoken zoeken…

Klein winterkoninkje zo klein,teer en fier Klein winterkoninkje alleen in de winter ben je hier Klein winterkoninkje land jij op een kleine dunne tak Klein winterkoninkje even wiebelen en dan zit je op je gemak Klein winterkoninkje mijn god wat ben je klein Klein winterkoninkje hoe is het dan om hier te zijn Klein winterkoninkje…

De koude ligt gestold in de dichtgevroren poel waarrond de kraaien samentroepen. De weide is een kader waaruit het paard en de koeien weggesneden zijn. Van achter het venster haal ik de dieren uit de stal vandaan en plaats ze in de vlakte waar ze nu te dromen staan en kou te lijden. Maar daar geef ik niet veel om als ikzelf het maar warmer…