Ach er komen wel weer bloemen. Heb je ooit zoveel honger gehad als nu? Als er weer bloemen komen zal het brood zijn. Dan komen alle dromen terug. Boze dromen van honger zullen weer terugkomen. Er komen weer bloemen van lente en angst voor de winter. ------------------------- uit: Vrijgezel', 2003…

‘k Zal mij van te dichten zwichten, zo ‘t mijn hart niet wel en gaat: wie kan rijpe bezen lezen van een tak die droge staat? Laat de lieve wonnenbronne, laat het leutig zonnenvier, laat de verse blommen kommen, laat weerom de lente, alhier! Dan ja, zal ‘k genezen wezen, opstaan en, gespannen fel, of ‘t een klare snare ware, dichten ende…

Het jenst het drenst het plenst regen regen regen voor de een een vloek voor de ander een zegen net als met de zon maar dan andersom…

Almaar meer denken aan winters van vroeger: blanke sneeuw, kanjers van pegels, ijsbloemen op het venster, nu het midden januari is, springt lente te voorschijn in de vogels in de bloemen in de struiken. Verwarring is troef. Ook in mij.…

Als ik vol verbazing op mijn kalender kijk, waarop ik zie dat het echt hartje winter is, krijgt mijn lentegevoel dus meteen ongelijk, toch voelt alleen de harde wind soms wat fris. Maar nergens ook wat sneeuw of ijs te bekennen, in de parken hebben de bomen al knoppen. Het schijnt dat wij daaraan zullen moeten wennen, als we de CO2-uitstoot…

De deuren van de Oosten gaan, nog nauwlijks, even open en toe, gelijk, de laatste keer, des vege wimpers doen, die henengaat in ‘t eeuwige. Ach, ‘t is avond nog eer ‘t noen kan worden! Is geen dageraad, geen dag ons meer te hopen? Gij ook, voor eeuwig, gaat gij, oog des Hemels, nu verdwijnen? Gaat ‘t duister worden…

De blaren laten los en op de wind drijven ze donker langs de grijze lucht, alsof een vlucht verlate vogels wegtrok. Onder de bomen hangt een scherpe geur van vochte grond en van doorweekte blaren; geen leven, geen geluid in 't grille licht, dat gul door de ijle takken binnenvliet, en eenzaam valt een schot, een verre knal, die heel het woud…

Winter. Je ziet weer bomen door het bos, en dit licht is geen licht maar inzicht: er is niets nieuws zonder de zon. En toch is ook de nacht niet uitzichtloos, zolang er sneeuw ligt is het nooit volledig duister, nee, er is de klaarte van een soort geloof dat het nooit helemaal donker wordt. Zolang er sneeuw is is er hoop. -----------…

Naalden prikken aan, trage uitlopers dekken toe, beslaan pad en land. Water in vaste vorm verloor het verzet, kristalliserend kruipt winter langzaam dichter. De zon verliest terrein, maakt plaats in het seizoenaal spel, waar dagen niet langer lengen maar korten, gelijk mijn adem gestokt in wolkjes langend naar lichter.…

De plezierboten varen in het zonlicht langs elf Friese steden...…

Takken zwaaien van de ene naar de andere kant het SOS en proberen te vluchten eer hun bladeren vallen. Deze worden begraven onder sneeuwen zerken. Ik laat mijn kale sporen na.…

Bladloze bomen in een gure herfststorm die als grote donkere grijphanden wuiven naar de vogelzwermen Verkleumde sprietige vingers herbergen hun verlaten nesten Rustplaatsen die zij maanden geleden hebben verankerd in het toen nog zo levendige loof Hun reeds volgroeide jongen zijn allang gevlogen Vergetend de grote donkere grijphanden…

witte december morgen zondag zonder zorgen de straten onbeschrijflijk vredig ingeslapen kom mee en zie hoe schittert toch dit witte pak als diamant op ‘t rode dak en ‘k weet dan wel in ‘t hel gestraal dat ‘t werk is van ‘t zonnespel…

regen en harde wind tergen het gemoed bij vlagen wakkert het verlangen aan naar warme zomerdagen maar 't is zoals het is hier helpt geen klagen er zit niets anders op dan weerzin te verdragen…

De geuren van de bladeren zijn machtig tertiair, ze doen me naar Bordeaux verlangen. Het middaglicht is magnifiek en herfstig performant, alsof het bang beseft, het wordt al gauw door donkerte vervangen. Ik wandel en neem afstand van besognes en van vragen die ook deze dag belagen. Zo blijf ik uit het drijfzand. Er lopen ganzen…

Roerloos drapeert de mist zijn vitrage over de velden ganzen strekken de poten in de vloeibare lucht, witte gedachten blijven achter in veren als ze zijn vertrokken in een houten lijst gevat , gelijst in een kwatrijn, de gekromde tijd verschuift, de wereld wankelt op z’n poten tot een zonnestraal hem vindt, een streepje licht…

Achter de vergrijsde wolken die zich spiegelen in de sloot haar buren zijn de kraaien van de velden waarin aan de onbesliste einder zich in een kleur verbond met nevel en de schemering in alle tinten grijs, een nuance bood men zou wel schilder willen zijn om dit gebrek of overvloed van deze kleur op linnen te bewaren of op te…

Donkerte drukt op het doodse land onder een kille witte wade; het leven speelt zich binnen af, in wortels en in zaden. Kale takken, kruinen zwiepen, kraken, hier raast de Wilde Jacht; uilen roepen, honden huilen, in de diepe winternacht. Doof de vuren, omarm het duister, hoor het voorouderlijk gefluister, luister naar hun wijze raad:…

herfstbomen kleuren de wereld opgetogen en frisse wind troost mijn melancholie paardenkastanjes tonen hun scherpe stekelbast ganzen draaien warm zonder grenzen, zonder last spinnenpoten rusten in een dradenwiel een piepklein muisje sjouwt wat takjes in een hol de veren van de Gaai zijn warm en puur hier in een veld van stilte beleef…

Natte bladeren op de grond De tranen van de herfst om de voorbije zomer. De tango van het leven Het ritme is verstild Natte bladeren op de grond hun gouden kleur als een palet. De winter heeft zich schrap gezet. zoals in een ver verleden Natte bladeren op de grond. Je bent er zo op uitgegleden.…