Geen morgen is zo heerlijk om te ontwaken Dan bij ochtendgloed van zachte lentezon Bij geluid dat duizend vogelkelen maken Moment dat je weet dat nieuwe tijd begon Een nieuwe dag en nieuw leven een nieuw begin En stralende zon lacht ons lokkend te gemoed Zo’n beloftevolle dag krijgt ieder uur weer zin Een dag door warm stralend lentelicht begroet…

Het ijs spiegelt twijfel een schaatser zakt er door de zon zwemt voor zich uit. Winter (haiku) Besneeuwde velden wissen bevroren sporen geen voet aan de grond. Winterblues (tanka) De liefde duurt kort het vergeten gaat langzaam de nacht is inktzwart de tuin wordt alsmaar witter mascara loopt langs mijn wangen…

vlijmscherp puntig en hoog in het octaaf zo klinken weer de eerste geluiden van winter al even geleden dat wij hebben gebeden om op de schaats te gaan de streken te horen in het passeren van riet de mooiste krullen te scoren in het ijl van heldere lucht kleurt en klinkt alles scherper in vlucht tot de vorst strenger wordt…

eindelijk is het zover deze week lijkt op de winter vroeger was dat een seizoen, maandenlang afzien, met bloemen op de ramen kolen in de zwarte kachel een gebreide borstrok van boven en wollen sokken in de schoen. om over het koude zeil op de slaapkamervloer maar te zwijgen neen, zo'n jeugdervaring wil ik niet meer overdoen de buurman…

Het is nog even stil, ook voor de bloemen die als eerste durfden komen. Een voedselstroom is nu aan 't werk gegaan en tal van knoppen zwellen. De vogels houden tot hun tijd de adem in wij wachten op de eerste klanken. Maar zien ook mos in het gazon, een stille roep dat zachte handen eerst daar werken. De wachttijd is van korte duur ook…

De kilte snijdt de ochtend in minutenlange huiveringen die iedere fantasie over warmte naar een sneeuwlandschap verwijst waar een hongerige poolvos tevergeefs een prooi bespringt Kom nu maar met warmte bloemen om te inhaleren zon om bij te koesteren laat de winter op reis gaan met al zijn ongemakken tot volgend jaar of zo…

Ik heb de blaren van herfst samengeharkt tot het boek van zomer. De vergeelde randen bonden het in met een aureool van duurzaamheid. Ik las een perkamenten tijd met gelooide ogen.…

Het mooiste van de winter, is als het vriest. Dan is het de vorst die kiest. Hij omringt alles met een mooi wit randje, het is net kant. Het glinstert bij het minste zonlicht. Wanneer het smelt, streelt het de bladeren, voor de laatste maal, met zijn koude hand. De spinnenwebben, zijn gesponnen juweeltjes. De waterdruppels op de draden…

zuiver en grillig schraalde een melodie veeltonig de strakblauwe lucht ontdaan van warme tierelantijnen klonk in het hoog ijle de noordooster kou herauten speelden de macht van de vorst in een uitstralend winterse nacht waar helder kraakte in het donkerzwart bevriezen van spiegels op sloten en vaarten pas toen zon de rijp…

de winter speelde niet hij grijsde grauwe dagen in eentonigheid versliep de uren knorrig in een winterslaap die de korte dag nog donkerder zag geen sprankje zon of bedje sneeuw met warmte voor de net ontloken allereerste krokus en toch is er beweging in de zwarte grond waar wortels en knollen al stevig bollen het is wachten…

Ik weet niet of een simpele zon die opkomt op u hetzelfde effect heeft, maar mij kan dat belachelijk veel energie geven. Ik word ook veel vergevingsgezind. Dingen waarover ik bij regen en wind, tijdens die donkere ochtenden met hagel en smeltende sneeuw, heel lelijke dingen kan zeggen, lijken mij toch minder te raken wanneer ik een vermoeden…

aan de rand van dit bescheiden dorp dicht nabij het begin dat leidt naar de kim zie ik over vlakke velden en akkers waar langs bossen en tussen oevers de Dommel door ons Nijnsel stroomt een waas van pril groen over zwart zand ik heb het plots door, 't raakt mijn hart; word door dit teken der natuur overmand het is toch winter, in een windvlaag…

kristallen transformeren op bevroren water… zonnestralen weerkaatsen licht op een klein wonderlijk theater fruitig geel en groen laten zich vooral gelden… gekleurde nevel zweeft verder boven uitgestrekte velden een moment van schoonheid die weldra zal wegkwijnen… wanneer de zon straks weer volop gaat… schijnen!…

het is een vreemd onrustig gevoel 't openbaart zich bij mij soms zomaar overdag vooral als ik de zon weer opnieuw niet aanschouwen mag misschien begrijpt u een beetje wat ik bedoel komt voort uit de troosteloosheid van het Nederlandse weder dat reflecteert bij mij niet aan 't voortschrijden der dagen noch verandert het iets aan het vullen…

de zomer is te vol het gele oog van rottend vlees midden in de dunne tovenaarscape blauw van vervliedende dagen de warme mond vol rood bedropen de baard van het vuur van aanstaande dood en in het laffe avonduur roept het om winter het loeien van de haard waar net het smoren vraagt de waard is een valsaard bedienend op de wenken…

Zo moet het zijn: het tedere geweld Van ceders in september, kopergroen Als wachters in gelid, die heel het bos Behoeden voor wat schuilt en spiedt en dreigt Maar beuken zijn het: neigend naar het veld En reikend naar de lucht, een legioen Van overmoed dat zonder blik of blos Ons voorhoudt dat het eeuwen overstijgt En in oktobers late…

Ik heb mezelf dit weekend Twee keer gezellig gezelschap cadeau gedaan. Wanneer het nog altijd winter is en zo heerlijk koud, met dagen die korter zijn dan de nachten, moet een mens zich met veel humor en warmte aankleden wanneer hij door het leven wandelt. Onder de lage wolken en in de bijna vrieskou voelde ik mij die ochtend de koning te rijk…

Het Limburgs landschap steekt zich blij? in winters kledij Misschien...blij als 'n kind dat zich verkneukelt achter 't glas van 'n venster dat uitkijkt... op geschonken buitenspeelgoed dat er toe doet.…

Goede morgen dageraad Ook weer in het land Je bent ook deze morgen Iets aan de vroege kant Dat kan geen kwaad Het is juist goed Dan gaan we weer een stukje De lente tegemoet Dus laat de tijd van vandaag Je in en uiterlijke wonden helen En de liefde van een ieder Je gedachten strelen Zodat ook aan een stoere boom Die van aarde naar hemel…

Zou ze wel of zou ze niet? ze moest naar buiten, maar zie: ‘t giet! en de wind er ook nog bij, nee, de dame was in ‘t geheel niet blij! Met lood in d’r schoenen pakte ze de deur, opende die, maar dat was al zwaar dus met ‘n kleur rukte ze tot ‘t ding open ging, al met al nog een heel ding! Eenmaal buiten rukte en trok de wind aan haar kleding…