(aan iemand die mij op die wijze wilde afbeelden) Een stenen hart, een hoofd gevuld met keien, Beelde aap of hond in koude steendruk uit, Waar gloed noch smaak haar warme glans in spreien, En ’t zielsgevoel de teedre borst voor sluit! Ja, ’t voegt ene eeuw, versteend by ’t snood gebroedsel Dat vatbaarheid voor God en Heiland dooft,…

Dat mensen op aarde aanwezig zijn, kunnen dove mensen zien. Kunnen blinden horen. Waarom mensen op aarde rondlopen, kunnen alleen artiesten ons vertellen. Een artiest kan van toeval bedoeling maken. Onzin kunnen ze veranderen in zin. Van gedachten maken ze beelden. Van chaos harmonie. Mensen die leven zin durven geven, zijn vriendinnen…

De oude schilderingen verwonderen ons nog steeds in de huidige tijd langzaamaan worden we van geheimen bevrijd Geschapen vanuit de geest in de ongereptheid van de natuur maakten de mensen van toen hun reis creëerden wonderschone cultuur De god van vroeger heeft ons veel moois gegeven inspiratie voor verder leven is er iets…

Dit spreekt me wel aan. Hoe kom je er op. Zoiets schiet mij nooit te binnen. Waar draait het hier om? Rebelleer je ergens tegen? Zit je daar over in? Je spreekt je niet uit. Je laat het aan mij over. Maar je weet het wel. Ondertussen. Helaas zit je er naast: ik voel me door en door geprest om jouw concept van boven tot onder met 'tjonge-jonge…

Goed als brood zit zij met het jong op schoot terwijl de groten om haar benen stoeien. En zo vertrouwd is haar dit schuwe dat haar uit het bos toestroomt dat zij ze niet meer ziet, eekhoorns en bomen. Mij en heel de roekeloos veranderlijk bestaande stad die mij omgeeft brengt zij tot stand vanuit dat veel te hoge hoofd; hier fiets ik…

ik was verliefd op mijn atelier hield van licht en donker in vleugjes magie en mystiek ook van de vaten energie die ik mocht gebruiken met pigment en kleur uit de boekenrij vol alchemie van nader vast te stellen tijden vaak waart hier de wereld van hiernaast nog rond met verbaasde ogen zonder mond zij golven hun voelbare muziek…

vanaf de hoogste top, kraait de gouden haan, bejubeld door gegoten klokken, de boodschap van de Heer, het kunstwerk aldaar vertelt zijn verhaal in alle stilte en eenvoud, daar kan men schuilen, en praten, zonder meer lichte wolken als witte vlokken verbinden beiden ieder geeft op zijn wijze beschutting weer…

ik heb de geluiden uitgeplozen die de wind waait in tal van kleine hozen de werveling van hoge tonen komt nooit uit het ruizelen van grote bomen zij dekken alles toe met een groene plasticiteit beletten ons openheid lief en empathisch trekken ambachtelijke sporen hun melodieën door de smeltkroes van het leven daar waar de…

Hardheid glanst Donkerte verzet zich Weerschijn roept zwart op: de maan zoekt een rivier in de zwemmende nacht Het huis is vensterloos De bewoners leven van vergrendeling In de bloemen zijn de kleuren vermengd en gesloten in hun kelken Ook de lippen laten slechts vermoeden wat hen onzegbaar als gemompel toe en talig…

De route die ons leidt, van kijken naar zien. De weg die mensen volgen, van horen naar luisteren. Van praten naar schrijven. Het pad dat ons mensen leert zien, is een wonder. Wanneer steen beeld wordt. Verstarring beweging. Letters een gedicht. Verf schilderij. Metaal juweel. Geluid muziek. Het is een wonder, wanneer toeval bedoeling…

‘Wie van de aanwezigen houdt er van kunst?’ ‘Ikke.’ ‘Prachtig! Dan kunt u mij vast wel even helpen met het ophangen van de schilderijen.’…

voor Jan Fabre een vleesgeworden kunstwerk de pilaren beplakt met gandaham vliegen hebben massaal de weg gevonden naar de Volderstraat in de universiteitsstad Gent bij bosjes strijken ze neer op het gewillig vlees bedrijven er de liefde leggen er hun eitjes en danken de god der vliegen op hun blote knietjes voor dit paradijslijke…

Het morgenlicht opent het schetsboek van de dag Ach, winter toont zich meester in het vullen van vlak en vlokje leest er over toegepaste kunst.…

Rimpelig maanlicht van de tijd Wind fluistert een mooie melodie Huiverende artiesten onder floodlight Kunstenaars in het land en kolonie Ogen die de diepste pijn verzwijgen Breken toekomst open met licht dooraderd Van kleur vorm weer gevoel energie krijgen Gevoed leven wij door boeken gebladerd Goddelijke poëzie die als een symfonie…

morgen start de zevendaagse neen, niet op de fiets of te voet het is bedoeld voor menig dichter die dan extra aan de 'poiesis' doet . dat is in het grieks het woord voor "dichten als kunst" nu weet ieder wel zijn hemd te lichten zoals men dat in de volksmond zegt maar in dit geval "schept" men iets met potlood op papier letters die woorden…

Mocht ik ooit nog het geluk van mijn beste jaren, van '88 tot-en-met de vroege ochtend van 27 september 1990 gaan mogen ervaren graag, wees dan mijn getuige deze tijd leerde mij vrouw en wereld liefde ten opzichte van haar en haat jegens mijn levenslange ziekte kennen in een bedrijf van een machtsbeluste dictator* die puur voor eigen…

Hoe komt het dat jij wel dicht en het mij totaal niet ligt ‘t Is een ingegeven idee een zin een enkel woord een opgevangen beeld iets wat je hebt gehoord En dan na een aarzelend begin vallen de ontbrekende woorden en zinnen je soms zomaar in zo simpel ontstaat een gedicht Misschien is het een golflengte die ene perfecte wave die zo…

het regent katten hier en daar een hond beestenweer is het weer ik maak een grote gele ronde zon van spiegels en lampen ik creëer ochtendmist zelfs het zonlicht breekt de bui het is warm werkelijk warm als ik baad in het aanzicht van mijn mooie onbeschrijflijke zon ik ben buiten als ik binnen ben stralend…

Van Gogh had inspiratie gezocht en was direct verkocht aan de mooie bloemen in het geel, hoog reikend op hun sterke steel. Rank van lijf en mooi van kleur werd voor hem een primeur. Een boeket in een vaas niet alledaags. Nu een beroemd schilderij de zoveelste in een rij. Iedereen kent de schilder zijn naam. Hij werd beroemd door de zonnebloem…

Wat deed dat fris gelaat, dat hoge voorhoofd slinken, Gij schepper met paneel, en lier en marmersteen? Geen traan vloeide immer langs uw bleke trekken heen; Als Dante deed u nooit een glimlach de ogen blinken. Ach, al te zwaar een melk deed u de Muze drinken! Uw liefde voor de Kunst, zij vergde uw hart alleen, En zonder ooit een bruid vermoeid…