Nee, zei je, het is nu genoeg en het doet me ook allemaal zo’n zeer Zoals je het lot met opgeheven hoofd droeg Zoals je zei, dit is niet het einde, er is zeker meer. Nee zei je, nu heb ik de regie in eigen hand nu ben ik nog vervuld van passie en geest Zomaar van de een op de andere dag in beland Maar het is fantastisch en liefdevol geweest…

Dick Bruna; 1927 - 2017 Zij huilt slechts van verdriet Een traan die Dick niet ziet Met handen op haar rug Gaat zij in tijd terug 17-02-17; dood weer als limiet…

Hendrik Buurman Hendrik van de overkant deed samen met mij de krant hij las hem helemaal van A tot Z met als laatste de overlijdensberichten daarna legde hij hem opzij en zei dan steevast hetzelfde ‘het is goed, ik sta er nog niet bij’ vanmorgen heeft hij niet gekeken hij staat er nu wel bij ik leg de krant opzij en slik In Memoriam…

Vader en ik, wij zijn de luidkeelse zwijgers. Ik hoef maar moeder te fluisteren, of daar gaan we met zestig minuten oorverdovende stilte. Hij was al een man van halve woorden, maar sinds haar dood hoeft niets meer uitgesproken. Af en toe hoor je hem slikken, glinstert er iets aan zijn ogen maar zijn gezicht een masker van papier-maché, een…

Het werd je gegeven groot mysterie van het "zijn" Wat is Dood net zo groot als het geheim van Leven Is het loslaten van het aardse iets wat je niet kent Ben je pas écht dood wanneer je vergeten bent ..........…

Ach, help mij toch voordat ik breek Hij noemt mijn zorgen hersenspinsels Mijn duisternis en angst verzinsels Hij maakt me met zijn taal van streek Hij hekelt woorden, pleit voor daden Zegt tot een hinkepoot, kom, ren Ik ben een vleesgeworden pen Gevuld met bloed en vloei balladen Ik hoor hem aan, maar kan niet meer De zieke, diep in mij…

Hoeven op de Ring rond Simonshaven Zijn het die de stille rust verbreken Warm is het onder mijn wollen deken Nu jij kortgeleden bent begraven Kan ik me aan het verleden laven Blijf ik in herinneringen steken Hoeven op de Ring rond Simonhaven Aan mijn voeten zitten zwarte raven Rouw gebiedend; aan de wand een teken Kans op vreugde vooralsnog…

Zojuist werd mijn kist gesloten. Zo stel ik me dat levendig voor. Uiteindelijk is dat het einde, van mijn wereldlijk bestaan. Mijn afgeleefde lijf gaat rusten, en kan tot ontbinding overgaan. Toen ik gisteren nog jong was, was ik als de dood voor de dood. Vandaag besef ik...Ik lééf! Een wonder is het dat we bestáán! Levend zit ik dit gedicht…

Moeder naar wier liefde mijn verlangen Sinds mijn kinderjaren heeft geschreid, Ach, hoe zult gij mij zo straks ontvangen Na de lange scheidingstijd? Zult gij me aanstonds als uw kind begroeten, Als 'k ontwaken zal uit mijne dood? Zal ik nederknielen mogen voor uw voeten Met mijn hoofd in uwe schoot…… Maar wat dan? Wat zult gij tot…

in de avondschemering zie ik de dunne handen haar porseleinen gelaat het onaangeroerde glas de ziel klopt aan bij het sterke hart dat zich niet gewonnen geeft in het uur van de wolf dwaalt mijn hoofd af naar de waan en de werkelijkheid tot ze vervagen tot een dikke grijze brij in de ochtendschemering verbergt zich de duisternis…

Zo tedere schade als de bloemen vrezen Van zachte regen in de maand van mei, Zo koel en teder heeft uw sterven mij Schade gedaan, die nimmer zal genezen. Eens, toen wij na de nacht tesaam verrezen Lagen de rozen vochtig en gebroken, ik en gij Wisten die lange nacht de regen, ik noch gij Konden van teerheid immermeer genezen. Gij hebt de…

’k Noem mijn huis, vol huwlijkszegen, Kinderliefde en moedermin, Somtijds lachend: Welgelegen; Maar die scherts heeft droeve zin. „Welgelegen? woont gij buiten? Of is ’t uitzicht dan zo schoon Op uw stadje, door de ruiten?” – Neen: doch weet ge wáár ik woon? Vlak bij ’t kerkhof! Al de doden Moeten steeds mijn huis voorbij En…

Dood onder voorwaarde van een leven erna. Niet aan ons dat eindpunt van een ieders leven hierin te bepalen. We weten dat het leven onzekerheid is, dat de dood ons op een zeker moment komt halen. Die voorwaarde is de verwoording van het gedroomde moment na een leven in de zoon van de schepper geborgen. Dat moment waarop de zorgen er…

Over stille ogen en lippen stil Eeuwig nu geloken Sprei uwe bloemen ter liefde der bloem Droeviglijk gebroken. O, laat vallen, zuchtenszacht, Treurewoorden, woorden van klacht, Dat zij niet storen de rustenacht, Waarin zij ligt gedoken. Neig uw hoofd en neig uw wil... En zeg: ‘àl mijne liefde had Niet kunnen veilgen tegen leed…

Beelden, fotos komen langs steeds maar weer dezelfde vier. Ik speel ze af, bekijk ze keer op keer, herkauw ze eindeloos opdat een keer verteerd ze mij geen pijn meer doen.…

ik heb de dood in al zijn eenzaamheid kunnen verwelkomen met witte bloemen mijn kist wist niet dat ik nadat mijn laatste uur geslagen was nog steeds gezelschap had aan ruimte was er geen gebrek voor het maatje dat ik altijd bij me had ik bedankte hem voor al die goede jaren hij lachte wat zei zacht ik wachtte op je grijze haren…

voordat de blauwe slierten opgaan in het niets dansen ze ineengestrengeld door de kamer een generale repetitie van de laatste ceremonie op de klanken van de telefoon plichtmatig condoleert men mij ze wachten tot ze tachtig kilo hebben maar met een grote hond erbij duurt dat niet lang mijn liefste, licht geworden als een veertje, drukt loodzwaar…

Vier zwarte paarden voor een zwarte koets Gaan stapvoets richting kleine, witte kerk Weldra staat er een nieuwe marmeren zerk Waarop een lege hoorn des overvloeds Er hangt een wolk van licht boven de grond Waarin het lichaam van de vrouw straks rust De weduwnaar wordt zacht door haar gekust Ze is erbij, een glimlach om haar mond Hij merkt…

Als een mokerslag komt het bericht: weer iemand aan een hartstilstand gezwicht. eigen leed eerst. Als een bominslag het bericht: George Michael ook waarschijnlijk, aan: een hartprobleem gezwicht. eigen leed eerst. Van de eerste, zul je nooit iets vernemen maar ben je bekend, haal je alle nieuwsitems. alleen ik vind: eigen leed eerst, het…

Met diep ontroerd gemoed Wijde ik uw graf mijn groet, Te vroeg ontslapen zanger! Gij, Staring! de aarde ontrukt... Waar is de plaatsvervanger, Die uwe voetstap drukt? Treur, achtbre Wildenborch! Uw bloei was al zijn zorg; Hij gaf u vreugd en leven; - Uw heldre zon zeeg neer; 't Is somber in uw dreven... Uw landheer is niet meer…