Over enkele dagen zal het verleden zijn. om te vergeten zal ik mij overgeven aan de warme schijn van wijn en hartstocht; maar wat is wijn, wat kan de duiz'lende verrukking der liefde zijn naast het geluk van dertig woorden, stuk voor stuk gezuiverd van de tijd? laat er geen wrevel zijn, bewaar mijn mond voor de jaloerse smaad en het…

het leven bij de dag vult zich in van moment tot moment hap slok hap slok de klok tikt men hoort ook de eigen rikketik van verre gekomen nu dicht bij te tellen in tellen de adem gaat er in soms te weinig uit tussen de bedrijven door wordt de zuurstof in het bloed rechtgezet zo ziet men bewust leven met rendement du moment…

ik heb nog een oude foto van mezelf als baby een zwaar gehavend exemplaar maar ook een oud luciferdoosje met krullen van mijn allereerste haar... beide bewaar ik als herinnering aan het kind in mij dat zich bij vlagen wel eens ontheemd voelt…

dag nacht, neem je duisternis maar als rokken bij elkaar vlucht weg op hoge benen de horizon nemend als laatste horde daarmee plaatsmakend voor een kille winterzon hul ons weer in nachtelijk zwart als de zon haar avondrood om zich verzameld heeft en in roze mijmering achter de kim verzinkt…

soms houdt de tijd zijn adem in ik pak mijn dagdroomvleugels en spring de lucht is vol met tortelduiven er zijn warmwaterbronnen en jij mijn lief bent daar de zon verbrandt de nacht het tere maakt het harde week een bloem groeit uit een rots een bergkristal schittert en ik denk wanneer stopt het klokkenhart kan de tijd ook sterven…

het verval ten voeten uit als bij de oude romeinen de opkomst, bloei en teloorgang zo kwamen, zagen en gingen ook de Spanjaards zij lieten een afdruk na in de tijd het lief, doch vooral leed uit overlevering waarbij lijfsbehoud en hongerklap schering en inslag waren een stukje historie in de volharding van een gemeenschap zomaar ergens…

wakker worden in een vreemde kamer de dingen staan niet op hun plaats het bed ruikt anders, ziet er eigenlijk bijzonder wantrouwen wekkend uit de hardheid van de matras onbekend rijgen vragen zich alleen maar aaneen de weg naar terug lijkt afgesloten van buiten klinkt onbekend geluid antwoorden worden nog niet gegeven op de muur…

Hij gaf geen krimp. Hij had de tijd steeds aan de lijn. Hij ging zijn gang onaangedaan en zonder onderscheid werd toegewijd zijn leven lang al wat hem overkwam bewaard. Niets ging verloren. Hij vergat zorgvuldig alles wat in kaart gebracht een codenummer had. Zo vond zijn leven plaats. Totdat hij, dwalend langs de schappen zich met zijn…

Polijst je nagels maar, de vale glans van de spiegel we hebben nog uren te gaan alvorens de ochtend te dopen. Gordijnen paraderen ons voorbij het licht valt dood op mijn schoot gedaan, voorbij met vergeten de vergeelde toetsen te raken. Er tikt een klok, ergens. Ver weg herinneren oude mensen dat er een nacht was.…

Waar ooit iedere boom en blad zich nestelde in de zachte morgen sluipt nu de nacht ongedurig rond maar tijd dringt zich op gestaag de wingerd wacht op de bloei en jij zal zijn waar ik jou plaats dichter bij of ver van waar ons was…

Ik sta, hoewel ik zit, in vuur en vlam. Een vierkant staart me aan. Ik word gedreven om met een viltstift kleur eraan te geven. Ik zie zwart-wit. Het is een cryptogram. Merkwaardig zijn de woorden hier omschreven: Gehandicapt jong dier. Bedoeld wordt lam. Een werkwoordsvorm in 't woud - is dat een stam? O, mijn gepeins duurt lang - ofwel oneven…

de verwondering op haar gelaat schittert en straalt en verhaalt over die verre tijd, lang geleden, toen hij nog zelf het kleinste zag herinnering aan gelukkig zijn met schijnbaar onbelangrijk de minieme stukjes van de puzzel liefst zonder handleiding gebracht vreugde na die creatieve seconde waarin wat stuk was tot leven kwam dankzij gebroken…

Kwikzilverig rollen mijn gedachten als korrels over de gladde vloer (de koortsthermometer gevallen en wij, als kinderen ademloos toekijkend hoe mamma de druppels met stoffer en blik opveegde van het donkere zeil) 'vandaag doe ik een dagje niks of nee, ik ga mijn zaagwerk voorbereiden heb ik maat 58 of is dat te klein de Lidl heeft een overall…

Liefde over duizend jaar dat zijn jij en ik vandaag maar dan op betere matrassen Misschien de mannen iets of wat langere kalebassen in retromodieuze kamerjassen. Misschien de vrouwen nog meer nachtcrème in hun vouwen en de stiltes tussen hen al te danig draaglijk Men tost of men de cd van de specht of die van een kwakend beest opzet…

toekomst is verdovend reeds langere tijd in 's lands hoofdstad van noord tot zuid normen en waarden diep ondergronds verpulverd aangeplempt vroeger vaak lastpost genoemde mokummers geloven hun ogen oren niet denken mesjogge kijken daas in diepe putten lijken gestild door een lijntje met eeuwigheidswaarde leefbaar amsterdam diep…

loop wat in een weiland rond nam mee een vlieger en veel wind zoek het kind in mij roep haar tot ze voor me staat onbezorgd en blij ze pakt het touw en rent ik laat de vlieger los we zitten samen in het gras kijken naar de vlieger in de lucht spreken zonder klank dan moet zij weer gaan en keert zich om dag mijn kind tot ziens ik pluk…

hij houdt zijn wandelstok links dat is vast de kant waar de jaren hebben toegeslagen hem de kracht benamen over beide benen gelijk zwijgt hij over de tijd dat horloges gunsten waren aan het einde van de rit zijn hand vol oude zweren op zijn vergulde eerbetoon in afwezigheid van hen waar hij zijn levensjaren verwerkte glichlacht hij…

ik schreef ooit een schrift vol van verlangen, geluidloos schreeuwde ik om aandacht ik vulde pagina's hele memoblocs de achterkant van een flyer en nog heb ik mezelf niet gevonden het zal wel even duren, vrees ik…

Waarom vruchteloos verouderen van pijn? dus, als een gevederde vriend, in de trein, op naar de Middellandse Zee die ik een kind- erachtige zee voor kinderachtige mensen vind. Wat doen de tranen bij deze zoute zee? wij lopen met een feestende menigte mee, dan, de buik gevuld, gestreeld, een speling der natuur gespeeld - En verder weer, naar…

Ter kimme schuift een boot van noord naar zuid, onhoorbaar langs de smalle strook tussen lucht en zee, tussen grijs en grijs. De avondbries geeft koelte aan de vermoeide geest bij het rusteloos ruizen van de branding in het luie landschap van pieren en dijk en scheepswrak. Achter mij, in het polderland, de windmolens met wentelende wieken…