Netgedichten

netgedicht (nr. 10.377):

terug-ogenblik

de verwondering op haar gelaat
schittert en straalt en verhaalt
over die verre tijd, lang geleden,
toen hij nog zelf het kleinste zag

herinnering aan gelukkig zijn
met schijnbaar onbelangrijk de
minieme stukjes van de puzzel
liefst zonder handleiding gebracht

vreugde na die creatieve seconde
waarin wat stuk was tot leven kwam
dankzij gebroken touwtjes en stokjes
die naam al lang niet meer waardig

geniet hij honderdduizend dagen lang
zo van kinderlijke liefde vervuld
dat hij vandaag even kan vergeten
hoe snel de tijd soms durft lopen