Net Heintje Davids, hij duikt steeds weer op.
Want als je denkt: waar is ie toch gebleven
of zou die Dickie überhaupt nog leven,
dan zie je boven ´t maaiveld weer die kop…

Toen ving een roodbruine stam nog
de ochtendzon op, puur cederhout
van caran d'ache.
Later fladderden er raven…

Ook dit
dit streven naar het
subliminale
de nimmer rechtstreeks…

In het woud waar schaduwen zweven,
waar oude stammen adem halen,
Laat het zonlicht de kruinen leven…

Maar in Vlaanderen ben ik geboren, waar de nevelen domen,
In een klein dorp, waar achter de beteerde muren,
Onder stormende luchten, geladen met as van de rokende vuren,
Nog arme, maar koppige varenslui wonen.…