Alle inzendingen van Annemieke Steenbergen

Als een uitspansel ontvouwen wordt grond klei is die kneedbaar is de bedding van de rivier droog staat iets nog getrimd mag groeien toon jij ooit de kleur ook van mijn hand en mijn wangen alles gaat goed we hadden nog veel tegoed. Zet jezelf niet gevangen in een cel Wat is een Franse steen de blues staat hoog in het vaandel vier en vijf…

Vroeger was er nog geen toiletpapier in overvloed wel boeken en kranten stoelen tafels ook violen in de herfst harken een repelaar op akkerbouwgrond. Boer en boerin voor dag en dauw bukkend aarde rakend liefde alom gerespecteerd deze briljante lieden, doorgeefluiken en het prachtige van alle seizoenen. Vrede, vroeger waren er ook claxonnerende…

Als je een ander "echt" gunt zichzelf te zijn, ook al ben je een andere smaak of mening toegedaan pas dan kan er sprake van: respect en respecteren zijn. Tastbaar,zichtbaar,voelbaar, in voorspoed en verdriet dan laat je een ander toe in iets wat hij/zij anders niet ziet. Wees onbevreesd je bloot te geven als mens van vlees en…

Ik ben een plot gericht denker hou wel van een plot een verhaal begint toch ergens de vraag is waar, waar begint een verhaal een golfbeweging, waar landt water waar zwem je veilig of juist niet ik hou wel van troost een regel van een huisarts 'n zomerse border in volle bloei herfst en wintersneeuw en lente van zeker en onzeker…

Toen ze heen was zei hij weinig niet veel wel genoeg de kleinste gedachte riep, ik zweeg als rijzend deeg zag rozijnen en krenten ’t aanrechtblad het zilveren pincet karmozijnen tinten, ‘k zag moeders aller mooiste beste kleed…

De bergvallei met zoveel schoons in het verschiet nabij verlaten wenst men niet. Het lommerloof dat meer geduld heeft dan men menslijk kan horen grond met een groots verleden uit het ooit geboren en dan van bewoners dat handgebaar vertrek valt zwaar. Gretig gloeide de avondzon en vulde het hart als bron Al wil je dagen luidkeels danken om…

Knight Damiaan van Tremelo Hoe lief u deze wereld had, onroerlijk als tempel als draagpilaar ‘t gevaar de wereld van leprozen deze tuin vol wind niet enkele ontgon doch vrij van keus heeft verkozen. De wereld nu uw volheid erft. Hoe lief u deze wereld had, gelijk de boom des levens over smart en zoekende ogen zie deugd en vreugd verheugt…

Ik kleur de emoties in hun gezicht uit mijn ziel met losse hand ik geef mij over en verdicht zonder beredenerend verstand Ik voel 'zo' de mens op het linnen aan hun glans straalt vervuld intens dus laat ik mijn kwast de contouren af gaan van ook dit prachtige mens Zo schilder ik iedere dag van mijn leven niet vlak maar met perspectief heel…

Zoals scheppers de emmers vol over einders droegen Timmermannen leidekkers en matrozen tij aanjoegen Getekend door vingers luchtig gezegend door een hand In ‘t westen klom de zon steeds hoger in dat verre pand. Uit de nacht zongen soms rijen om tal van frêle symbolen Dood kan leven dierbaar elke kleur zijn van ook bosviolen Ook in ‘t oosten…

Is het wellicht de kwaliteit van het bewustzijn Desondanks toch werkelijkheid durven blijven. Dat een letter, een woord een vrouw evolueert Durf ik ( wees niet bang ) niet te ontkennen. Hoe schrijf je liefde in minderheidstalen. Dat een letter, een woord een vrouw evolueert Denk na voor je zelf, is er meer aan de hand. Tijd valt op…

Zijn het letters en getallen die regen kunnen vullen gedachten die soms wel of niet ‘t dagen verhullen. Is het enkel bij dromen gebleven in weerbarstig leven zijn ze al ingelijfd en redelijk bejaard reeds bedaard. Ik schouw en denk elk hart dat sloot vindt eens de dood. Gedachten die soms wel of niet ‘t dagen verhullen. Zijn het letters en…

Hoe stik je een zoom opnieuw in een fletse mantel koester je een soort geleerdheid, oudere cahiers, het hoofd, je kussen het ruist zo door de bomen woorden komen en gaan, zelfs de foto is al uitgezocht waar ik het meest op leek vang jij geen regen meer voor het in groenland zomert alles is zo ontzettend echt vandaag, stilte neemt steeds…

Na vele jaren oponthoud rust zij in het kopergroen Tussen het roze groen en blauw zonder kou Zonder vergeetmenietjes te kuisen, zonder Naar het frisse gras en mos er onder te verhuizen Zonder rag of schimmels te verslinden hier bij de linden Zonder tranen uit tuiten rust ze liggend zonder te fluiten Als lafenis zonder weerbarstig…

De inkt van toen is een rustig voortkabbelend verhaal over eens bibberende lijnen en vele oudere paladijnen in alles tekort geschoten het begeerde en ‘t ontbeerde over wanneer ik intens liefhad en wat ik er van leerde. Een gedachte als heel diep steeds dieper ademhalen hoe "niet" in onderworpen dagen te leren verdwalen. Over dagen als…

De dienst belastingen steunt analfabeten Jan Kees de Jager geeft in Leiden vandaag het sein. Een campagne om medewerkers er op te wijzen dat ook laaggeletterden in de annalen van de belastingdienst met aangiften prijken ? Jan Kees de Jager geeft in Leiden vandaag het sein. Mogen wij echter hopen dat zijn bloedeigen ambtenaren ook in Apeldoorn…

Ik zag zo vaak wat is en was de bij, de bloem, ’t hout, ’t glas, de roemer tot de rand gevuld de trage tred zo zacht verhuld. De rivier, het bed, de overkant, de warme zon, het natte strand ik zag zo vaak de vormen staan de dienstmeid ramen open slaan. De liefde, hoop, een zere knie, de glans, reflectie die ik zie, dacht vaak aan…

Zijn kindertranen zo als wolken drijven zegen en regen. Langs het pad naast dat pand daar bij het zand ligt mortel en ik schouw naar dit mortel en een boom met zijn wortel. Misschien is getij tijden niet helemaal bij kennis geweest, zijn kindertranen zo als wolken drijven compleet verweest. Wat valt te dragen kunnen gedachten die kieren behagen…

Zie meeuwen steltlopers over schorren scheren scholeksters boven slikken en kreken jongleren waar ‘t water blikkert tussen Zeeuwse zandbanken beluisteren wij stiller Westerschelde klanken. Nu wind ’t riet opwaait de zuidoever droogt deze Hedwigepolder haar wandelaars gedoogt, nu wind ’t riet ombuigt de zuidoever droogt de Hedwigepolder waders…

Geen dolen door de morgenmist weer heeft deze nacht zich niet vergist over wat in uitgestrektheid en aansluitende uren zo onbelicht niet tot in eeuwigheid kon duren. Tijd heeft zich wel met volle maan vergewist weken lang uitgevist of alles gaat zoals het ging wat werkelijk aanvankelijk in bestemde voortgang daar zichtbaar was als braille…

Aanschouw op ’t paviljoen handenschudders schouders, ruggen van puriteinen mutualiteit. Ik hoor 't ruisen van mijn eigen bloed hoezee, zee en mijn gemoed. Stilte bestaat niet. Stilte bestaat niet. De dag is werkelijk gul overgoten onverdroten niet schuw onverplicht zonovergoten licht. ‘k Heb al verse bramen gegeten. geen enkel uur ’t…

Op ’t land bindt men de laatste schoven, trekt verse regels dichtbij het stille huis ik kijk naar ’t stro, t’ opstuivend pluis d’ aard waarover deze boeren staan gebogen. Wittere wolken zullen vandaag zeker winnen ‘k hoor vallende stengels als stemgeluiden fluisteren open mijn hart en ziel om gekluisterd te luisteren laat ‘t tij ontginnen…

Ik doorzoek als kind op het strand korrels zand met mijn zeef en beef. Emmer en schep in mijn bed sleep gejut uitgeput blootsvoets en gedwee heel veel water naar de zee.…

Figuratief stelt waarheid niets voor figuratie met figuranten die figureren filharmonisch en demonisch filomeren die fingerend infiltreren filosoferend iets uitproberen figuratief en de figurant woorden van Kant…

'k Ga blootvoets door zand van duintoppen bij de waterkant. En ik zag beneên, dicht bij bruin verpulverde blaren getij bedaren, gentianen en ’n drieteenstrandloper. ’t Is ook al stiller, later in ’t seizoen, een hazenkoppel onder braamstruiken bij wilgen grijsgroen. En heel gedwee zag ik dicht bij zee boven bij ’n duinpan bij het vervliegen…

Wellicht zijn je vingers olifanten, te slakachtig net als sommige regels aangetrouwd of zebra’s zijn, missen ze te snel bladerend een zegevierend gevoel net die ene latere zonnestraal ‘t achterliggende doel. Het ene kaarsje zal ook rapper een bête glimlach een dag als ijdel tijdverspil onverplicht verlichten, verfrissend op ‘t gemoed werken…

Wind klinkt als een kletsende mep, kolkend uiten scherende vervlochten wolken en zelfs achter omheiningen van prikkeldraad buitelen takken over ‘t asfalt van menige straat. De wind rukt krachtig kanend als razend oog hier buigt ’t getij bomen nederig tijdelijk tot boog. Deze neiging , de dag overdekken met een laagje ijs weerhoudt menig…

Wellicht trekt tijd als een taalgrens een mens handen vederlicht op tot grotere hoogte. Kuch je als een non over hoe leven begon ruik je ‘t inktzwarte en wit van eigen tijd. Fluister jij psalmen uit je palmen als paladijn spreek je als serafijn met prachtige slotstrofen over oudere hoven en regent het brood en wijn. Beschreef en beschrijf…

Kastanjelaren dragen vensters van tijd welke rustplaatsen vinden gevederden hier. Prakkizeren ook zij met vlijt over het hogere blauw over de talrijke mantels van naalden en het ruime sop. Bewaren ze taal als vet onder hun vederdek, elk op een andere stek, zou ik het je kunnen vertellen. Zou ik het je kunnen vertellen. Ik zou het je kunnen…