Netgedichten

netgedicht (nr. 27.662):

het landschap kwam na alarm echt zeeuws weer tot bedaren

'k Ga blootvoets door zand van duintoppen bij de waterkant.
En ik zag beneên, dicht bij bruin verpulverde blaren
getij bedaren, gentianen en ’n drieteenstrandloper.
’t Is ook al stiller, later in ’t seizoen,
een hazenkoppel onder braamstruiken bij wilgen grijsgroen.

En heel gedwee zag ik dicht bij zee boven bij ’n duinpan
bij het vervliegen van deze eerste prille schemering
iets liefs als zoen zonder er ‘n zoektocht naar te doen
stil, doodstil in 'n rij zeven jonge herten vlak naast mij.

Al hun onverwachte prachtige rankere vormen
gaven me bij het hemelse blauw gedachtenstormen,
pas na enige zonnige verstillende ogenblikken
hervatte ik geheel opgetogen ’t ademen en slikken.

Dit gloren gaf me met een zachte glimlach en ‘n zucht
aan zee in dit gehucht als ‘n hemelse droom gedachtestroom.
‘K morste stillevens, klater, bewogen tekens met mijn ogen
domweg van binnen in gesprek met m’n eigen onvermogen.