Netgedichten

netgedicht (nr. 28.517):

Hoe gretig gloeide de avondzon en vulde het hart als bron

De bergvallei met zoveel schoons in het verschiet
nabij verlaten wenst men niet. Het lommerloof
dat meer geduld heeft dan men menslijk kan horen
grond met een groots verleden uit het ooit geboren
en dan van bewoners dat handgebaar vertrek valt zwaar.

Gretig gloeide de avondzon en vulde het hart als bron
Al wil je dagen luidkeels danken om deze klanken
bloem en knop en het avonddauw na ’t aardse sloven
boven vanuit de sneeuw op eigen netvlies inklaren
tijd vraagt geduld ook werkend ‘t tijdelijke te bewaren.