Alle inzendingen van H

Het leven is als een kleurplaat. In het leven leer je mensen kennen. Ze geven je kleur in je dagen, soms buiten de lijntjes, maar met de jaren worden het de juiste lijnen en de juiste kleuren. Na een tijd vervagen de tinten van wie je ooit hebben ingekleurd. Ze trekken zich terug in het papier, zacht, bijna onzichtbaar. Dan ontstaan…

Uitgepraat. Maar ik draag nog een bijbel vol barstende bladzijden, heilige teksten die niemand ooit gelezen heeft. Een universum gilt achter mijn ribbenkast, maar ik sidder al bij het loskomen van de zwaartekracht. De zeebodem — een mond zonder stem — blijft zwart. Ik graaf met handen van rook, maak een graf terwijl ik droom van vertrek.…

gevallen in de duisternis van het leven. geen bodem, geen einde, alleen vallen. de stilte kneep mijn longen dicht, de schaduw hield mijn hand vast. opgestaan in een hemel die niet de mijne was. een plek van licht waar ik niet hoorde. ik was ontsnapt, maar met de geur van as in mijn vleugels. mijn zwarte vleugels — half geplukt, half verbrand…

Tussen Liefde en Kanker Zes letters. Zes letters. Zes dodelijke letters. Letters die je leven binnenvallen, zonder aankondiging, zonder genade. Letters die je wakker maken uit de droom die je leven heet. Zes letters. Niet zomaar klanken. Maar kogels. Onzichtbare kogels, gericht op je lichaam, op je hoop, op je toekomst. Zes letters…

Schaduw van een Denker Je zegt: "Jij denkt te veel." Alsof dat een zonde is. Alsof mijn hoofd een kamer is waar het licht nooit aankomt. Ik ben een denker. Dat is geen keuze, dat is een val. Niets gaat achteloos. Alles wat ik doe is geplukt uit nachten waar ik wakker lag, nadenkend over het nut van nadenken. Elke fout is…

Sta je daar. Stil. Met gespreide vleugels, alsof je elk moment zou kunnen opstijgen. Alsof het licht zich herinnert waar je vandaan komt. Kom. Kom dichterbij. Die vleugels... Je hebt ze niet gekregen, je hebt ze gemaakt. Met geduld, met elke draad van jezelf, met liefde, en een zacht soort trots die je nooit durfde uit te spreken.…

Ik was licht. Ik was vleugels. Ik was belofte. Ze noemden me puur, een wachter, een fluistering tussen hemel en hartslag. Tot ik vragen begon te stellen. Tot ik mijn eigen vuur niet langer onderdrukte. Tot ik zag dat gehoorzaamheid ook een kooi kan zijn. En ik viel. Niet zacht, niet sierlijk, maar als steen door glas. Met elke…

geheel bewolkt sjokt amos zonder tas de zanderijen door de wijzen zwijgen de duinen golven grauw en stug en roepen rwanda op heuvel na heuvel krankzinnigheid de kardinaalsmuts kraakt van verre gebeden de zachte berk slaat in de wind het mededogen…

schrijvend met in mijn hand mijn hart en in mijn hoofd het intens beleven maak ik de lezer deel en part van de scherven uit mijn leven waar beelden gaan vervagen en in mistige gedachten over gaan zullen mijn woorden tot het einde der dagen op het netvlies blijven staan…

als pleisters op mijn wonden lagen jouw handen op mijn hart waar ze feilloos knopen vonden die je geduldig hebt ontward als zalf werkten jouw ogen op mijn zo rusteloze ziel en je woorden, afgewogen voorkwamen dat ik telkens viel als kompressen kusten jouw lippen al mijn pijnen weg en meer ik liet de warmte binnenglippen verzachtend al…

ze spreekt niet nevelt zich in stilte haar ogen flitsen niet ze staan vast haar atelier is al vol Schubert’s Letzte Hoffnung zij legt klanken vast ragfijn in truffeltjes zat hij maar vast aan haar toonladders hij kon kijken naar haar handen naar de rode rozen op haar met verfspatten besmeurde jurk regenboogjurk van rode rozen…

Wie ijvrig werkt, om voor zijn huisgezin te waken, Zijn tijd en vlijt besteedt, opdat het blijve in stand, Kan echter altoos zich niet leggen aan de band, Maar mag ook delen in onzondige vermaken. 'k Zal, voor een korte tijd, dan al mijn arbeid staken. 'k Haak om van honk te zijn; straks steken wij van land. Kunstbroeders! zijt gegroet…

Een zekre koning maakte een jammerlijk gedicht, En gaf 't een hovling, om te zien of 't wierd geprezen. Dees sprak: wat weetniet, welk een zot, heeft dit verricht? 't Is een ellendig vers, niet waardig om te lezen. De koning zeide: Ik heb 't gemaakt. Hoe! gij, mijnheer? Hernam de hoveling: 'k wil zweren, op mijn eer, Dat gij 't met…

nooit gesproken woorden op het puntje van mijn tong die aan jou toebehoren die ik telkens verdrong woorden als glas zo breekbaar gebroken in mijn mond voor eeuwig onuitspreekbaar omdat ik de moed niet vond…

(Groot Dictee der Nederlandse taal 2002) het valt voor reizigers beslist niet mee ze worden vaak sans gêne overvallen door passagiers die met bravoure brallen zij gsm’en luid in de coupé en ook ascetische klavecinisten worden door riedels rauwelijks gestoord laatst is een herrieschopper haast vermoord door stilte eisende avant-gardisten…

Onder d'uitgeholde oever van een trage moddersloot, zat een waterrat te kluiven aan een stukje tarwebrood. Maar daarboven, in de weelde van een groene netelvracht, lag een oude, bonte kater op zijn eerste ochtendwacht. D'een nog onbewust van d'ander knabbelde aan zijn stukje brood. D'ander spiedde, bukte, en likte even aan zijn achterpoot…

Je bent verrukkelijk, je bent lief je bent mijn zon in superlatief ik voel je handen nog over mijn lijnen ruik je geur die straks weer zal verdwijnen je laat me zweven het hele leven in je oogopslag op een namiddag van een zomerdag…

Je hand pakte mijn rok zo renden we door 't gemaaide gras we stonden stil: de lucht betrok wolken wrongen zich in bochten en wegen je zei: 'laat het maar regenen de zon - en af en toe een stortbui' je blik trok als die bui over mijn hart in dikke druppen vielen we samen gaf ik liefde weer nieuwe namen wilde ik voor je dansen op…

Ik geef je duizend zoenen ik droom je in de nacht mijn wereld stopt met draaien als jij maar naar me lacht je omarming geeft me vleugels je strooit wolken in mijn hoofd het regent alsmaar woorden ontvlamd en toch verdoofd dat ik alsmaar schrijven kan dat ik dit zo mag ervaren betoverd door je blik, je geur, je lijf, je haren…

Gedachten die niet wachten zoveel woorden willen worden dopamine, verre oorden bijtend op je lip zinnen, spelen, lange nachten wakker liggen, vol verlangen dromen, denken, dageraad maanzinnig leven, aangeraakt zinnespelen, langzaam delen voelen, afstand - toch dichtbij dat jij dan weer zo goed begrijpt en ik weer voel wat jij…

Ik lag daar in het gras en zag mezelf in je pupillen je ogen, je lach, jij dichtbij mij en je vervulde me, omhulde me onze zielsliefde die zo woordeloos kan doorvoelen, hoe je me ontbangt en ik toch oneindig mag bedoelen kan zoeken naar woorden hoe dit alles, alles, zo groots en fijn hoe het kan voelen hoe liefde kan zijn…

Het is alles, ja alles alles heeft een nieuw gewicht nu ik liefde ken - deze liefde ken is de wereld een gedicht is de zon gevuld met zinnen en toont de maan je mijn gezicht…

Tot het diepste, tot ik hard kan buigen, breken, zal zoeken naar een teken van mijn eindeloos verdriet verdwaald in die grot ren ik steeds vaker steeds verder, niet dat iemand me ziet weerspiegeld in de beek leek het toch alsof getroost en geborgen iemand naar me- plots echo en galm je strohalmen in het donker in de droom van jou…

Je zei: het is alles - dus ik zeg: ja, alles van jou met alles van mij alles van jou is alles voor mij het is alles - alles wat jij bent is alles voor mij alles wat je wil alles mag bij mij het is alles - alles van jou bracht alles naar mij alles wat je zei op alles van mij het is alles - alles met jou bevrijdt alles in mij…

Kmoet onthouden te vrgeten all1 dan verlost van pyn want wat heb ik aan t weten van wat er is n nooit kan zyn…

Geveinsdheid, die we, in 't needrig kleed, Het hoofd, gelijk een bies, zien krommen! Schoon gij, kranswijs, op doornen treedt, Gij kunt u niet voor God vermommen. Leg af, schijnheilige! uw gewaad: smeek om gena, Eer u Gods bliksem treffe, eer u zijn wraak versla! -----------------------------------------------------…

MOKUM Is Mokum nou vervloekt of Amsterdamned? Zo luidt het goedevrijdag-snelsonnet Met solozang van Kraaykamp, zonder pet Als Amsterdammer die u vast nog kent Een ode aan een anonieme vent De draaier aan het orgelpierement Ik koos echter een andere invalshoek Met Havelaar, uit Multatuli's boek ___________________________________ BATAVIA…

Dit sonnet is voor C.M. de V. Ter lering en wellicht ook ter vermaak Zij is altijd zo zeker van haar zaak En die van Hugo, Christa en van Mae Maar wacht u voor haar joviale lach Bij tegenspraak is zij kort aangemeten Zij heeft het laatste woord, zíj kan het weten En spreekt u aan op deviant gedrag Leest anderen de les graag bovendien…

Wie zich hovaardig op zijn schat toont, wordt belacht; Wie ’t op geleerdheid doet, verdient ons mededogen; Wie op zijn rag of staat zich trots toont, wordt veracht; Wie ’t op zijn kunst doet, is bespottelijk in elks ogen; Maar, geestelijke hovaardij Is de onverdraaglijkste en streeft alle waan voorbij.…

Mijn hart stampt... Een soort van naar links Maar het hardst naar rechts Het weet... Dit is het einde Van het begin waarin Niemand mij begrijpt En ik wederom Met die grote homp vlees in mijn vingers Kijk Naar het pompstuk Dat alleen maar op en neer kan gaan En wie is er voor mij? Trek hem er maar uit Die stekker Ik kan best nog…