Alle inzendingen van Iniduo

adempijn bladeren op de wonde ter bedekking van Uw schaamte nochtans bitterzoet van stroperige hars onderhuids door milde hand beroerd Gij, die het zand van de dooddoorlopen stad in straatstenen snoert Uw bomen groeien door - blad voor blad…

Tussen groene blaadjes daagt het in mei. Levenslust stapelt in onverschrokken groeitempo. Zand erover. Losjes begraven foto’s galmen na op deze dagen van mij.…

Door het open raam van de stenen tafel zie ik contouren van jouw gezicht. Mijn oogleden voelen zwaar en ik zal blindheid uit mijn ogen verdrijven. De ernst van de zaak is mij bekend, tot nu toe ben ik niet voor zwaarte gezwicht. Gaat het om de plaats van het onbekende of heeft het gevondene nog geen plaats? Mijn aanwezigheid voelt als bezwaar…

wij zijn waar gedachten gaan verankerd in brandend koudvuur wij weten wanneer de klokken slaan op de waarheid van het nederige uur bedenk, niet alles is goed of kwaad maar laat onze stilte nooit bederven en nog een welgemeende raad laat ons geen vroege dood sterven…

In helderheid van ochtenddenken vergeet ik de maatstaf van mijn eigen lawaai, drijf ik op rimpelloze stilte, baad ik in vroeggeboren honinglicht, kijk ik naar ganse hemelen. Ach, ik droom al denkend en drink koffie om me aan het dagvuur te branden, teneinde vroegheid te verlaten.…

luchten verwaaien onverdroten zeeën reiken verder dan het oog het vasteland blijft onverbroken als baken onder de hemelboog haar aderen zijn nooit versperd het landschap is een open geest dan uitbundig, dan weer introvert maar nooit van zichzelf verweesd het onthechte lichaam vraagt om koelte of warmte, of wellicht beide heling schuilt…

ik wantrouw de stelselmatige stelligheid ik vertrouw daarentegen de zoekenden de breekbare geluiden, de brakke tinten van het ochtendlicht de twijfel, in woorden die moeilijk te omschrijven zijn de hapering, de rimpeling in het water de ommekeer in de rechte lijn de wolken voor de zon de zon die achter de wolken schijnt en het woord dat eigenlijk…

ik ben neergedaald op een open plek te midden van zwijgende stenen zuilen het gewone lijkt daarmee bijzonder gek en het lachen staat mij nader dan huilen ik ben opgesloten in een bakstenen gedicht om te rijpen in een kluis van jaargangen totdat ik mij weer zelfverzekerd opricht zonder weet van gemis of verlangen ik ben omwonden met verstikkende…

vlassend naar het verlossende bericht als echo die in de lucht blijft hangen tikken klokken langer door het licht van verlengde dagen in verlangen een zachte streling over de huid voelt als voorbode van wat komen gaat reeds gedempt in wegstervend geluid is de winterdag die op ’t punt staat zich te hullen in het avondgebeuren met de zon…

het zal toch meer moeten zijn dan een broos bestand van lijven die elkaar schampen in ridderlijk erbarmen verwaaid als de kalkgeur van een slooppand opgelost in zeeën van stevig omarmen we stellen ons niets anders ten doel dan onze voortuinen te ontdoen van uitzicht dat hopeloos is en slechts een voorgevoel dat de gulzige avond ons berooft…

Ik heb mezelf uit mijn slaap ontwaakt Weet niet wat het was, waken of dromen Zelfs niet hoe lang ik heb genachtbraakt Momenten, doorregen met sluiers van demonen Het niemandsland zwijgt in de langzame nacht In die stilte zwerft het brein tweeslachtig Zo kort voor het wisselen van de wacht Dan de rede, dan de radeloosheid indachtig Ik heb…

te midden van wiegende bladeren op het ritme van gedempt geluid voelt het licht de schaduw naderen drijven golven hun laatste rimpel uit er is geen dagvullende volheid de stilte is een teken aan de wand zo snijdend stil, zo wijdverbreid geen leegte is er tegen bestand het nulpunt is reeds lang verlaten getuige de verkalking van het been…

op een kruising van verre wegen, in de ronding van de moederschoot, komen hemel en aarde elkaar tegen met de rechtheid van een schietlood de zon die aan de oostelijke hemel staat is stabiel als een rivier zonder verhang, totdat hij in het westen ondergaat, dan duren dag en nacht even lang het viel mij op zonder tegenbericht, de loefzijde…

buiten lijfelijk bereik vloeit een warme gloed als zwijgende voorbode van de tanende hartsvloed dit weemoedige vuur zinkt in de oever van het land de avondzon blijft achter als kringen in het zand ’s avonds wordt het stil alleen wat doffe klanken in ’t riet ’n roerdomp, alsof die zeggen wil je hoort me wel maar ziet me niet de wind…

Dit land is de oever van leed, liefde en lange vluchten. Van verscholen foto’s en brieven die in metrisch getij verzuchten. De bodem onder mijn voeten stroomt lijfelijk binnen. Ik voel mij bevaren door het landschap, bezwangerd van getemde zinnen. Het land is bedekt door een luchtige deken. Opsnuifbaar van aard, voelbaar als kloppend…

alle voetstappen smoren terstond een bord verzoekt niet te betreden in het broekland van zompige grond met roestbruine aderen doorsneden pluizige pluimen deinen op de maat wuiven zinloze gedachten voorbij een lepelaar die op stelten staat wakend in vlagen van dagdromerij hier eindigt het land, is wat ik je zeg nu kan niemand nog ergens…

In de luwte van laagte lijkt de zee uit te steken boven mijn kruin, of zou het komen door de hoogte van het duin? Langs mijn eigen hijgen hoor ik palmen ruisen, ondanks dit blindzwijgen zie ik de zee immer bruisen. Ik zoek nog steeds een strand met de koelte van kiezels en de warmte van zand, met lichtvoetig water en zwaarlijvige…

Bomen schuilen in een verre rooilijn Kleuren zijn van scherpte bevrijd Lucht en land vloeien in samenzijn Als het oog zich op de vlakte neervlijt…

hoe aandoenlijk is het verlangen om met handen spreeuwen te vangen met een heimwee zoals dat bestaat louter en alleen op de hoek van een doordeweekse straat ik hoor in bekende geluiden een lokroep van de straat die mij instemmend aankijkt het is een straat met een brede stoep die in niets op iets bijzonders lijkt gewoon bloembakken en hondenpoep…

om het uur vertrekt de dagloner voor zijn dagelijkse pendelreis hij maakt zo alle dagen steeds gewoner verruilt ledigheid voor een vaste prijs de pendelaar tussen mensen als de zijne volgt de tegels op het rookvrije perron terwijl het zog van passerende treinen lijzig licht verdrijft uit de ademloze zon langs afgewende blikken van zwijgzamen…

boven de schaduw van lijfeigenschap in een rijkelijk gevulde fruitgaard zoek ik de grens, stap voor stap, die zich tijdloos aan mij openbaart zo ongeveer tegen het ontwaken van een andere ik, een weerklank van de ochtend in nachtbraken, ontdekken wij ons samen op de bank je witheid van onbekrast honingkruid je schutwater laat wilskracht…

in zomen van helmgras in buiken van moeders in zorgen van handen in vet van schaatsen langs genereus wijkende hemelpoorten en bovenal zonder uitzondering in alle maten en soorten ook zaadlobbig en tweehuizig hoewel ongedeeld in cellen en van wanten weetbaar maar onverwittigd aanwezig vaak poedelprijzig doch podiumverlangend stel schobbejakken…

Bladeren slingeren rond in een ontzield dolen over dooiende vorstgrond. Gevallen van wakende bomen, zoals zij gewoon zijn jaarlijks naar beneden te komen. Om op te gaan in massa zonder kleuren. Zodat ooit een tengere stengel zich verheft boven ontheemde laagte, zich ontfermt over een zucht van aards treuren.…

Er hangen vruchten aan lage bomen, zij hebben van hoge wind niets te duchten. Maar de nacht verwondt zichzelf, bekrast zich met krijtstrepen aan een ogenblauw hemelgewelf. De vroegoude man dooft het licht van de pijn, gewoon, om niet ziende blind te willen zijn. Om te ontkomen aan zijn rauw schurend gemoed omgordt hij het vege lijf met verenschaduw…

schimmen flitsen aan het oog voorbij gaan voor zon noch schaduw opzij - als de mist, die licht doorlaat maar niet helemaal - als de bomen van het bos en het schijnsel van een plek open en kaal - als een geheugen dat herinnert en vergeet zoals een bekend gezicht waarvan je de naam niet weet - als een zonnescherm dat filtert en afwendt…

Beeldenstorm en kaalslag laten geen spoor van loof en look vruchten passeren het darmkanaal, worden tot een amorfe brei in een bodem van afbraak broeit gebladerte als warme rook een schijnzalig schimmel bedekt de ruïne van aardse barbarij er borrelt een gistend mengsel in de onderbuik van bedorven jaren doch in de vochtige kelder blijft de glinstering…

Laagland zoekt erkenning (m/v) in laagte, op een sonore vlakte met ongelijkvloerse kruisingen, in een ongelaagde dimensie onder neergebogen dekens van broze mist. Om langs de rooilijn van het maaiveld te wentelen in dunheid, waar alle sporen van diepte en verheffing zijn gewist. Het lage traagland vindt in bergloos waaieren zijn Waterloo…

De rivier twijfelt met trillende hand Steeds verder weg van het brongebied Haar tranen zoeken tastbaar land Dat lijkt op de weiden die zij verliet De laatste bomen van het bos Staan op hun achterste benen Laten verkreukte bladeren los Zien de lage zon op hun tenen Zolang ogen geruisloos waken Rijgen zwijgende bomen aaneen Leunen in lucht…

De plichtpleging hangt als stille troef aan de wand. Grijs, licht en donker. Vooral donker. Stramme olie kruipt over land. Koud, zoals het weinige warme weerloos is. Seconden gaan traag, zodat niets blijkt te zijn wat lijkt, zoals de Blauwste Maandag. Zoals vandaag.…

de tocht gaat over één nacht ijs en lijkt een onverstandige zet ik ga in eigen gebiedende wijs zonder dat enige rede mij belet wat is het dat ik zozeer mis dat ik denk dat het er ooit was terwijl toch volstrekt zeker is dat ik voor een schijnwereld pas misschien wel omdat ik vind dat gelukkig zijn niet bestaat maar is als een zuchtje wind…