Drecht
Ik droomde, werd wakker
en vervolgde in het maanlicht
mijn weg.
Dezelfde maan kwam langs, nog eens,
tien maal, duizend maal
en nog steeds leidt mijn weg
mij voort.
Voor mijn voeten nu
een drecht door de tijd.
Tot aan mijn heupen nat geworden
kom ik weer tot de droom:
Drinkbeker (In het oog (5))
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 40 Buiten het oog getreden
vult mijn wereld zich met zon,
verblind voel ik me te licht bevonden
en loop los
een bos in
dat doet mij dwalen,
verdwalen over vele paden.
Manen later tot een grens gekomen
tref ik een park dat mij
door de inrichting niet kan bekoren,
het licht te strak bevroren.
Ik kies in het wilde weg
zelf een andere kant.…
In het oog (4)
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 40 Door deze ogen bezien
is in het windloze oog
toch niets zonder beweging,
zonlicht warmt het water,
dat opstijgt, onzichtbaar uitdijdt
door de lucht te vullen.
Mijn adem wordt bevochtigd
en beroert de wilde woorden,
spelend als dolfijnen voor de boeg.
Hun spel spreekt mij aan,
vertelt van hun reis, hun verleden
in het donker van
jonge…
In het oog (3)
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 29 In het oog (3)
In het oog lopend nu,
dit duister achter mijn ogen –
zwarte maan
boven wind;
water, golvend
langs niet zichtbare lijnen,
voelbaar buiten dit lichaam –
het kleine duister wacht altijd
totdat ik weg kijk
van het meer,
en doet me geloven
dat in de diepte een kelpie waart,
levend geworden vrees.
Als ik val, roep ik…
In het oog (2)
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 54 Het oog
is de kluis
waarin ik mezelf opberg,
de storm de sleutel buiten.
Ik ken dit lijf niet,
denk te moeten overgeven,
maar is dat,
omdat de maag het voedsel niet verteert
of doordat het al opgenomen is?
Ik neem mijn handen
en leg ze neer op mijn buik.
Mijn ogen vallen dicht.
In het donker vormt zich een vraag,
welt als kwelwater…
Flirten met Poëzie
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 86 Flirten met Poëzie
Hij ziet het riet met pluimen strijken, voelt zacht
en troostend zuiverheid als een rietzanger een lief
verleidt, hier zijn zinnen wat ze lijken.
Hij kijkt naar witte duiven in hun vlucht en dicht
het maagdelijk verlangen van de wind, gevangen
in een liefdeszucht.
In de echo van zijn zinnen klinkt de zielsverbonden
schreeuw…
In het oog (1)
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 37 In het oog
De wereld slingert zich een weg
door de tijd
en ik blijf achter in het oog ?
ogenschijnlijk stille ruimte
in het midden van de storm.
Ik geef mijn waarde weg
en maak mezelf tot zwart gat,
waarin ik heen en weer slinger,
steeds kant noch wal raak,
geen rustpunt in beeld en
daarom zie ik jou niet,
neem ik geen
tijd…
de rest van een zin
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 53 In de nacht wacht het weerzien,
weerlichtend in de dromen,
met het oude lichaam als de dag slaapt.
In die onbereisbare stad dwarrelt hier en daar
nog een enkel woord door lege straten,
op zoek naar de rest van de zin.
Het is geen lege tijd, geen loze stilte,
want naast me in bed klopt
nog steeds een warm hart,
veelzeggend welkom.
Flarden…
stilte s.v.p.
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 43 Een Mirage raast over,
laag op de nabrander,
bulderend door mijn bier,
op weg naar zijn zachte thuis?
Mijn droom verdrinkt
in zijn decibellen,
het gesprek verstomt, sterft
bijna....
Gelukkig borrelen bellen
koolzuur nog omhoog in onze glazen
en het gesprek herpakt zich
als de herrie zich
uit de voeten gemaakt heeft.…
Anker
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 57 Bron
zonder einde
(was er niet
wel een begin?)
iedere minuut
één druppel,
iedere druppel
één leven,
geschakeld,
verbonden
meer
stil in de grot.
Druppels blijven volgen,
versmelten
en toch hebben ze
geen weet van elkaar,
anders dan
via water.
Maan trekt
aan het meer
onder de rots,
al zien ze elkaar
nooit.
Meer zonder…
Siobhán
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 47 Een rib uit mijn lijf,
toen jij achterbleef
in de arena van de ziel.
Geen wonder dat ik
mijn lichaam niet meer vulde,
mijn leven niet meer bewoonde,
toen ik opnieuw
wakker werd.
Het kostte mij werkelijk
een rib uit mijn lijf,
verloren
in de mist van het
niet meer herinneren
hoe ik hier gekomen ben...
langzaam,
mettertijd
vind…
Zeven vogels zwart
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 39 Ze kwamen
op de wind
van het Noorden,
zeven
vogels
zwart
krassend koud uit het hart
één voor elke dag
van de week
zwijgen;
negeren;
woede;
haat;
venijn;
gif
en voor de zondag
zelfhaat afgewenteld....
Ik kan mijn bloed wel drinken,
dat ik hen hoorde,
in hun nest leefde…
Mijn weg door de wereld
netgedicht
1.0 met 1 stemmen 64 Na een lange reis
(tol en schatting inbegrepen
in de kostprijs)
land ik op ruwe hei
en zie
een boom
(off centre in het
verder kale landschap),
aan de voet daarvan,
als een stil meer,
slagschaduw,
waarin ik tranen spui,
tranen die in de zandbodem
wegzinken,
jij bent de aarde
waarin de hei wortelt,
kronkelt, groeit, een…
Strand
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 56 Uitgestrekt
tussen schelpen en
aangespoeld zeewier,
drijfhout
beweegt zich mee
met de zee.
Zon vraagt:
‘Zou je vlees zich hechten
aan je beenderen,
als je ‘nee’ zei
tegen mijn zomer?’
drijfhout drogend
Maan trekt aan
mijn water,
maakt vloed
en ebt weg
drijfhout neemt gewicht
Sterren banen zich
stil
een weg van licht.…
Mafketel
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 75 Wie schiet nou op een ooievaar
ben je dan niet wat vreemd
als je vanuit je autoraam
zo'n dier te grazen neemt
Wat gist er in jouw hersenpan
of mist er, om het even
als plotsklaps jij een kogel vuurt
op zo'n symbool van leven
Zie daar de vogel, levenloos
mascotte van Den Haag
zo uit het leven weggerukt
door een geschifte blaag
Mag lijen…
Kleinbedrijf
gedicht
2.0 met 56 stemmen 29.747 Computergestuurd begint feilloos
in de ochtend mijn molen
aan de oude partijen trieste rijst
stop go stop go stop go stop,
Terwijl ik goed weet, met ziel en lijf
dat ik wilde, en zachte haver
leveren moet, heden dagelijks.
een ongezond bedrijf.
----------------------
uit: 'Retro', 2001.…
Rutte III
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 73 Streng en rechtvaardig
verkleed als pilaren
met stalen gezicht
De ooit zo lenige geest
in beton gegoten
de deur hermetisch dicht
Geen greintje veerkracht meer
slechts domme kracht
en dood gewicht
Angst voor de kiezer
bang voor elkaar
voor hun taak te licht…
If I ain't got you
gedicht
4.0 met 2 stemmen 4.418 Op de top van de berg zie ik
Naast bevergeile salamanders
En scheervliegende zwaluwen
Een piano zweven.
Er zit een rusteloos meisje achter,
Haar handen vastgeplakt
Aan de toetsen.
Ooit komt ze naar beneden
En huilt ze om de modder
Aan haar voeten, en om
De gemorste bamislierten.
Maar niet nu,
nu twinkeltwankelt ze erop los
En legt…
Respect
hartenkreet
1.0 met 1 stemmen 139 Respect,
Het mooiste wat er bestaat,
Maar op de wereld wordt veel gevochten en respect vergaat.
Maar waarom is het eigenlijk nodig, als het ook zonder geweld kan,
En als ik mij zo afvraag, waar komt het dan toch van?
Dit is een vraag, waarvan ik het antwoord steeds maar niet begrijpen wil.
Enkel vage redereringen, vaak hebzuchtig, koud en…
Zelfvertrouwen
hartenkreet
2.0 met 2 stemmen 182 Ik weet het nog goed,
het voetballen buiten op het gras.
Fantasieën eindeloos in overvloed.
Met je fiets scheuren door een diepe plas,
onder bomen, zonlicht halve gloed.
Het stukje onbevangenheid,
niet bang voor wat mensen
van je zouden kunnen vinden.
Die onzekerheid is men toch liever kwijt?
Een van mijn grote wensen,
is om die vooroordelen…
Dagdroom
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 83 Ik zag, lach
en ik straal.
Ik lees, vrees
en ik verhaal.
Ik probeer, incasseer
en ik faal.
Ik kreeg, zweeg
en ik baal.
Ik loop, hoop
en ik dwaal
af van het spoor,
Niets komt tot gehoor.
Nergens waar ik mij aan stoor.
Ook al gaat alles ongeremd door.
Ik droom, hoop.
Daar ben ik immers mens voor.…
Het laatste afscheid
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 539 Ach,
lieverd..
Geef je over,
leg je hoofd maar op mijn schoot.
Laat je tranen in ons drogen,
wonder nu het avondrood.
Er is geen afscheid,
zonder leven.
Geen liefde zonder,
echt bestaan.
Je hebt jezelf,
al vergeven,
ons in alles,
aangedaan.
-
Rust maar.
Rust maar zacht,
mijn lieverd,
mijn allergrootste schat.
Laat mij…
Fluisterdicht
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 122 Het wisselt.
Sterker, sneller ook.
Als een boek.
Ragfijn in poëzie geschreven,
waar alle letters, in een ademtocht,
voor altijd bij mij zijn gebleven.
Ik zag ze komen,
verder van mij gaan.
Al die zielsmomenten,
hoe het fluisterdicht,
in alles kon bestaan.
De sterren heb ik stilgehouden,
de hartstocht meer dan ooit beleefd.
Ik voel…
Cirkels
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 114 Groot, klein.
Oneindig reflecterend,
stralend, kloppend en pulserend,
met hun draden,
zo ragfijn.
Cirkels.
Ze kruipen,
draaien, vliegen,
wegen door en in de tijd.
Ze raken in de randen,
kleuren in elkaars verlangen,
lichtten in de ander,
zonder vorm,
of kennis van respijt.
Vrij.
Zoals het lot.
Zoals de zomerzachte klanken,…