Netgedichten

netgedicht (nr. 70.100):

Vloedlijn

Op de vloedlijn stop ik
en kijk uit over zee,
kies de richting waarin ik vertrok
op een reis waarvan mijn schip
niet terugkeerde...

Nog altijd veroordeel ik mijn oordeel
dat ik met de bomen voor het schip velde,
ik zou gaan, de wereld in,
maar een deel bleef graslander.

De waterlander vertrok, keerde soms
weer in de haven, maar altijd weer
woei de wind hem de oceaan op.

Waarom kwam jij niet mee?
Het droge land bindt je alleen maar
met diepe wortels, zodat je onbeweeglijk
vast staat, totdat een ander het oordeel velt.
Golf mee met wat de zee je biedt,
zonder jou geen zeilen voor de wind,
zonder jou de zee te diep om voor anker te gaan
onder een sterrenhemel...

Ik sluit mijn ogen, luister
naar de meeuwen boven de branding.
Zij voeden zich met vissen, maar die
voeden zich met wat er
op het land onder de zee groeit.

Wind waait water op dat mijn eelt verweekt,
wind waait zand op dat de oude huid
van mijn lichaam schuurt.

De vloedlijn is geen scheiding meer,
maar is verbinding tussen land en zee,
mijn woorden zien de zeilen aan de horizon
en ontsteken een baken.