Drinkbeker (In het oog (5))
Buiten het oog getreden
vult mijn wereld zich met zon,
verblind voel ik me te licht bevonden
en loop los
een bos in
dat doet mij dwalen,
verdwalen over vele paden.
Manen later tot een grens gekomen
tref ik een park dat mij
door de inrichting niet kan bekoren,
het licht te strak bevroren.
Ik kies in het wilde weg
zelf een andere kant...
Een boom
geeft mij schaduw,
waarin ik rust vind
voor mijn hart –
die bloedeloze geboorte maakt een andere wereld
voor mij voelbaar,
zie ik een zwak albedo
(en ja, daar nog zwakker een tweede) –
bron zonder einde
waaruit water mijn wereld in stroomt,
herinnerend aan het moment buiten alle zicht,
dat het zo niet verder kon,
slechts één mocht bestaan.
Ik drink het water.
Het is mijn dorst,
ontstaan in oorsprong,
die de wereld in de schaduw
tot bron maakt en
mijn hart
tot drinkbeker.
Geplaatst in de categorie: psychologie