Netgedichten

netgedicht (nr. 69.898):

In het oog (1)

In het oog

De wereld slingert zich een weg
door de tijd
en ik blijf achter in het oog ?

ogenschijnlijk stille ruimte
in het midden van de storm.

Ik geef mijn waarde weg
en maak mezelf tot zwart gat,
waarin ik heen en weer slinger,
steeds kant noch wal raak,
geen rustpunt in beeld en

daarom zie ik jou niet,
neem ik geen
tijd meer uit jouw hand,
versterf mijn aarde tot woestijn ?

in het oog regent het niet.

Hier oogst ik jouw zwart zaad,
geoormerkt: in mijn klimaat is er
geen warm hier,
en laat het puin liggen,
onbekommerd door mijn toedoen
groeit het weer uit tot een volgend oog.

Mijn weg naar de wereld vind ik
alleen
als ik uit de beweging stap

en in het middelpunt van de woestijn
een put sla
naar het grondwater in jouw stem,
mijn lief,

jij bestaat in de tijd
die mijn aarde beregent

en ik,
ik groei alleen
als ik jou ken,

maar de weg terug
na de storm
duurt soms lang...