Alle inzendingen van Julius

hoor je mij nog roepen bij het passeren van mijn lijf en ik jou mijn blikken toeschreeuw ook jij kijkt zo donker en onbestemd als ik me door de drukte drijf naar wat ben ik op weg met zoveel genotgenoten wij zwermende bijen in een tempo van te slome rondvaartboten o, wat staat daar geëtaleerd of zie je wel die orgelman met zijn olie-motor-muziek…

lopend door de witte weide over bevroren pollen van gras neem ik een verlate reiger waar stram in de houding doch steeds voor vertrek klaar wat had hij nog te zoeken op dit uitgestorven winters veld had hij mij nog iets te melden iets dat alleen voor mij geldt het was als of hij meewarig staarde in de verre einder wat dromerig…

je waardeert zo graag met een vier of vijf dan hoef je geen enkel gedicht te lezen het zegt zoveel over je eigen wezen een waarde van drie op de scoreschijf het stelt de oprechte dichters op de proef om niet te vervallen in dezelfde groef…

in de kerker van gestorven liefde kijk ik door een roestig rooster de adem stokt wezenloos als ik het groene mos aanschouw ik blijf geketend aan koude stenen waren mijn ogen gesloten toen ik voor het ontluikende koos alle wegen leiden al jaren altoos naar krimpende eigenwaarde en kan slechts pijnlijk staren naar ieder die kennelijk het…

vele geledingen doordrenken mijn denken en feitelijk bestaan ze brengen zo vaak verwarring in de weg die ik ja ik, moet gaan soms trekt mijn verdriet mij naar binnen of geniet ik intens van mijn zinnen om het lijfelijk genot te beminnen soms wip ik in de speeltuin van het leven naar verre hoogten en duivelse diepten of…

nog vroeg en wel bij de schemerende dageraad verscheen aan mij de engel des eenvouds het was wel heel overwacht en gestuurd zonder enig voorafgaand beraad dat toonden zijn woorden aan geheel op eigen houtje heeft hij aan mij een bezoek gebracht gij, Julius, zo sprak hij met eerbied zijt een toonbeeld van ijdelheid nog…

in een groen dorpje op het brabantse land heeft de duisternis weer toegeslagen jezus kwam om elkaar te verdragen maar hakenkruizen maakten hem daar tot schand satans kwaad is moeilijk uit te roeien; zinloze gedachten blijven vloeien…

mijn vingers missen het strelend raken ogen staren ver van mij weg zoekend naar jouw tranen geen woord verlaat mijn mond want al wat ik zeg zweeft door stervende eikenlanen of draait slechts in mijn nabijheid rond daarom stuur ik je een wens; i am still here in a dreaming dance…

ik aanschouw het zielewater langszij jouw ogen gaat het over vroeger of later verdriet of mededogen dat jij mij aanblikt in verwachting uitziend naar enig gevoel al was het maar gering we ontmoeten elkaar op een onzichtbaar brandpunt buiten ons gelegen gevangen in een verre staar waar woordeloze stromen worden samengeregen…

geboren uit het paradijs van warmte en overvloed teloorgang van de wezenlijke verbondenheid ben ik afhankelijk geworden en gebakerd mijn ziel is gescheiden, de Heelheid kwijt hier is mijn eenzaamheid geschapen de mens eigen en zo fundamenteel de onvermijdelijke sterfelijke verlatenheid ik zoek vaak doch ben niet altoos…

bespeel met mij de solo, een gewichtig zielepartij in een menselijk partituur een quatre mains voor een ongebonden paar die toetsen bespelen naast en met elkaar zich voegend in het andante maar zichzelf weer vinden in een jagend presto, hun vrijheid niet laten bestelen vanwege hun solo constante…

me schilt ende betrouw siet ghie mie anne dun enst raoke oew gesichte mere oawer dun least dien skouder gedraeghe un ganse lief is oe an te siene als geliecke verskole piene die werme skout sich slegts in wienig telle as diene oge glaense doch seltsame kere gelieke die klostertuune omrinkt ut oewe siele alwaere ut oe self…

loop met mij de weg van hier naar daar en daar en naar waar? laten we zoeken en nog meer vinden ontdekken en ervaren wat ons mag binden hardop zwijgen wij horen slechts onszelf wervelend schiet alles door lijf,door merg en been van hoofd tot buik tot teen als binnen een galmend gewelf dat het onzegbare weerkaatst jij door mij,…

niemand slaapt of sluit bewust de ogen de stilte van deze nacht kan schreeuwen of opnieuw verwonderen het ligt niet in mijn macht de verzuilde gevoelens van dit moment zomaar af te zonderen het zijn verleden gedachten van latijnse gezangen ook de droom van opnieuw verwachten waar mijn hart onbewust door wordt bevangen maar bovenal…

het schemert al als ik slenter door smalle stille straten dat doe ik wel vaker dan hoef ik even niet te praten ben dan in mijzelf ik ben dan genoeg vertoef zo in mijn wereld het is mijn hart dat daar naar vroeg niet dat ik zo diep ga of iets moet beslissen het is gewoon de rust die ik heb moeten missen zo maar alleen zijn…

dichtbij de roos verbind ik wat ongebonden is niet dat ik daarvoor zelf koos het bleek de adem van stil gemis dichtbij de roos komt vreugde binnen zuivere tinten van genade kleuren die als vanzelve echtheid beminnen de snaar raakt van een trillend doorgaand gebeuren dichtbij de roos word ik gezien zonder ogen word…

neem mijn hand, wees niet bevreesd als ik trek door levende velden met voelende bossen rondom vaak is een mens teveel bedeesd zich als delende, roepend te melden ga mee, ik leid je naar mijn fantasie, over de kwetsbare ziel zoals jij en jij daar, in de diepte van mijn ervaren bloeit de tuin in strelendend kleuren, zij aan zij…

het botte mes snijdt zo gruwelijk diep dat het bot wordt geraakt. ben ik dan een zot zo vol van lijfelijk genot of door en door rot een droom je kent ze wel of niet: verhaal halen op je lief zonder te bezeren en ruimte geven aan je jaloers ongerief…

spaar mij jouw woorden als vlammen slechts leiden tot as en de knoesten spetteren in ogen van steen waarin ik ooit nog zachtheid las uit een teder hart van veen scherpe messen trekken door merg en been en als schilden slechts dienen het onweer te kaatsen dan raakt de pijn gevoelloos en verdampt om zich naar de doodsteek te haasten…

ja, wat moet ik van haar zeggen: een vrouw moet ik naast mij neerleggen…

onrust begeleidt de nieuwe spelling krijgen we een nederlands multiple choice nergens ter wereld bezit men zo iets moois voor de hollandse journalist een kwelling wordt het groene boekje toch heilig verklaard of handelen we naar de eigen volksaard…

niet alleen de nacht schermt licht af van helder waarnemen waarin dromen mij soms ongevraagd meenemen naar diepe dalen van verwarring ook de dag kent momenten van onzichtbare schaduwen gevoed door gevoelens van verkrachte woorden zij overvallen soms mijn gemoed, zomaar, zonder te schuwen een muur met een zacht fundament is…

onder de oude middeleeuwse toren sta ik even stil als de bejaarde slag het angelus laat horen hij is een roepende over de winterse velden kijkt statig uit zonder dat men hem nog hoort of ziet als hemelse bruid hij draagt slechts een stenen verleden en echoënde psalmen naar verluidt laten we ons nog verwonderen door eenvoud…

heden zoveel jaar na dato versteen ik het beeld van mijn vader houw de lagen van zijn persoon tracht zijn wezen te plaatsen in een menselijk kader een postuur van ruimtelijke omvang gevoed door smakelijkheden een zuivere inborst gevormd door haast verborgen verleden gaven deze kleine man met humor en weinig woorden een ongekende…

su sieje for uut in dencke versoncke hie in sorge gesinckt die bure in gewesend gelieke unne droncke sie komme nie frie um hiere te sijne skouder am aender doch nimmer int reine so goat die daghe so stille ende vurt icke fuule die swaore ruste gelieke er bie heurt so sie treffe mekaore met unne seeje geskeide dele die werlt…

hoe kunde gij me kenne alsde deur me hinne zie ge kunt ut noit witte ik fuul me dan veugel vrie nim munne ope hand zo werm tussen dun oewe worde ge dan nie overmand over wie ik zij bende dan nie angeland zo wezenluk dichbij da bin ik unne mens van flees heur munne siel roepe di ben ik wa ge in mun oge lees…

in een strakke trui en dito broek loopt zij mee in het groen ze heeft een rode blos en wapperend haar met een blik in haar ogen gericht op ver mededogen nee, ze is hier duidelijk; een spanning, sterk aanwezig ik voel me soms een dier zeker in het groen ach, je kent mij ik zou nimmer wat doen ze is een lopend voet-stuk en kletst al…

het is nog vroeg als de nacht eindigt en de uil van het donkere licht voor mij uit zweeft naar de blauwe fontein waar druppels schitteren in vlagen van de stervende maneschijn door knarsende kiezelstenen schuifel ik naar de bank gelegen aan het pad langs de waterpartij hier zet ik mij neder en zie de dag traag ontvouwen met…

in dit moment van eeuwige stilte waar vogels zwijgen en mijn hartslagen zich rustig aan elkander rijgen vertoef ik in tederland met zachte tonen van een fluisterende wind ervaar het warme zand onder mijn blote voeten en valt de rust mij toe verdwijnt al het moeten dit voortschrijdend genoegen van geluk en zaligheid doordrenkt…

ik verhaal u van de man schouw zijn diepste wezen, als dat al kan: naar binnengaan ofwel mijn ziel door eigen ogen lezen in mijn aard ben ik ziende blind niet dat ik dat zo wil of dat intimeit mij ontgaat nee, het is de waarneming van de immer schone vrouw te paard en het jachtgedrag waarop ik mij verlaat het versmalt…