haar vergeten ik

zij gaat
maar dan zo langzaam
met wisselende helderheid
naar steeds grotere leegten
in het heden
stervend dood

waar toekomst
een afnemend
verleden kent:
een ongevraagd
genadebrood

zieltogend
gaat zij voort in
nakende ellende
totdat ook het kind
in haar
geen weet meer heeft
van er zijn
of te worden bemind

zij kijkt, zo lijkt,
nog diep in zichzelf
hongert slechts
teert op het volledig niets
zo is haar ik gegaan
nog wachtend
op ademnood,
naar ontdaan bestaan

de natuur
neemt "haar" tijd
een mens
wordt reeds bij leven
naar eeuwigheid
geleid

Schrijver: Julius Dreyfsandt, 8 januari 2006

julius-dreyfsandthotmail.com

dementie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 11 stemmen 1.481