Netgedichten

netgedicht (nr. 9.410):

seizoen-gebonden

ik voel de aarde aan mij zuigen
als mijn armen zich willen verheffen
het zou de hoop zijn die wil juichen
om niet de stilte van de winter te beseffen

maar seizoenen zijn niet te verplaatsen
net zo min als ik mijn gemoed kan kleuren
mij in een gewenste vrolijkheid te haasten
om te reiken naar vergelegen lentedeuren

o, zeker, ik heb weet van de huidige dagen
waar innerlijke spiegels zijn aangeslagen
en waar zaden ongemerkt groeien
ik zou mij er zo graag mee willen bemoeien

het daglicht schijnt op de muur van mijn tuin
en zet de stenen duif in zijn eigen schaduw
zo vergaat het mij nu ook in wezen
ik zit met mijn rug tegen het geduld
in een gesloten boek te lezen