Alle inzendingen van Kerima

jouw ogen wanneer ze mijn wereld raken zachter in verbazing, jij mens; man van duizend dromen je kleurt me in het klaverveld, het verlangen welwillend bevrijd ik fluit naar herfst en hoe hij ruist en reikt naar stille rust naar de vogel en zijn maatje die samen het antwoord voltooien in de warme ruimte van hun nest jij…

ik nodig olifanten uit dikbuikig in cirkels rond mijn lichaam hoor alles dreunen op het linoleum van de leegte wijsvingers breken maanlicht meedogenloos in het spoor dat ze achterlaten slapende kamers en striemen worden geklemd tussen slagtanden en een bloedend hart ik begraaf mezelf onder aarde en bladeren en blijf nog even…

het huis geraakt langzaam leeg op zolder zoek ik naar woonst ik luister naar heimwee en gooi mijn hart overhoop nog even en dan word ik een zwerfkei tussen struikelende schuldvragen en de tijd…

vrouwelijke stem gezocht om voor te dragen tijdens de theatervoorstelling van het leven zij moet allerlei vormen kunnen aannemen; zoals een glimlach of het stilliggend licht op een heuvel zwijgen als een blad dat tijdens de herfst ademloos ten onder is gegaan koorddansen op de rug van een rivier en een enkele keer overleven tussen…

maar dit alles en alle reden zijn in de werkelijkheid verzonnen de luchtkastelen staan met lege handen in de kast een zandsculptuur geeft antwoord wanneer een scherf uit de toren valt…

de sterren zijn moe ze vallen een voor een mijn dromen uit ik ga niet meer naar binnen en verberg het heelal in mijn lichaam daar kan ik in het zwijgen alleen zijn, de dood laten sterven tegen muren van steen woorden verbranden, het rouwbeklag en de verzen die jij met grenzen overschreven hebt om de liefde te verliezen en uiteindelijk…

is er nog een zin, een samengesteld woord, dat groter is dan de schaduw van een verloren liefde waarin kraaien zichzelf kwijt willen rondom hun eigen gekrijs vallen, altijd maar verder wanneer de bangste dromen beginnen is er nog iets, evenveel als een vroeger vertrouwen, dat in ons hart past, nooit hoeft achter te blijven met een vermomming…

alles laten wij achter het spreken, het luisteren, het lichaam ongenezen een vleugelslag, losgelaten in het zonlicht dubbel zo lief nu jij nog een keer langs onze wangen streelde zonder bezit * 'bidden is onderdak zoeken' vertelt een stem wij wonen voortaan in jouw schaterlach . voor C.…

mijn opa's heb ik nooit gekend en het doodsgezicht van mijn oma in de grauwe bedstee is nooit heengegaan wanneer lopen we langs het afscheid; de slaap die blijft als een roos op een steen gebeiteld het noodlot al in kinderhanden die nog geen zwaarte kennen, zoals het morgenlicht dat in alle eenvoud een schaduw tekent de dood wordt een…

er is geruis in de vervaging van het leven ik wacht nog wat, wil het ongrijpbare eruit tillen om het in glas te blazen even breekbaar hoe wij spreken…

Ik heb hem Harry genoemd. Al een hele tijd geleden. Harry is een boom. Geregeld ga ik hem bezoeken. Zijn schaduwen laten zich vaak gaan in wisselend zwart. Soms duiken ze diep in de tijd. Dan ga ik op een steen liggen en wacht. Volgens Goethe kan je in en met iemand leven. Maar vaak gaat dat niet samen en baart ieder zijn eigen lijden,…

ik lever me niet meer over aan woorden ze blijven onbekend, onafgerond ook al noem ik je liefste en als je me vraagt waarom in gebarentaal of in steen zal ik zeggen dat alles zich naar binnen wenst het geluid van morgen dat, bovenop een heuvel de vergankelijkheid balsemt het hart wikkelt in een vochtige schelp van linnen wanneer jouw…

ik waai en waai verblijf tussen spiegels van hoop en horizon; het veld waarop wolken verder drijven traag vliezend in het bestaan mijn lot vloeit uit in zeebelopen vloed, kartelt randen waar mensen staren naar diepe zin aangekruist door hongerigen hoe zou mijn stem zijn in tegenwoordige tijd spraakverwarrend door de jaren die…

ik voel me vreemd een vreemdeling tussen bekende huizen die uiteen wijken, zo groot zijn als het leven zelf er is iets veranderd in mij, alsof ik iets verloren heb een uitgebeend woord of een zware sleutelbos waarvan de roest ouder is dan de waarheid overgeleverd aan een lijf zonder beeld en gebroken bestaansrecht het is niet goed om te…

ik droom de paardenbloemen tot zon draai blad per blad naar het licht een beetje schuin in de wind het is geen dag van steen vandaag, niets lijkt vreemd of in zichzelf al hoor ik het raadsel van de stilte en de speelbal waardoor ik Van Gogh ben in het diepst van mijn gedachten…

men hoort het niet wanneer hij vliegt over veld en vijver: een vlucht in een enkele lijn of wat achterblijft op een gezicht, soms verward en veel meer dan een zoektocht in ogen expressie als pure poëzie die hij doorgeeft aan hen die het gelaat van kunst willen vinden binnendringen in zijn droom; waar hij doolt langs twijgenlicht…

er is een stilte in mij die ik nimmer heb kunnen verklaren daarom moet ik je vragen of je mijn lichaam wil verlaten maar voor we afscheid nemen en het verdriet van de wolken drinken wil ik nog één maal met jou naakt voor de spiegel staan schitteren binnenin om doodgewone dingen, om de vogels die in de bolster van mijn buik hebben gevlogen…

ik eindig in een cirkel naaktvoetig en wit in letters gedoopt 'halt' roep ik deze lijn is eindig hier wacht ik op mezelf tussen alle mensen waar ben ik gebleven ooit ben ik kind geweest jij noemde me zo en ik mocht in je armen slapen als een deel van het deelbare waar is boven, waar is beneden waarom houd je niet van me ik…

ik schreeuw luidkeels in de stilte op een kale, verlaten plek neemt hij mijn stem over weet hij waarom ik huil waarom het vuur van de zomer mij ontvalt in ieder woord dat ik leerde en dat nu onverdraaglijk door schaduwen gevoed wordt door handen die mij tegen de nacht aandrukken, gezichten die voorbijkomen, vastgehaakt aan begin en…

het doet er niet toe maar het klinkt als water zei je toen je mijn gedicht vasthield jouw vingers lispelden golven over me heen reikend tot aan de zee, met de nacht vertrouwd en op dat moment terwijl jij voet zette, wind werd onder vleugels dreven we mee naar het land dat in ons was buiten adem, in alles wat er wel toe doet .…

de stilte spreekt in de verwrongen armen van het ven; ik verzet mij niet het is een soort afscheid, een knetteren zonder geluid dat vuisten schept uit het water ik wil luisteren en laat de oever over zichzelf buigen herhaal mijn en jouw naam tot maanverloren vlecht en wacht, wegrimpelend, op een vonk waardoor zintuigen weer gaan glanzen…

het is beslist ik treed in het huwelijk de dag geeft ons zijn zegen terwijl een vogel zich vasthecht aan de zee en krijst tegen het wegglijdend water wij houden onze adem in en willen de spiegel van de maan als getuige waarin wij vloeibaar kunnen dromen al dansend, rond en rond met zwarte of gele vruchten op het hoofd en vuurtorens…

ik lees je het antwoord vertraagt onzichtbaar voor het oog dode punten en dagen gaan voorbij; maanden van ijzer hoe schrijf je roest en gaten waar wind doorheen waait niet anders dan een onbetrouwbare afstand of een presse-papier van stilte op het hoofd geschetst ogen, schrijf ik en schuur en schuur en schuur tot ik mezelf…

als jij mij kust worden dagdromen bevrijd uit de nacht dan volg ik het witte meeuwenspoor en trek de zee naar me toe wij zien de vogels vorm krijgen jij zegt zachtjes ik vlieg en terwijl het laken blauw golft likken wij het licht uit verdwaalde druppels zout…

ik wil je omringen met een teder bewegen van mijn lied uit een wilde seringenstruik geboren met jou bedaren onder stille dekens van de ochtend in een tomeloze vaart opdat je zou voelen hoe jouw ziel spreekt in de vruchten van mijn woorden jij het gemis waarin je leeft laat sterven in de openheid van mijn hart…

ik weet nog mijn liefje de dagen van zonlicht de sterren op je schouders en het antwoord dat ik schreef over de bloemen en jouw glimlach over 't loflied van de zee op vleugels van een vogel die ik bewaren zou voor eeuwig ik weet nog mijn liefje de reis naar de dood het anker dat losliet tussen de stenen op het strand jij wilde ze…

de weg naar God had ik me anders voorgesteld zei mijn tante toen ze uit Afrika terugkeerde en borduurde in een steeds stillere taal verder aan een roodborstje dat tussen schaduwen van een kruis aan een geleende spijker hing in die eerste dagen wachtte ik geduldig op een toegezegd, inheems vogeltje als een teken van haar en Hem om uit mijn…

je mag me naar de hel sturen mijn ogen vullen met vuur me murw slaan tussen de anderen die nog ademhalen in hun dood hoe gemakkelijk zal het gaan omdat ik het lieven nooit leefde het leven niet liefde liefhebben nooit leerde het kind dat iedere dag bewoog op lege bladzijden nooit dichter bij een aai of een plekje in de zon gewoon…

kan ik alles achterlaten nu ik eenmaal weet heb van verleden, dagen aan nachten keten met niets dan adem tekens verdwijnen, de kiem van glijdend geluk wanneer ontkenning breekt in assen doorheen het geweld van vuur kan ik, beroofd van verlangen, liefde in oprechtheid leggen of ben ik al te diep door het gestreepte sterven bevangen…

welke waarheid wordt gebeeldhouwd onderaan de urne terwijl onze handen wrijven over het gelaat van schaamte hoelang zal de trein blijven branden tussen losgehaakte windstreken die doorheen zwartgekalkte grachten de gruwel spoelen in de keel van menselijkheid en de vloed van vrede willen herwinnen zeg mij, wie richt het hoofd…