Netgedichten

netgedicht (nr. 43.767):

splinters van tijd

ik schreeuw luidkeels in de stilte
op een kale, verlaten plek neemt hij
mijn stem over

weet hij waarom ik huil
waarom het vuur van de zomer mij ontvalt
in ieder woord dat ik leerde

en dat nu onverdraaglijk door schaduwen
gevoed wordt

door handen die mij tegen de nacht
aandrukken, gezichten die voorbijkomen, vastgehaakt
aan begin en einde

en alles daar buiten

als een steen
onzichtbaar in een echo
geworpen

Schrijver: kerima ellouise, 26 mei 2012

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

splinters van tijd

4.5 met 13 stemmen

352

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Almaresáre, 13 jaar geleden

Gepakt door de titel kwam ik hier lezen. Ben blij te zien dat je nog steeds schrijft en nog steeds op dezelfde karakteristieke manier.
Schitterend en het gevoel zo herkenbaar.

Coby Poelman-Duisterwinkel, 13 jaar geleden

Wat een bijzonder knap gedicht!

Joanan Rutgers, 13 jaar geleden

Alleen Kerima kan zo diep gaan met een metafoor 'Als een steen onzichtbaar in een echo geworpen', waarbij zij aantoont dat zij weet heeft van de allerdiepste, menselijke vormen van lijden.
Ze verwoordt op sublieme wijze haar verdrietige wezen. Moge intens helende troost haar ten deel vallen! Zij, die met haar artistieke woordcombinaties ons zoveel rijkdom openbaart!

Marije Hendrikx, 13 jaar geleden

De schreeuw in de stilte die zo onverdraaglijk als een echo terugkaatst..... Woorden die aanraken in pijnlijke schoonheid.

wuitsche, 13 jaar geleden

beeld is beeld, woord is woord, dichten zo het hoort.

Geef je reactie op deze inzending: