splinters van tijd
ik schreeuw luidkeels in de stilte
op een kale, verlaten plek neemt hij
mijn stem over
weet hij waarom ik huil
waarom het vuur van de zomer mij ontvalt
in ieder woord dat ik leerde
en dat nu onverdraaglijk door schaduwen
gevoed wordt
door handen die mij tegen de nacht
aandrukken, gezichten die voorbijkomen, vastgehaakt
aan begin en einde
en alles daar buiten
als een steen
onzichtbaar in een echo
geworpen
Geplaatst in de categorie: psychologie
Schitterend en het gevoel zo herkenbaar.
Ze verwoordt op sublieme wijze haar verdrietige wezen. Moge intens helende troost haar ten deel vallen! Zij, die met haar artistieke woordcombinaties ons zoveel rijkdom openbaart!