Alle inzendingen van Ludy Bührs

Stel je vragen erbij, wik mijn woorden. Ze zijn niet adequaat, kruimels, zandkorrels slechts van wat wil worden gezegd. En neem het tussenrijk mee, het wit waarin ze zijn gevangen, want geen verhaal kan bestaan als niet met zicht en gehoor een hart de dingen verbindt. Laat mij ook toe tot jouw stilten, lief, laat mij daar scheppend…

Een keten van gebeurtenissen is het leven waarin hoop en twijfel hun dansjes doen, om zich dan weer stil langs de muur te begeven met een besef van "Er was eens ..." en "Toen ...". Vluchtig wordt er een datum afgesproken, maar de plichten zijn opnieuw niet overzien en plannen blijken met elkaar niet te stroken dus overheerst de gedachte…

Voor de een zal je hart blijvend kloppen, een ander probeert, maar bereikt dat niet. Ware gevoelens zijn niet te verstoppen, je moet wel blind zijn, als je die niet ziet. Er is veel schijn, veel pretenderen, zovelen waarbij de graagte niet duurt. Het blijft bij voor zichzelf begeren, het eigen gerief dat handelen stuurt. Liefde gedijt op…

Geen etiketje meldt mij ooit echt de inhoud van het pakketje. Wat ongezegd blijft op de verpakking, wordt een verhaal dat beklijft. En onbevangen zien wat zich voor mij onthult, doet meer verlangen.…

Jij kwam thuis in mijn droom, kroop aan mijn zij in het bed, schoof mijn T-shirtje omhoog drukte je neus van genoegen grommend in het warme dal nabij mijn kloppend hart, zodat ik licht ontwaakte, traag bewoog. Mijn handen streelden jouw hoofd en loom openden zich mijn ogen, vingen de branding in de jouwe, terwijl jij in mij gleed, wij…

Je schuwt het zijn als je niets meer doorleeft, niets meer erkent van een gevoel dat was. Want stel je voor dat een geliefde sneeft, je schoonheid zag, in felle ogen las, gemis wordt dan een wond die nooit genas. ... Maar kies de zee. Haar baren dragen mild, banen een weg. Van een voetstuk getild slepen ze je mee in ondergangen, tronen omhoog…

De maan spuwde wit een gat in zachtgrijs, omrand met een rode wolkenkrans. Van zijn lichaam had hij zich ontdaan als van een koud en levenloos ding. In dat licht was het niet nodig naar hem te reiken, hij kwam uit zichzelf. Hoezeer het doorgebroken oude licht mijn hart omsloot en warmde. In het witte schijnsel werd zijn nabijheid kalm…

Als kind mocht ik aan jouw armen hangen, zweefvliegen op jouw voeten (gedragen hoog en veilig, tijdig opgevangen), met jou kaarten, pesten, hartenjagen. Heel ontspannen waren de zondagen met maanzaadbrood en gerookte makreel (door jou ontgraat en voor ieder een deel), of doppinda’s met chocola erbij. Kleine dingen, fijne momenten, veel komt…

Soms wens ik mij in druppels een regen die woordeloos wist wat aan stof is geland. Dan kom ik jou in hun stilte tegen, strijk jij heel zacht langs de huid van mijn hand. Dan glinstert vocht van de levende band die telkens weer aanzet tot ander spel, golft er van diep uit de buik heel fel de moed en kracht van een samen bestaan Dan laaf ik mij…

Kijk maar en wacht, want veel meer kun je niet op deze dag. Regen valt in vlagen, het weer doet recht aan verborgen verdriet en spoelt ze weg, de sombere vragen naar het waarom van kleurloze dagen. Ontvang het licht, al is dat nu wat grijs van treurigheid. De regen is bewijs dat tijd resteert, er schoonheid op je wacht. De regen spoelt het stof…

Ik vervloek mezelf om niet gezette stappen om mijn angst grip te verliezen om ondoordachte grappen om uitstel zonder echte reden om zwijgen als ik vragen wilde om zoeken in te ver verleden om denken dat ik wachten moet om stoer alleen zijn in mijn schulp om doofheid voor een goed advies om afweer tegen elke hulp om passie die ik binnenhoud…

Ik kan niet acteren, gedichtje. Ik hou niet van dikdoenerij. Speel jij maar met wat voeten, als het moet, kruip nog eens terug in mijn bol, het maakt niets uit. Kijk, daar heb je de uitgeverij. Er waait een koude wind en ons kaftje wordt dun. Moet je zien hoe de grote namen tevoorschijn durven komen met een luxe uitgave in deze tijd. Voor hen…

Met het nipje mochito dat ik nam, warmt nu zachtjesaan mijn maag en ik roer afwezigheid in het glas met de blaadjes mint die ik zopas plukte uit de border van mijn plaatsje. Zat ik maar naast je in verlegenheid, met jouw warmte tegen die van mij en af en toe wat oogcontact waaruit meer dan wat dan ook op welke plek iets spreken zou van werkelijkheid…

Als een kind je vol eigen energie rechtstreeks in de oude ogen kijkt, weet je jezelf ook weer de uk van drie en diep in die kinderlijke blik blijkt een tijdloosheid, een opening die ont-ijkt wat gewicht had, wat echtheid leek te zijn; er is slechts vraag, de korte nu-termijn; niets staat vast tot het waargenomen is. Het kind bekijkt en reageert…

Het is weer jouw verjaardag vandaag en de vroege uren verstrijken gestaag maar ik ben terug in die nacht, hield toen alleen bij jou de wacht, luisterde naar hoe je adem klonk, in een kamer die naar ziekte stonk, mijn laptop op mijn schoot, doorwerkend voor mijn brood, want je moet toch iets. Er was in die kamer verder niets dan het…

In jouw ogen staat nimmer verwijt - de dingen zijn zoals ze gebeuren - maar een band betekent iets voor altijd, dus elk vertrek zul jij diep betreuren. Met verdriet en toch zonder te zeuren kijk jij dan toe hoe wij mensen dwalen, hoe vermoedens onze weg bepalen, hoe dom wij doen, ons gevoel vergeten, hoe wij praten, opgaan in verhalen. Jij…

Is er hierna nog wel een samen ooit, zien wij elkaar hierna nog ooit terug? Het voelt zo leeg in mijn hart, zo berooid. En ons afscheid, jij ging toch veel te vlug! Wat van jou rest, ik keer het straks de rug, laat het achter, maar niet wie jij ooit was, het volle beeld, jij, jouw lach en jouw bas, neem met mij mee, heel zoete gedachten aan…

Hier in het grijs van de voortgaande nacht bespeur ik zwak mijn naam in kabbelschijn van water dat op sterrenstrooisel wacht, voor ogen als een richtpunt hoopt te zijn tegen scherpte van diepgevoelde pijn. De wolkenlucht blijft het plan verstoren, straks gaat maanlicht daar ook in verloren, heeft duisternis opnieuw de overhand. Genadig toch,…

Jij durft niet mee, dat kan ik begrijpen. Ook ik ben bang van onwerkelijkheid, de duisternis, die mijn keel blijft knijpen. Maar ga nu mee, bekijk de lelijkheid, mijn zwartste angst en onredelijkheid. Ik laat jou zien waar die zijn geboren, vertel daar ook wat niemand wil horen. Ga mee zodat jij ook de zijde kent die pijnlijk is, jou niet zal…

Jij bracht mij weg in de nacht en jouw spijt zeulde koffers naar het laatste perron. Het was een feit, de terugweg was al kwijt, toen jij besloot dat deze reis begon. Jij hield mij vast, zoals jij dat niet kon, terwijl de reis in volle vaart verliep. De aantrekking, zij is er, gaat nog diep, maar ontladen zal zij jouw hart niet meer. Jouw…

Wat doe jij als jouw droom instort, je dacht een goede weg te zien, maar weer blijkt dat er geen? Bedrukt kijk jij dan om je heen en roeit naar nieuw houvast met riemen die jou warmden ooit, die maakten dat jij dromen ging. Want verder roeien is toch dat wat drijven doet in dit bestaan. Er moet iets blijven van geloof in iets dat nog wat…

Kan toch? Vuil kijken, het ongenoegen eens flink vies laten blijken. Allemaal fronzen! En laat dat gebrom ook eens wat luider gonzen! Dat zal ze leren, zij die zo asociaal ons leven regeren! [gedicht in drie 'hepkoe's': elke hepkoe heeft elf unieke woorden, rijmende eerste en laatste regel, 5-7-5 voor de verdeling van lettergrepen]…

Peinzen doe ik, plant weer de ene boom na de ander. Ze staan al in mijn geest, bepalen mij vanuit een diepe droom in duister land waarheen ik ben geweest, oneindig boek, dat nooit hetzelfde leest. Hun rariteit zorgt dat ik mij verschuil, een schaduw zoek en daarin vrijuit huil om wat niet komt, de afstand en het pad dat moeizaam gaat, met om…

Al valt de appel van de boom, er was slechts tijdelijk verband, de binding maar een droom. Nog voor de appel is geland verliest het houvast elke toom: een pit belooft een nieuwe plant. De boom kan wortels daarom slaan,´ met takken minzaam overdekken, het nieuwe zal die ooit weerstaan, zich aan de boom vanzelf onttrekken. Er zal een nieuwe…

de façade belooft heel wat oppervlakkig gezien lijkt dat als bescherming nog niet zo gek maar met kracht heeft het niets te maken diepe gekwetstheid en bange vragen hokken samen onder vliesdun dek en gluren door gleeën in dit laken of ze zich wellicht toch buiten gaan wagen toch denken ze er niet aan in hun te zeer gekrenkte bestaan zich…

Al zoveel jaren veer ik mee verklaar de golven om mij heen bevind mij op een woeste zee en drijf daar fier maar heel alleen De havens die ik aan ging doen als plek waar rust te vinden was voorzagen slechts in dagrantsoen verstrekten mij geen toegangspas Elk schip waarop ik binkje bleek had goed verborgen averij De magen raakten niet van…

Als de nachten weer gaan overwegen het daglicht telkens korter kleuren toont en storm graag plaagt met vlagen regen, de kwetsbaarheid van mensenlijven hoont, is zij het juist die openheid beloont de rilling van een naakte huid verjaagt en harten naar een vurig ritme draagt opdat haar kracht ten diepste wordt gevoeld. Geef haar die kans en zij…

Hij stond daar maar, om warmte verlegen, beide knuisten verscholen in zakken. Ook uit zijn mond werd toen niets verkregen, die zocht vergeefs, kon geen woorden pakken. Hem was geleerd zich niet te verlakken: “Duw het maar weg waarvan jij te veel weet.” Het beetje licht, dat langs zijn lichaam gleed, trof wel zijn blik. Daarin sprak zijn wezen…

Toe laat mij nu, laat mij jou omarmen, dit hier delen, al brengt dat geen respijt. Even wij samen, ons hart hier wat warmen aan een besef dat breekt met eenzaamheid. Laat maar komen, loos toch de stroom van spijt om wat niet was, de dingen, uitgebleven, De ruwe greep van 't onzeker leven, van tijd die holt en korte metten maakt. Wij kunnen…

De harde wind verwaait het land naar zee en rotsen slechts weerstaan hier nog de druk. Men loopt en masse elkaar nadravend mee, weet zich geen raad en kiest op goed geluk, zonder idee. De wind slaat alles stuk. Die tiert hierbij, slechts geremd door schermen van enkelen, die zich wel ontfermen over waarde en pal zijn blijven staan. Zij vechten…