Netgedichten

netgedicht (nr. 59.458):

Afgaan

Ik kan niet acteren, gedichtje. Ik hou niet van dikdoenerij.
Speel jij maar met wat voeten, als het moet, kruip nog eens terug in mijn bol,
het maakt niets uit. Kijk, daar heb je de uitgeverij.
Er waait een koude wind en ons kaftje wordt dun. Moet je zien hoe
de grote namen tevoorschijn durven komen met een luxe uitgave in
deze tijd. Voor hen lijkt de actualiteit amper te tellen,

hooguit wanneer ze zich erover uitlaten, voor hun status, uiterlijk vertoon
want je moet wel gezien blijven, zorgen dat je mensen aanspreekt
en in de verkoop scoort. Ken je het perfecte imago, gedichtje?
Dat is glad en minzaam, geen al te lastige naam en dus ook Carré-waardig.
Met zo’n imago bezoek je bepaalde cafés met een notitieblokje.
Gedichtje, gedichtje, ik kan het niet helpen. Wij gaan voor echt

en ik vul je met realiteit. Ik word niet goed van je, gedichtje, met je gedreun
in mijn kop, gedachten die maar komen. Wat ben ik? Een kas voor cactussen
die in scherpte groeien? Een retourbezorger van doorgeschoten ballen? Gedichtje, ik ben
je stomme rotdichter, mijn pen is krom, mijn ogen zijn zo rood als mijn saldo.
Ik laat het je nog eenmaal weten, met opeen geklemde kaken: Ik kan niet
acteren. Die bundel komt er ooit, gedichtje. Geen idee wanneer.