Netgedichten

netgedicht (nr. 53.250):

Strontvisser

Al zoveel jaren veer ik mee
verklaar de golven om mij heen
bevind mij op een woeste zee
en drijf daar fier maar heel alleen

De havens die ik aan ging doen
als plek waar rust te vinden was
voorzagen slechts in dagrantsoen
verstrekten mij geen toegangspas

Elk schip waarop ik binkje bleek
had goed verborgen averij
De magen raakten niet van streek
maar niemand keek ook eens opzij

Bij stipjes in de oceaan
met een aanlokkelijke baai
waarin ik echt aan land zou gaan
loert altijd wel een felle haai

Nog dobber ik hier in het rond
en volg elk schip dat mij passeert
Ik werp mijn net en vang de stront
van wat een ander niet verteert