Alle inzendingen van Orfo

Twee duiven op ons dak trippen voorzichtig heen en weer. Ze groeten met hoofse buigingen of 'kopknikken' plechtig zoals een heer. Ze toeren met opgeblazen krop en maken zich breed. Dan buigen ze deftig, de staart omhoog en slepen statig hun verenkleed. De opgedofte doffer schuift met imponerend koeren driftig heen en weer. Eerst…

Rug tegen stam, stam tegen rug. Samen luisteren we naar bladmuziek gespeeld door de wind tussen wiegende takken. Het sap stroomt door mijn nerven, het bloed stijgt naar zijn kruin. Het wordt ijl in mijn hoofd en leeg in zijn kroon. Onder dit knusse bladerkleed, hangt een koele kilte en vouwen we handen in Zalige Stilte.…

Naamloos glijden ze door de lucht en surfen langs hemelse boeien met lange, sierlijke halen, tot ze met een zucht zachtjes landen op telefoondraden om gezellig te 'tweeten': zo van 'vit-vit-viet'' of 'swit-swit-swiet'. Draaiend en kerend scheren ze laag over de grond of schieten hoog de hemel in. Al maken ze het nog zo bont, ze vliegen…

Als jaren wegen en ogen zo maar tranen, verstommen klanken in kartonnen kelen. Als longen stikken en neuzen snotteren, versmoren woorden in rochelakkoorden. Als knieën verkrampen en benen stotteren, verstijven spieren en schrompelen klieren. Als wervels krimpen en knoken kraken, lacht magere Hein in je suffe brein.…

Witte tulpen in mei wiegen zachtjes, alleen en alléén voor mij. Ze snoepen van zachte regen en sluiten hun lippen, alleen voor mij. Bollen ze hun reine rokken aan hun vlaggenstokken wel voor mij? Boven hun zwangere buiken kan ik alleen maar ruiken. DAT ZIJN WIJ.…

Tussen eindeloze muren van maïs zwerft een zwarte kater. Gans alleen. Hij weet niet waar hij is en verdwijnt in een houterige stoet onder kolven met lange pruiken en wiegende maïskruisjes. De maïsklonen klagen in de wind en balen van hun monotoon bestaan als lid van de “Colonne der stijve harken”.…

Theatraal schuift ze door het tuindecor. Even versteent ze in een pantomimepose, Dan toetsen haar tenen met zachte aanslag het tuinpad vol rozen. Parmantig loopt ze voor mijn voeten. Haar staart tekent in de lucht een lange krul, die verstijft tot een slap vraagteken boven een dubbele nul. Ze klauwt met speelse halen naar mijn broek…

Als je de ogen sluit, weken woorden in de sneeuw. Een duistere vijver smoort hun leeg geschreeuw. Als je de ogen sluit, wordt het ego gedoofd. Witte rozen wiegen in de wind. Er stijgt een glimlach naar je hoofd. Als je de ogen sluit beademt je buik het warme ei en verdwijnt het ‘gemier’ in een zachte gloed van een avond in mei. Alle…

Jouw stem gloeit als een avondzon in september. Kristallen klanken vlammen door een toren van Gotiek bij elke piek. Ze priemen door mijn schedeldak en walsen door de kamers van mijn hart met jubelende golven naar de oevers van mijn ziel. Jouw tinkelende lusterbelletjes klinken en dansen in het rond en landen op het zachte mos in mijn…

Boven op de mast, altijd even enthousiast, zingt hij: "Tsssie! tsssie! tsssieééé! En soms, om zijn lied te rekken een lange "tsièèèèh!!!" Zonder complexen dreunt die virtuoos, monotoon die ene toon die ene noot In HIFI Een blote si. Mercièèèèh!!!…

Langs de weg stond een bloem. "Ach, koolzaad", zei ik. Ik zei zo maar "koolzaad" tegen Miss Brassica napus. En nochtans haar knalgele bloemen bloeiden en bloeiden en bloeiden! Hoe dom van mij Miss Brassica te willen kerkeren in acht letters. NOOIT, NOOIT OF TE NOOIT ZEG IK NOG KOOLZAAD tegen zo'n ongekende schoonheid.…

Vingers die zoenen strelen fluwelen snaren. Ze kleven niet maar zullen warme vlinders geven. Vingers die zoenen knijpen niet. Ze zullen zachtjes verdwalen en geruisloos zingen en dansen tussen geurende wolken.…

Woorden wegen als vlinders op je handen durven landen. Ze glimmen je lach en poetsen je dag. Woorden bezeren als vlinders aan je vingers kleven en ragfijn beven. Ze zingen hun strofe voor een stille dove. Woorden smoren als vlinders hun roltong ontvouwen en van je zweet gaan houden. Ze pimpelen en likken tot ze schrikken en…

Nog even lonkt het zonneoog door d’ uitgeplozen wolken. Roze lippen dimmen de koperen wimperstralen in rosse wenkbrauwharen. Nog even schiet het zonneoog felle schichten die doven in wolkenslierten vol roze zalmen en flitsende Lichten. Geruisloos glijdt het zonneoog diep in d’aarde en dooft. Stille schaduwbomen spoken huiverdromen…

Als je de ogen sluit, smelten woorden in de sneeuw en smoort een duistere vijver hun leeg geschreeuw. Als je de ogen sluit, wordt het ego gedoofd, wiegen witte rozen in de lentewind en stijgt een glimlach naar je hoofd. Als je de ogen sluit beademt je buik het warme ei en verdwijnt het gemier in een zachte gloed van een avond in mei…

Een pril viooltje leunt tegen haar fiets, King size-sigaret losjes tussen de vingers. Ze zuigt een ellenlange teug van hete, koele mist naar binnen die dronken door de neusgaten glijdt. De bovenlip kleeft aan ’t filterpapier. Haar roze huid, een bloesem zo teer, zo teer als gerookte zalm. Een afgebladderde vioolkist steunt tegen de muur.…

Het spuitend water tintelt en bruist op mijn hoofd. Het boort een gat van licht; dat zoete licht aan 't eind van de tunnel. Ik wiebel en schommel en zing én gons én brom én mummel en tril. Kristallen parels strelen mijn huid en kleven van liefde. Vrijen met 't stromend water. Samen smelten en de handen vouwen. Duizend seconden, een…

Met losgeschroefde heupen een pirouette durven draaien en schuivend als een zeilschip hoge golven aaien. Flirten met duizend ogen en dan een glimlach toveren om die bliksems te blussen en doven met dichtgelijmde lippen. Als Anorexia Nervosa-wicht schokschouderen met ooievaarsbenen en zweven naar het licht, het glasgeile lichaam voorbij.…

Versteende melodieën vibreren intens en monotoon langs steile notenslierten. A capella chanten op roosblauwe wolken. ‘Aum’ is Amen geworden. Een laaiend vuur van ijle boventonen kleeft tegen mijn schedeldak en brandt een puur, zwart gat vol leegte. Vergeelde woorden in Latijn absorberen het irritante gemier. Heilige stilte staat als een…

Liefste, fluister flinterdunne woorden, maar serveer geen plastieken bloemen van groen die verlangens stotteren in kreupele zinnen zonder de smaak van een zoen. Liefste, dip versleten woorden eerst in morgendauw en laat ze zonnen in het morgenlicht. Spel hun letters als vlinders op dansende lijnen. Vouw z’open als de staart van een pauw en…

Ach! Zo braafjes suffen twee raafjes in hun kille nest. Verzuurde roest kwijlt uit hun gerimpeld maangezicht. Zeemzoetjes laten beschimmelen. Langzaam doen zwijgen tot ze moeilijk hijgen en de adem stokt. Twee museumpoppen blijven gespaard en bewaard klaar voor een avondmis vol mist en humus. Tot ze stikken in ‘wrede’.…

Het zacht vertrouwde geluid van regendruppels op mijn ruit wordt abrupt verstoord door ’t ‘gerekketakketek’ van hagelsteentjes. In de grauwe lucht glimt de hoge glans van kinderogen. Een ijskoude wind zucht mijn huid vol kippenvel. De hagel roffelt en ‘tikketakt’ met driftige stoten op het zinken dak. De nijdige wind ‘smikkesmakt’ de…

Vanuit het niets priemen tere tonen van verdriet naar boven tot een zijden gloed, een klagend lied. Het stroomt uit de fluwelen mond van Cecilia Bartoli bij de aria: “Dove sono i bei momenti”. Al van bij die eerste noten word je weerloos meegezogen en gevangen in dit smachtende verlangen naar verloren liefdesgloed. Warme tranen koelen de…

Toen bij Moeder Aarde het water brak is de tsunami verrezen. Met bruut watergeweld heeft hij mensenmieren geveld. Jubelende golven hebben alles bedolven en dansten in extase over het groene paradijs. Na de grote schoonmaak, het slijkschone begin. Stranden werden besmeurd met puin en krotten en opgeblazen lijken die rotten. Bootjes meren…

Zwart geaderde beuken, glimmen in een druipend mistgordijn. Ze blozen met hun wijnrode kruinenkop als een mimefestijn van Chinese nimfen. Populieren priemen hun naakte zwepen in de iele lucht. Nog enkele blaadjes wisperen met een diepe zucht hun laatste fezelverhaal. Kraaien roeien stil door de mistrivier. Ze enteren knoken van een…

Netels kan je beter niet zoenen en egels moet je voorzichtig strelen. Maar als lelies willen botsen met de harde rotsen is de verliezer steeds gekend. Als je zachtjes wil zingen naast een schrille zaagmachine zullen de klanken schrompelen. Het lijkt op lieve woorden mompelen voor een hart van steen. Naakt in prikkeldraad hangen, met stukgebeten…

Rozen waken in de nacht en vouwen hun handen stil en zacht om ’t daglicht te bedanken. Rozen flirten in de nacht met maanlicht en sterrenblauw. Ze snakken met vuurrode vacht naar zon en morgendauw. Rozen geuren in de nacht. Ze tuiten hun fluwelen lippen en houden eeuwig de wacht met één wens: zonnelicht nippen.…

Samen met jou door 't venster hangen, in 't midden van de nacht en aaiend jouw wangen warmen, tot je stilletjes lacht. Samen met jou, ademstil naar bomen luisteren, die als donkere spoken en geesten lispelend, fezelen en fluisteren van nachtelijke feesten. Samen met jou, plots een nachtegaal aanhoren, die eerst zacht, maar dan luid…

Schuifelend met de handen voor zich uit Glijdt een schaduw door de spiegelruit. Een schimmig spook vol stilte stolt in klamme kilte tegen het behang. Beverig, leunend op een stoel. IJl en licht, zonder gevoel wordt er frêle gekucht. En dan een lange, lange zucht--- Een doodse, stille lach. Haar zachte hondenblik streelt mijn ogen…

In zwarte rok en met oranje bek troont hij op de mooiste plek. Lijzig schalmt zijn lied in bomen; flemend fluit hij zomertonen voor “zijn bruintje” op het hek. De lokroep van haar gemaal klinkt vurig en vitaal. De warme klanken galmen luid en krieuwelen op mijn huid. Zijn dartel en speels vocaal, vloeiend aan elkaar geregen tot een…