Netgedichten

netgedicht (nr. 10.311):

Douchen

Het spuitend water tintelt
en bruist op mijn hoofd.
Het boort een gat van licht;
dat zoete licht aan 't eind van de tunnel.
Ik wiebel en schommel
en zing én gons én brom én mummel
en tril.

Kristallen parels
strelen mijn huid
en kleven van liefde.
Vrijen met 't stromend water.
Samen smelten
en de handen vouwen.
Duizend seconden,
een eeuwigheid.