inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 4.595):

MOEDER

Schuifelend met de handen voor zich uit
Glijdt een schaduw door de spiegelruit.
Een schimmig spook vol stilte
stolt in klamme kilte
tegen het behang.

Beverig, leunend op een stoel.
IJl en licht, zonder gevoel
wordt er frêle gekucht.
En dan een lange, lange zucht---
Een doodse, stille lach.

Haar zachte hondenblik
streelt mijn ogen; ik slik.
Het dorre lijf behoedt het licht,
die vreemde gloed in haar gezicht.
Maar ook die glimworm wordt vertrapt.

Opgedroogd en uitgeblust;
nu is ze leeg gekust
en zinkt in het Zwarte Gat
van harde knoken. Ze is het zat.
Alles kraakt van stem tot teen.
Er rest alleen
de kartonnen glimlach
van de Mona Lisa.

Schrijver: ORFO
Inzender: Frans Rochette, 4 mei 2004


Geplaatst in de categorie: moederdag

3.0 met 24 stemmen aantal keer bekeken 4.618

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)