Netgedichten

netgedicht (nr. 6.659):

LENTEREGEN

Het zacht vertrouwde geluid
van regendruppels op mijn ruit
wordt abrupt verstoord
door ’t ‘gerekketakketek’ van hagelsteentjes.

In de grauwe lucht
glimt de hoge glans van kinderogen.
Een ijskoude wind zucht
mijn huid vol kippenvel.

De hagel roffelt en ‘tikketakt’
met driftige stoten op het zinken dak.
De nijdige wind ‘smikkesmakt’
de pijpenstelen tegen 't venster aan.
Speels worden de waterpijpjes stuk gedaan.

Buiten rennen regenvlagen over ’t wegbeton
en stoten kapot gesprongen blaasjes
woedend voor zich uit. Een charleston
van dansende drupjes
die als fijne parachuutjes
glijden over ‘t troebel waterglas.

Bibberkikkervisjes biggelen
één voor één naar beneên.
De wolkengrot breekt langzaam open
en baart gloeiend heet een gouden zonneparel.
D'aarde dampt van stekelig hittegenot.